Przejdź do zawartości

Suchorośla

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sklerofit – kolekcja krzyżowa

Suchorośla, suchorosty, sklerofity (gr. sklēros – twardy, phyton – roślina) – kserofity przystosowane do życia w warunkach gorących i suchych za sprawą bardzo wydajnej gospodarki wodnej. W przeciwieństwie do sukulentów nie są przystosowane do gromadzenia wody w okresach, kiedy jest jej pod dostatkiem. Ich adaptacje związane są z możliwością znacznego ograniczenia transpiracji w okresie niedostatku wody i bardzo intensywną gospodarką wodną w okresach jej dostępności[1]. Posiadają bardzo rozwinięty i głęboki system korzeniowy, którego masa zwykle jest dużo większa od masy pędu nadziemnego. Dzięki temu a także wysokiej wartości osmotycznej soku komórkowego i dużej liczbie szparek – rośliny te pobierają wówczas wielkie ilości wody z podłoża. Ciśnienie osmotyczne w ich komórkach czasami wynosi nawet 100 atm[2].

Sklerofity przystosowane są do drastycznego redukowania transpiracji (strat wody) poprzez redukowanie powierzchni liści (nierzadko są ich całkowicie pozbawione, często liście są łuskowato-igiełkowate), pokrycie ich grubą warstwą kutykuli[3], wykształcenie wielowarstwowej epidermy, umieszczanie szparek w zagłębieniach lub osłonięcie ich kutnerem[4]. Liście są twarde, wzmocnione silnie rozwiniętą tkanką wzmacniającą i są długotrwałe – żyją do kilku lat[3]. Często funkcję asymilacyjną u sklerofitów pełnią zielone łodygi, nierzadko spłaszczone w postaci gałęziaków[4].

Istnieją też anatomiczne przystosowania w budowie wewnętrznej tkanek. Zazwyczaj sklerofity mają grube blaszki liściowe, a mezofil jest zwarty, z niewielką ilością przestworów międzykomórkowych. Dominuje w nim miękisz palisadowy i odmiennie niż u większości innych roślin występuje on często po obydwu stronach blaszki liściowej, a miękiszu gąbczastego często brak[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 821. ISBN 83-214-1305-6.
  2. J. Tołpa, S. Radomski: Botanika dla Techników Rolniczych. Warszawa: PWRiL, 1971. ISBN 978-83-89648-71-6.
  3. a b Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska: Przystosowania roślin do środowiska. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992, s. 153. ISBN 83-02-04299-4.
  4. a b Strasburger E., Noll F., Schenck H., Schimper A.F.W.: Botanika. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1972, s. 248-249.
  5. J. Szweykowska, J. Szweykowski: Botanika. Tom I. Morfologia. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-13946-3.