Przejdź do zawartości

Skala Bortle’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skala Bortle’a – skala używana do szacunkowej oceny jakości nocnego nieba podczas obserwacji astronomicznych. Po raz pierwszy opisana przez Johna E. Bortle’a w lutym 2001, w czasopiśmie Sky & Telescope.

Alternatywą dla skali Bortle’a jest podanie jasności najsłabszych gwiazd widocznych danej nocy. Nie jest to jednak metoda obiektywna, ponieważ zależy również od wzroku obserwatora.

Klasa Niebo WGGO[a] Przybliżona wartość SQM(inne języki)[1]
mag/arcsec2
Szczegóły Kolor
1 doskonale ciemne niebo 7,6–8,0 21,7–22,0 czarne
2 typowe dobrze ciemne niebo 7,1–7,5 21,5–21,7
  • światło zodiakalne jest wyraźnie żółtawe i wystarczająco jasne, aby rzucać cienie o zmierzchu i świcie
  • poświata niebieska może być słabo widoczna w pobliżu horyzontu
  • chmury są widoczne w postaci ciemnych "dziur" na tle nieba
  • otoczenie jest ledwo widoczne na tle nieba
  • dostrzegalnych jest wiele struktur w letniej Drodze Mlecznej
  • wiele obiektów Messiera i gromad kulistych jest widocznych gołym okiem
  • M33 można z łatwością dostrzec gołym okiem
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 16,5
szare
3 niebo wiejskie 6,6–7,0 21,3–21,5
  • światło zodiakalne występuje wiosną i jesienią, a kolor jest nadal widoczny
  • widoczne na horyzoncie niewielkie zanieczyszczenie światłem
  • chmury są oświetlone w pobliżu horyzontu i ciemne nad głową
  • bezpośrednie otoczenie jest słabo widoczne
  • w letniej Drodze Mlecznej wciąż widać dużo struktur
  • M15, M4, M5 i M22 to obiekty widoczne gołym okiem
  • M33 jest dobrze widoczny przy zastosowaniu metody zerkania
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 16
niebieskie
4 niebo wiejskie przechodzące w podmiejskie 6,1–6,5 20,4–21,3
  • światło zodiakalne jest nadal widoczne, ale nie rozciąga się w połowie drogi do zenitu o zmierzchu lub o świcie
  • "czapy" zanieczyszczenia światłem widoczne w kilku kierunkach
  • chmury są oświetlone w kierunkach źródeł światła, ciemne nad głową
  • otoczenie jest dobrze widoczne, nawet z daleka
  • Droga Mleczna wysoko nad horyzontem wciąż robi wrażenie, ale brakuje jej szczegółowych struktur
  • M33 jest trudno dostrzegalny przy stosowaniu zerkania; widoczny tylko gdy znajduje się wysoko na niebie
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 15,5
Zielone/żółte
5 podmiejskie niebo 5,6–6,0 19,1–20,4
  • jedynie niewielkie "ślady" światła zodiakalnego są widoczne podczas najlepszych nocy jesienią i wiosną
  • zanieczyszczenie światłem jest widoczne w większości, jeśli nie we wszystkich kierunkach
  • chmury są zauważalnie jaśniejsze niż niebo
  • Droga Mleczna jest bardzo słaba lub niewidoczna w pobliżu horyzontu, a w górnej części wygląda na "wyczyszczoną"
  • ciemniejsze nieba wyglądają podobnie podczas pierwszej / ostatniej kwadry, ale z tą różnicą, że niebo jest ciemnoniebieskie
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 15
pomarańczowe
6 jasne podmiejskie niebo 5,1–5,5 18,0–19,1
  • światło zodiakalne jest niewidoczne
  • zanieczyszczenie światłem powoduje, że niebo w promieniu 35 ° od horyzontu świeci na szaro-biało
  • chmury na całym niebie wydają się dość jasne
  • nawet wysokie chmury (cirrus) wydają się jaśniejsze niż tło nieba
  • otoczenie jest dobrze widoczne
  • Droga Mleczna jest widoczna tylko w pobliżu zenitu
  • M33 jest niewidoczna, M31 jest słabo widoczna
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 14,5
czerwone
7 niebo podmiejskie przechodzące w miejskie 4,6–5,0
  • zanieczyszczenie światłem powoduje, że całe niebo ma popielatobiałą poświatę
  • silne źródła światła są widoczne we wszystkich kierunkach
  • chmury są jasno oświetlone
  • Droga Mleczna jest prawie lub całkowicie niewidoczna
  • M31 i M44 można dostrzec, ale bez szczegółów
  • przez teleskop, najjaśniejsze obiekty Messiera zupełnie nie przedstawiają swojej prawdziwej "natury"
  • ciemniejsze nieba wyglądają podobnie podczas pełni księżyca, ale z tą różnicą, że niebo jest niebieskie
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 14
czerwone
8 niebo miejskie 4,1–4,5 <18,0
  • niebo jest jasnoszare lub pomarańczowe - można z łatwością czytać
  • Wiele gwiazd tworzących zarysy gwiazdozbiorów jest niewidocznych.
  • M31 i M44 są ledwo zauważane przez doświadczonego obserwatora w dobre noce
  • nawet za pomocą teleskopu można wykryć tylko jasne obiekty Messiera
  • Widoczność graniczna (reflektor 32cm) wynosi 13
białe
9 niebo w centrum miasta 4,0
  • Niebo jest doskonale oświetlone
  • wiele gwiazd tworzących konstelacje jest niewidocznych, a wiele słabszych konstelacji jest niewidocznych
  • poza Plejadami, żaden obiekt Messiera nie jest widoczny gołym okiem
  • jedynymi obiektami do obserwowania są Księżyc, planety oraz kilka z najjaśniejszych gromad gwiazd
białe

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dark Skies Awareness [online] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-28].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Artur Lech, Skala Bortle’a [online], ciemneniebo.pl [dostęp 2023-01-23].