Przejdź do zawartości

Ulvi Cemal Erkin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulvi Cemal Erkin
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1906
Stambuł

Pochodzenie

tureckie

Data i miejsce śmierci

15 września 1972
Ankara

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pedagog

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja) Order Zasługi Republiki Włoskiej V Klasy (1951-2001)
Strona internetowa

Ulvi Cemal Erkin (ur. 14 marca 1906 w Stambule, zm. 15 września 1972 w Ankarze)[1]turecki kompozytor i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1925 wygrał konkurs umożliwiający mu naukę w Konserwatorium Paryskim oraz w Narodowej Szkole Muzycznej w Paryżu; studiował kompozycję i grę fortepianową u Jeana Gallona, Noëla Gallona i Nadii Boulanger. Po powrocie do Turcji w 1930 został wykładowcą w szkole na nauczycieli muzyki w Ankarze. W 1949 został mianowany dyrektorem Konserwatorium Państwowego w Ankarze; od 1951 kierował tam Katedrą Fortepianu[1].

Wraz z Cemalem Reşitem Reyem, Ahmetem Adnanem Saygunem, Hasanem Feritem Alnarem i Necilem Kâzimem Aksesem współtworzył tzw. Grupę Pięciu (Türk Beşleri)[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

W swojej twórczości umiejętnie wykorzystywał tradycyjną muzykę turecką, a zwłaszcza jej rytm. Jego kompozycje początkowo odzwierciedlały wpływ impresjonizmu, ale z czasem Erkin odnalazł własny idiom łącząc barwną ekspresję z bogatą i różnorodną instrumentacją[1].

Pisał utwory orkiestrowe (m.in. 3 symfonie, w tym koncertującą na fortepian; 2 koncerty: fortepianowy i skrzypcowy), muzykę kameralną, muzykę sceniczną, utwory fortepianowe i skrzypcowe oraz pieśni[1]. Największy rozgłos przyniosła mu rapsodia Köçekçe (1943).

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Yener 2004 ↓.
  2. a b c d Ahmet Say: The Music Makers in Turkey. Ankara: Music Encyclopedia Publication, 1995. ISBN 978-9757436195.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Faruk Yener: Erkin, Ulvi Cemal. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
  • Lesław Czapliński. Orkiestrowe barwy tureckiego Orientu. „Muzyka 21”. nr 5, 2011. (pol.).