Vanilla Fudge

Vanilla Fudge
	; Vanilla Fudge, 1968; Od lewej do prawej: Vince Martell, Tim Bogert (na górze), Mark Stein (na dole), Carmine Appice
Rok założenia	1965
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	psychodeliczny rock, acid rock, hard rock
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Vanilla Fudge – kwartet grający rocka psychodelicznego, założony w 1965 przez organistę i wokalistę Marka Steina, basistę Tima Bogerta oraz perkusistę Joeya Brennana. Grupa zasłynęła dzięki eksperymentatorskim, pełnym awangardowych brzmień aranżacjom przebojów rythm & bluesowych, a także kompozycji mających pierwowzory w muzyce klasycznej. Krytycy muzyczni oceniają wczesną działalność Vanilla Fudge jako zjawisko przełomowe dla muzyki rockowej, prekursorskie względem późniejszego rocka progresywnego (m.in. Yes, King Crimson) oraz hard rocka i heavy metal (m.in. Deep Purple, Uriah Heep, Led Zeppelin, Budgie)^[1].

Historia grupy

Zespół założony na wschodnim wybrzeżu USA w 1965, początkowo pod nazwą the Electric Pigeons, potem The Pigeons przez organistę Marka Steina, basistę Tima Bogerta oraz perkusistę Joeya Brennana. Do grupy dołączył również gitarzysta Vince Martell, natomiast Brennana zastąpił Carmine Appice.

Grupa zasłynęła dzięki coverom krótkich przebojów popowych (np. The Beatles) i klasycznych kompozycji (Für Elise & Moonlight Sonata Beethovena) w hipisowsko-psychodelicznym brzmieniu. Jej muzyka oparta była na „dialogu” między hałaśliwą grą gitary i perkusji a monotonnymi organami. Utwory Vanilla Fudge charakteryzowała zawiła kompozycja, ostre riffy zapowiadające hard rocka oraz tło wzbogacone melorecytacjami. Uznaje się, że płytą Vanilla Fudge z 1967 r. dokonali przełomu w muzyce^{[potrzebny przypis]}. Aranżacja kompozycji, charakterystyczne spowolnienia tempa, wzajemne uzupełnianie się przez artystów, sprawiły, iż grupa przeszła do historii rocka^{[potrzebny przypis]}. Kolejna płyta – The Beats Goes On, była próbą zaprezentowania w pigułce dotychczasowych zdobyczy muzyki. Okazała się jednak za ambitna. Następne albumy (Renaissance, Near the Beginning, Rock & Roll) nie zdołały powtórzyć sukcesu płyty debiutanckiej, niemniej uważa się je za preludium epoki hard rocka i heavy metalu. W 1970, po nagraniu Rock & Roll, grupa została rozwiązana.

Vanilla Fudge rozpropagowali organy Hammonda, jako nieodzowny element instrumentarium rockowego zespołu muzycznego. Zapoczątkowali erę ciężkiego, zgrzytliwego riffu gitarowego oraz odkryli nieznane dotąd możliwości gitary basowej. W 1982 wydano składankę „The Very Best of”, a dwa lata później nieudanie reaktywowano zespół, czego efektem była płyta Mystery. Dziś muzycy grupy koncertują po całym świecie z Billem Pascalim zastępującym Marka Steina.

Twórczość

Największe przeboje grupy to: You Keep Me Hangin' on, Season of the Witch czy Where is My Mind.

Recepcja, wpływ i inspiracje

Ich twórczość wywarła wielki wpływ na kolejne formacje w rodzaju Yes, Deep Purple, Led Zeppelin, Budgie czy Uriah Heep^{[potrzebny przypis]}.

Skład

Mark Stein, organy Hammonda, główny wokal
Tim Bogert, gitara basowa, wokal
Vince Martell, gitara elektryczna, wokal
Carmine Appice, perkusja, wokal

Dyskografia

Vanilla Fudge 1967
The Beat Goes On 1968
Renaissance 1968
Near the Beginning 1969
Rock & Roll 1969
While the World Was Eating 1970
Two Originals 1976
Mystery 1984
Returns 2002
Out Through the In Door 2007
Spirit of '67 2015

Przypisy

↑ Borthwick & Moy 2001, p. 138 „In the main, the earliest manifestation of metal in the mid to late 1960s (and known at the time as 'rock' or 'hard rock') can be found in the work of groups such as The Yardbirds, Cream and the Jimi Hendrix Experience in Britain, and Blue Cheer, Steppenwolf and Vanilla Fudge in the US.”

Linki zewnętrzne

więcej informacji o zespole

[1] Borthwick & Moy 2001, p. 138 „In the main, the earliest manifestation of metal in the mid to late 1960s (and known at the time as 'rock' or 'hard rock') can be found in the work of groups such as The Yardbirds, Cream and the Jimi Hendrix Experience in Britain, and Blue Cheer, Steppenwolf and Vanilla Fudge in the US.”

[1]