Rogownica Raciborskiego

Rogownica Raciborskiego
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	goździkopodobne
Rząd	goździkowce
Rodzina	goździkowate
Rodzaj	rogownica
Gatunek	rogownica Raciborskiego
	Nazwa systematyczna
	Cerastium tatrae Borbás; Magyar Bot. Lapok 1: 319 (1902)
Synonimy
	Cerastium raciborskii Zapal.; Cerastium strictum subsp. tatrae (Borbás) Májovský ex Dostál; Stellaria glandulifera Kit.; Stellaria glandulosa Kit. ex Schult.;
	Cerastium raciborskii Zapal.; Cerastium strictum subsp. tatrae (Borbás) Májovský ex Dostál; Stellaria glandulifera Kit.; Stellaria glandulosa Kit. ex Schult.;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rogownica Raciborskiego (Cerastium tatrae Borbás) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae). Endemit Karpat Zachodnich. W Polsce występuje w Tatrach, gdzie jest dość pospolity. Ponadto wzdłuż rzek Białki i Czarnego Dunajca schodzi aż po Czorsztyn.

Morfologia

Pokrój: Roślina darniowa o wysokości 8–15 cm.
Łodyga: Rozgałęziona i rozesłana. Pędy kwiatostanowe podnoszą się. W dolnej części pędy są nagie, górą owłosione gruczołowatymi włoskami. Oprócz pędów kwiatowych występują liczne, krótkie pędy płonne wyrastające z kątów liści. Podsadki są silnie obłonione.
Liście: Lancetowate, wąskie, gęsto wyrastające na łodydze. Mają długość 8–22 mm, szerokość 2,5–7 mm i pokryte są licznymi, gruczołkowatymi włoskami w ok. 20 szeregach.
Kwiaty: Duże, zebrane w 1–6 kwiatowe kwiatostany. Działki kielicha o długości 4,5–5,5 mm 2–3-krotnie krótsze od korony. 5 białych, wyciętych na szczycie płatków korony o długości 9–12 mm. Słupek z 5 szyjkami.
Owoc: Otwierająca się 10 ząbkami walcowata torebka zagięta lekko na szczycie. Zawiera liczne czerwonobrunatne nasiona.
Gatunki podobne: Jest podobna do występującej na niżu rogownicy polnej^[4].

Rozwój: Bylina, chamefit. Kwitnie zwykle od czerwca do sierpnia.
Siedlisko: Piargi, skały, nadrzeczne żwirowiska, murawy. W Tatrach występuje od regla dolnego aż po piętro turniowe, główny rejon jej występowania to piętro subalpejskie i alpejskie. Występuje zarówno na podłożu wapiennym, jak i granitowym.
Fitosocjologia: Gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Papaverion tatrici^[5].

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-12] (ang.).
↑ ^a ^b Cerastium tatrae Borbás. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-05-24].
↑ Władysław Szafer: Tatrzański Park Narodowy. Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych. Warszawa. ISBN 83-01-14439-4.

Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.