Przejdź do zawartości

Salut 5

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Salut 5
Ilustracja
Szkic stacji kosmicznej typu Ałmaz
Inne nazwy

Ałmaz 3

Indeks COSPAR

1976-057A

Państwo

 ZSRR

Rakieta nośna

Proton K

Miejsce startu

Bajkonur, Kazachska SRR

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

219 km

Apogeum

260 km

Okres obiegu

89,0 min

Nachylenie

51,1°

Czas trwania
Początek misji

22 czerwca 1976 18:04 UTC

Powrót do atmosfery

8 sierpnia 1977

Wymiary
Masa całkowita

19 000 kg[1]

Salut 5 (Ałmaz 3) – radziecka stacja kosmiczna wysłana w ramach programu Salut, trzecia i ostatnia baza wojskowego programu Ałmaz.

Baza satelitarna została umieszczona na orbicie 22 czerwca 1976 roku, a więc ponownie nastąpiło to przed zakończeniem lotu poprzedniej stacji (Salut 4). Początkowe parametry charakteryzujące jej ruch: perygeum 219 km, apogeum 260 km, nachylenie orbity 51,1° i okres orbitalny 89,0 min. Wyposażenie i przeznaczenie analogiczne jak Saluta 3.

Loty do stacji

[edytuj | edytuj kod]
  • Sojuz 21 – załoga: Borys Wołynow, Witalij Żołobow; start 6 lipca 1976 roku, przyłączenie 7 lipca 1976 roku, odcumowanie 24 sierpnia 1976 roku.
  • Sojuz 23 – załoga: Wiaczesław Zudow, Walerij Rożdiestwienski; start 14 października 1976 roku, połączenie jednak się nie powiodło i załoga w trudnych warunkach powróciła na Ziemię 16 października 1976 roku.
  • Sojuz 24 – załoga: Wiktor Gorbatko, Jurij Głazkow; start 7 lutego 1977 roku, cumowanie do bazy 8 lutego 1977 roku, powrót na Ziemię 25 lutego 1977 roku. W dniu następnym – 26 lutego 1977 roku – od bazy satelitarnej odłączyła się automatyczna kapsuła, zawierająca materiały badawcze, których rodzaju jednak bliżej nie sprecyzowano, i pomyślnie powróciła na Ziemię[2].

Program badawczy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Eksperymenty metalurgiczne – uzyskanie stopów bizmutu, ołowiu, cyny, kadmu i uzyskiwanie kryształów aluminiowo-potasowych. Eksperymentowano też ze spawaniem w kosmosie.
  2. Kosmonauci badali przemysłowe zanieczyszczenia atmosfery za pomocą spektrometru podczerwieni.
  3. Za pomocą spektrometru nadfioletowego badano zawartość w atmosferze ziemskiej ozonu i pary wodnej na różnych wysokościach.
  4. Prowadzono badania biologiczne z kulturami roślin, owadów i bakterii, a także rybek akwariowych gatunku gupik.
  5. Bardzo ważne było wypróbowanie nowego systemu zmian orientacji przestrzennej bazy za pomocą kół zamachowych obracanych silnikami elektrycznymi.

Koniec misji

[edytuj | edytuj kod]

8 sierpnia 1977 roku, po dokonaniu 6630 okrążeń wokół naszej planety, na polecenie z Ziemi stacja weszła w gęste warstwy atmosfery nad Oceanem Spokojnym i przestała istnieć.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mark Wade: Almaz OPS. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-09-17]. (ang.).
  2. Andrzej Marks: Baza satelitarna Alfa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1997, s. 31-33. ISBN 83-204-2203-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]