Przejdź do zawartości

S/2003 J 2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
S/2003 J 2
ilustracja
Planeta

Jowisz

Odkrywca

Scott Sheppard, David Jewitt, Jan Kleyna, Yanga Fernández i Henry Hsieh

Data odkrycia

5 lutego 2003

Tymczasowe oznaczenie

S/2003 J 2

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

28 347 000 km[1]

Mimośród

0,4100[1]

Okres obiegu

980,53 d[1]

Nachylenie do ekliptyki

157,291°[1]

Długość węzła wstępującego

344,782°[1]

Argument perycentrum

165,201°[1]

Anomalia średnia

237,932°[1]

Własności fizyczne
Średnica równikowa

2 km[2]

Masa

~1,5 x 1013 kg

Albedo

0,04

Jasność absolutna

16,6m[2]

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

23,2m[2]

S/2003 J 2 – najbardziej zewnętrzny znany księżyc Jowisza[3]. Został odkryty w roku 2003 przez grupę astronomów z Uniwersytetu Hawajskiego, kierowaną przez Scotta Shepparda.

Średnica wynosi około 2 km, okrąża Jowisza w średniej odległości 28 347 000 km w ciągu około 980 dni. Jego orbita ma nachylenie 157,3° do ekliptyki i mimośród 0,41. Satelita ten nie należy do żadnej z grup księżyców nieregularnych Jowisza. Najprawdopodobniej obiekt ten został przechwycony w przeszłości przez grawitację Jowisza[3][4].

Od momentu odkrycia w 2003, księżyc ten nie został ponownie zaobserwowany aż do 2020. W tym czasie był uznawany za zagubionego[5][6]. Odnalezienia satelity dokonał Scott Sheppard oraz niezależnie astronom amator o imieniu Kai Ly[7]. Odnalezienie zostało ogłoszone przez Minor Planet Center 26 stycznia 2021[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2014-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-03)]. (ang.).
  2. a b c Scott Sheppard, Moons of Jupiter [online], Carnegie Science [dostęp 2020-03-14] (ang.).
  3. a b S/2003 J2 | Urania - Postępy Astronomii [online], www.urania.edu.pl [dostęp 2020-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (pol.).
  4. In Depth | S/2003 J2 [online], NASA Solar System Exploration [dostęp 2020-07-11].
  5. Marina Brozović, Robert A. Jacobson, The Orbits of Jupiter’s Irregular Satellites, „The Astronomical Journal”, 153 (4), 2017, s. 147, DOI10.3847/1538-3881/aa5e4d, ISSN 0004-6256, Bibcode2017AJ....153..147B [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  6. R. Jacobson i inni, Irregular Satellites of the Outer Planets: Orbital Uncertainties and Astrometric Recoveries in 2009-2011, „The Astronomical Journal”, 144 (5), 2012, s. 132, DOI10.1088/0004-6256/144/5/132, ISSN 0004-6256, Bibcode2012AJ....144..132J [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  7. Jeff Hecht, AMATEUR ASTRONOMER FINDS “LOST” MOONS OF JUPITER [online], 11 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-12-15] (ang.).
  8. MPEC 2021-B134 : S/2003 J 2 [online], 26 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • S/2003 J2. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)].
  • S/2003 J2. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23]. (ang.).