Sominy
54°02′12″N 17°38′18″E/54,036667 17,638333
| wieś | |
 Kościół pw. MB Królowej Polski | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
306 |
| Strefa numeracyjna |
59 |
| Kod pocztowy |
77-143[2] |
| Tablice rejestracyjne |
GBY |
| SIMC |
0751545 |
Położenie na mapie gminy Studzienice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bytowskiego  | |
| 54°02′12″N 17°38′18″E/54,036667 17,638333[1]
| |
Sominy (kaszub. Sominë, niem. Sommin)[3] – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Studzienice[4][5], na Pojezierzu Bytowskim, na północnym brzegu jeziora Somińskiego na obrzeżach Zaborskiego Parku Krajobrazowego. Wieś jest siedzibą sołectwa Sominy, w którego skład wchodzą również Sominki (kasz. Sominczi 10 mieszkańców) i Koźlice.
Stara wieś zamieszkana przez ludność kaszubską, która nadal posługuje się swoim językiem. Od 1918 do 8 maja 1945 Sominy były niemiecką miejscowością graniczną (granica z Polską przebiegała zachodnim krańcem wsi poprzez jezioro Dywańskie), ludność była wówczas narażona na prześladowania. Podczas II wojny światowej hitlerowcy wielu mieszkańców aresztowali i uwięzili w obozach koncentracyjnych[6]. Znajduje się tu placówka Ochotniczej Straży Pożarnej. Dzisiejsze Sominy przekształcają się coraz szybciej w wieś letniskową. We wsi jest drewniany kościół i zagroda kaszubska z 1824 roku.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Miejscowość leży na północy kraju na Pojezierzu Kaszubskim w odległości 20 kilometrów od najbliższego miasta – Bytowa.
Integralne części wsi
[edytuj | edytuj kod]| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0751551 | Koźlice | część wsi |
| 0751568 | Sominki | przysiółek |
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Według rejestru zabytków NID[7] na listę zabytków wpisane są:
- drewniany kościół filialny pw. MB Królowej Polski z 1756, zbudowany przez budowniczego Westphala z Bytowa jako zbór ewangelicki. W 1783 świątynia została oszalowana w 1910 odnowiona, dobudowano wówczas zakrystię. Wieża o dwóch kondygnacjach, czteroboczna, hełm namiotowy, szpiczasty, kryty gontem, nr rej.: A-254 z 19.03.1960[6]
- dom (chałupa) nr 19, 1 poł. XVIII w., nr rej.: A-840 z 9.11.1971
- dom nr 54, 1 poł. XIX w., nr rej.: 892 z 8.02.1975 (nie istnieje)
- drewniana stajnia w zagrodzie nr 17 z pocz. XIX w., nr rej.: A-477 z 16.04.1965[8].
- budynek szkoły z XIX w.[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 126678
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1174 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Friedrich Lorentz „Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem” (ISBN 83-60437-22-X) (ISBN 978-83-60437-22-3).
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 248-249, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 5 [dostęp 2016-08-20].
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 189, ISBN 978-83-7495-133-3.
- ↑ Dariusz Jędrzejewski 15 rowerowych krain na aktywny urlop w Polsce, National Geographic, 2013, ISBN 978-83-7596-461-5
| Wsie | |
|---|---|
| Osady | |
| Osady leśne | |
| Części wsi | |
| Przysiółki wsi | |
| Zniesiony przysiółek |
