Przejdź do zawartości

Stanisław Stanisławski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Stanisławski
Stanisław Bratman
Ilustracja
Stanisław Stanisławski w roli Pana Beneta w sztuce Aleksandra Fredry w 1937
Data i miejsce urodzenia

6 września 1870
Warszawa

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1941
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Złoty Wawrzyn Akademicki
Grób Stanisława Stanisławskiego na cmentarzu Stare Powązki

Stanisław Stanisławski, właściwie Bratman (ur. 6 września 1870 w Warszawie, zm. 10 stycznia 1941 tamże) – polski aktor filmowy i teatralny, zajmował się też reżyserią teatralną.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Joachima Jerzego Bratmana i Pauliny z Warsznowskich. Uczył się w gimnazjum w Warszawie. Następnie odbył jednoroczną służbę w wojsku rosyjskim. Studiował w Klasie Dykcji i Dekla­macji przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym i w 1890 wystąpił na popisie publicznym pod nazwiskiem Bratman. Pod nazwiskiem Stanisławski występował od 1898. Był aktorem i reżyserem teatralnym. Karierę aktorską rozpoczął w Teatrze we Lwowie[1]. Pracował w Teatrze Miejskim w Krakowie, Teatrze Polskim w Warszawie, Teatrze Narodowym w Warszawie. Wystąpił także w filmach z 1933: Dzieje grzechu jako ksiądz, Prokurator Alicja Horn jako mecenas.

Od 1924 prowadził działalność pedagogiczną w warszawskiej Szkole Dramatycznej, później w latach 1933–1939 w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej[2] oraz podczas okupacji niemieckiej na tajnych zajęciach PISTu.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 172-1-16; na nagrobku została podana data śmierci: 1940[3]).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. TEATR LWOWSKI W LATACH 1900–1906. DYREKCJA TADEUSZA PAWLIKOWSKIEGO. e-teatr.pl. [dostęp 2015-03-30].
  2. Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej. „Gazeta Lwowska”, s. 8, nr 218 z 23 września 1932. 
  3. Stanisław Stanisławski. mojecmentarze.blogspot.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)]..
  4. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej”.
  5. M.P. z 1930 r. nr 31, poz. 52 „za zasługi na polu sztuki dramatycznej”.
  6. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za zasługi dla polskiej sceny”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]