Przejdź do zawartości

Puchar FNL

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Puchar FNL
Кубок ФНЛ
Państwo

 Rosja

Dyscyplina

piłka nożna

Organizator rozgrywek

FNL

Data założenia

2012

Założyciel

FNL

Data rozwiązania

2020

Rozgrywki
Liczba drużyn

16

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Urał Jekaterynburg (2012)

Ostatni zwycięzca

FK Chimki (2020)

Najwięcej zwycięstw

Urał Jekaterynburg (3)

Strona internetowa

Puchar FNL (ros. Кубок ФНЛ) – towarzyski turniej piłkarski dla drużyn FNL (rosyjskiej Pierwszej Dywizji, drugiej klasy rozgrywkowej). Po raz pierwszy odbył się w 2012 roku.

Ze względu na zimową porę, mecze odbywają się poza Rosją: na Cyprze lub w Turcji.

Format rozgrywek

[edytuj | edytuj kod]

Skład uczestników Pucharu FNL kształtuje się zgodnie z tabelą turniejową aktualnych Mistrzostw FNL po rundzie jesiennej – prawo do udziału w turnieju otrzymuje 16 najlepszych drużyn (do 2015 r. – 8 drużyn). Niektóre kluby FNL (zgodnie z ich harmonogramem przygotowań do wznowienia sezonu [8] lub ze względów finansowych [9] [10]) nie przyjeżdżają na turniej, a w przypadku odmowy którejś z drużyn z tej listy.

W przypadku rezygnacji części klubów Pierwszej Dywizji z udziału w turnieju, prawo pierwszeństwa udziału w turnieju otrzymują pozostali uczestnicy Mistrzostw FNL, również zapraszane są chętne kluby z innych lig. W 2018 roku w turnieju wzięła nawet udział drużyna spoza Rosji – łotewska Riga FC.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze rozgrywki Pucharu FNL odbyły się od 10 do 20 lutego 2012 roku na Cyprze. Finałowy mecz został rozegrany 20 lutego 2012 roku. 8 uczestniczących drużyn podzielono na dwie grupy (kluby, które w mistrzostwach zajmowały miejsca nieparzyste utworzyli grupę A, te, które zajmowały miejsca parzyste - grupę B). Po zakończeniu rozgrywek fazy grupowej zwycięzcy grup spotykały się w finale, drużyny z kolejnych miejsc grały mecze o 3-4, 5-6 i 7-8 miejsca. W serii play-off, w przypadku remisu w regulaminowym czasie, drużyny natychmiast zarządzano rzuty karne bez dogrywki. W meczach dozwolono było sześć zmian. Trofeum zdobył Urał Jekaterynburg.

7 grudnia 2020 roku na walnym zgromadzeniu FNL Puchar Ligi uznano za nieopłacalny, a turniej zlikwidowano[1].

Zwycięzcy i finaliści

[edytuj | edytuj kod]
Sezon K T Zwycięzca Wynik Finalista Data, miejsce Br. Król strzelców Uwagi
Puchar FNL (ros. Кубок ФНЛ)
2012     1 Urał Jekaterynburg 1:0 Szynnik Jarosław 20 lutego; Paralimni 4 Aleksiej Miedwiediew (Sibir Nowosybirsk) 8 drużyn
2013     2 Urał Jekaterynburg 3:1 Tom Tomsk 19 lutego; Pafos ? ? 8 drużyn
2014     1 Łucz-Eniergija 1:0 Torpedo Moskwa 20 lutego; Belek 3 4 zawodników 8 drużyn
2015     1 Wołgar Astrachań 2:2 (k. 8:7) Tom Tomsk 23 lutego; Belek 5 Aleksandr Ałzachow (Wołgar Astrachań) 16 drużyn
2016     1 Gazowik Orenburg 1:0 Szynnik Jarosław 23 lutego; Larnaka 5 Michaił Biriukow (Fakieł Woroneż) 15 drużyn
2017     1 Fakieł Woroneż 1:0 Czertanowo[2] 24 lutego; Limassol 4 Eldar Nizamutdinow (Szynnik Jarosław) 16 drużyn
2018     3 Urał Jekaterynburg[2] 1:1 (k. 4:2) Łucz-Eniergija 23 lutego; Jeroskipu 3 5 zawodników (z 3 klubów) 16 drużyn
2019     1 Awangard Kursk 1:1 (k. 4:3) Rotor Wołgograd 20 lutego; Kuklia 4 Roman Januszkowski (Rotor Wołgograd) 16 drużyn
2020     1 FK Chimki 7:0 Tambow 27 lutego; Pafos 4 Ilja Wiznowicz (FK Tom) 16 drużyn

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

W dotychczasowej historii oficjalnych rozgrywek o Puchar FNL na podium oficjalnie stawało w sumie 13 drużyn. Liderem klasyfikacji jest Urał Jekaterynburg, który zdobył 3 Puchary.

Lp. Klub Zdobywca Finalista Zwycięskie sezony
1. Urał Jekaterynburg 3 0 2012, 2013, 2018
2. Łucz Władywostok 1 1 2014
3. Wołgar Astrachań 1 0 2015
Gazowik Orenburg 1 0 2016
Fakieł Woroneż 1 0 2017
Awangard Kursk 1 0 2019
FK Chimki 1 0 2020
8. Tom Tomsk 0 2
Szynnik Jarosław 0 2
10. Torpedo Moskwa 0 1
Czertanowo Moskwa 0 1
Rotor Wołgograd 0 1
FK Tambow 0 1

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Кубок ФНЛ будет упразднён. matchtv.ru, 2020-12-07. [dostęp 2021-12-18]. (ros.).
  2. a b Drużyna grająca gościnnie, spoza rozgrywek FNL.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]