Przejdź do zawartości

Retsina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Retsina

Retsina (czasem retzina, nwgrc.: Ρετσίνα) – popularne greckie wino aromatyzowane, wyrabiane z dodatkiem żywicy sosny alepskiej[1][2]. Produkowana przede wszystkim w regionie Attyki, wokół Aten[1][3][4][5][6]. Retsina uzyskała oficjalny status wyrobu regionalnego[3][5]. Roczna produkcja sięga 500 000 hl[5]. Na cześć napoju nazwano asteroidę (2303) Retsina[7][8].

Winogrona i wino

[edytuj | edytuj kod]

Wino, o złotożółtym kolorze najczęściej produkuje się z odmiany savatiano (często używa się także nazwy savvatiano)[1][3][4][9][10][11][12]. Spośród innych odmian używa się muscatów, asirtiko i rhoditis[4][5]. Wino retsina występuje w trzech odmianach: podstawowej białej, a rzadziej czerwonej i różowej[5][13]. Zapach retsiny jest specyficzny i może kojarzyć się z terpentyną[6].

Żywica w retsinie

[edytuj | edytuj kod]

W starożytności żywicą nasączano porowate amfory, w których przechowywano wina[14]. Najstarsze znalezione ślady pochodzą z XIII w. p.n.e.[3] Żywica służyła konserwacji, ograniczeniu parowania przez pory albo zamaskowaniu zapachu kwaśniejącego wina[5][15]. Niegdyś żywicą nasączano amfory albo beczki, później zaczęto ją dodawać bezpośrednio do moszczu[3][5]. Jej zawartość nie przekracza 10 g/l[6].

Retsina w tradycji greckiej

[edytuj | edytuj kod]

Trunek ma zarówno zagorzałych zwolenników, jak i przeciwników; chętnie jest pijany zwłaszcza przez starsze pokolenie[6] i turystów[2]. Niektóre tawerny nabywają moszcz winny i winifikują go z dodatkiem żywicy we własnym zakresie[16]. Podobnie jak inne białe wina retsinę podaje się schłodzoną do ok. 8-10 °C[5]. W przeciwieństwie do innych win, do serwowania retsiny zamiast kieliszków używa się szklaneczek[5]. Typowymi zestawieniami kulinarnymi są dania kuchni greckiej: ryby, owoce morza i lekkie dania mięsne[5]. Grecy chętnie piją retsinę do przekąsek (meze, odpowiednik hiszpańskich tapas)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 283. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
  2. ↑ a b Fiévez, Rumrich i Feiten i in. 2009 ↓, s. 731.
  3. ↑ a b c d e f MacNeil 2001 ↓, s. 615.
  4. ↑ a b c Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 545. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j Joanna Cieślewska, Alina Kwapisz, Jolanta Góra, Krystyna Koziorowska i in.: Kuchnia grecka. Tradycje, smaki, potrawy. New Media Concept, 2008. ISBN 978-83-89840-53-0. (pol.).
  6. ↑ a b c d Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 210-212. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
  7. ↑ Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Berlin: Springer, 2012, s. 179. ISBN 978-3-642-29717-5. (ang.).
  8. ↑ Haris Warwoglis: Αστεροειδείς σε... -όπουλος. tovima.gr, 2012-04-01. [dostęp 2014-04-29]. (gr.).
  9. ↑ Fiévez, Rumrich i Feiten i in. 2009 ↓, s. 725.
  10. ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 78.
  11. ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 613.
  12. ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 13. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
  13. ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 607.
  14. ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 605.
  15. ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 609.
  16. ↑ Fiévez, Rumrich i Feiten i in. 2009 ↓, s. 728.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Patrick Fiévez, Sabine Rumrich, Klaus Feiten i in.: Kraje śródziemnomorskie. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  • Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Retsina&oldid=72312946”