Walenty Titkow

Walenty Titkow
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1917 ; Równe, Republika Rosyjska pod okupacją Cesarstwa Niemieckiego
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 2013 ; Warszawa, Polska
	Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji
Okres	od 1952; do 1965
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia

Walenty Titkow (ur. 2 listopada 1917 w Równem, zm. 29 grudnia 2013 w Warszawie^[1]) – polski lekarz, oficer i polityk komunistyczny, poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Mikołaja i Marii. Był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski i Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.

W 1944 należał do korpusu oficerów polityczno-wychowawczych 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki^[2]. Od września do listopada 1944 był szefem Wydziału Polityczno-Wychowawczego Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Warszawie, a następnie szefem Zarządu Polityczno-Wychowawczego Komendy Głównej MO. Od 1 października 1945 do 14 lutego 1948 był zastępcą Komendanta Głównego MO ds. polityczno-wychowawczych w stopniu pułkownika. Od 1950 do 1951 pełnił funkcję sekretarza propagandy w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Katowicach. W okresie od 22 sierpnia 1951 do 18 lutego 1953 był I sekretarzem Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR, a w latach 1953–1955 I sekretarzem KW PZPR w Krakowie. Od 1953 do 1954 był zastępcą członka, a w następnie do 1968 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1955–1956 i 1957–1960 był kierownikiem, a od 1956 do 1957 zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. W okresie od 1 lutego 1960 do 24 lipca 1964 był I sekretarzem Komitetu Warszawskiego PZPR.

W latach 1952–1965 był posłem na Sejm PRL I, II i III kadencji z okręgów Mińsk Mazowiecki, Ostrołęka, Wola, przez dwie kadencje był zastępcą przewodniczącego Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej. W 1956 był redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu”. Uchwałą Rady Państwa z dnia 4 grudnia 1957 został powołany do składu Centralnej Komisji Wyborczej na stanowisko sekretarza^[3]. Od 1964 do 1968 był wiceministrem zdrowia i opieki społecznej.

Jego żoną była Janina Arnsztajn-Titkow (1923–2010, wnuczka Franciszki Arnsztajnowej i prawnuczka Malwiny Meyerson). Był ojcem Andrzeja Titkowa (reżysera filmów dokumentalnych) i Olgi Titkow-Stokłosy (aktorki).

Zmarł w Warszawie. Pochowany 7 stycznia 2014 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C 20-2-1)^[4].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)^[5]
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (4 października 1946)^[6]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945)^[7]
Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1964)^[8]
Odznaka „Budowniczy Nowej Huty” (1959)^[9]

Przypisy

↑ Walenty Titkow. rejestry-notarialne.pl.
↑ Andrzej Paczkowski, Trzy twarze Józefa Światły. Przyczynek do dziejów komunizmu w Polsce, Warszawa 2009, s. 65.
↑ M.P. z 1957 r. nr 95, poz. 551.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ Odznaczenia dla pracowników partyjnych, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 50.
↑ M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 („za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”).
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 21, 20 sierpnia 1964, s. 4.
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej w m. Krakowie, nr 13, 5 września 1959, s. 7.

Bibliografia

Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-11-14] .
Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-11-14] .
Leksykon Historii Polski z 1995.
Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”.

[rs-1] Walenty Titkow. rejestry-notarialne.pl.

[2] Andrzej Paczkowski, Trzy twarze Józefa Światły. Przyczynek do dziejów komunizmu w Polsce, Warszawa 2009, s. 65.

[3] M.P. z 1957 r. nr 95, poz. 551.

[4] Wyszukiwarka grobów w Warszawie.

[5] Odznaczenia dla pracowników partyjnych, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.

[6] M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 50.

[7] M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 („za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”).

[8] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 21, 20 sierpnia 1964, s. 4.

[9] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej w m. Krakowie, nr 13, 5 września 1959, s. 7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]