Szymon bar Giora
Szymon bar Giora albo Szymon syn Giorasa (aram. Giora, jak hebr. Ger, znaczy prozelita) – jeden z głównych rewolucjonistów w okresie oblężenia Jerozolimy (70).
Brał udział w wojnie domowej czterech stronnictw żydowskich – zelotów jerozolimskich pod wodzą Eleazara Ben-Szymona, zelotów galilejskich pod wodzą Jana z Gishali, sykariuszy pod wodzą Szymona bar Giora i Idumejczyków pod wodzą Jakuba Bar-Sosa i Szymona Bar-Katla. Dysponował 15 tysiącami wojowników. Przybył do Jerozolimy wiosną 69 roku n. e. na wezwanie przeciwników Jana z Gishali, z którym się wzajemnie zwalczali, jednak wspólnie jednoczyli się w walkach przeciw Rzymianom. Po upadku świątyni schował się w pałacu Heroda, próbował ucieczki tunelem, ostatecznie wzięty do niewoli przez wojska Tytusa, gdy sam Tytus już wyjechał. Darowano mu życie, by mógł pojawić się podczas triumfu Tytusa w Rzymie w 71 r.[1][2] Pod koniec, został ceremonialnie wychłostany i strącony ze Skały Tarpejskiej.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. 66.23.4, UAM, Poznań 2011, przypis 33, s. 120.
- ↑ Prof. Dr. H. Graetz, Historja Żydów, przełożył St. Szenhak, Judaica, Warszawa 1929, t. 4, s. 3–5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, s. 220–221, ISBN 83-241-2481-0.