Przejdź do zawartości

Piotr II Romanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr II Romanow
Ilustracja
Wizerunek herbu
podpis
Cesarz Rosji
Okres

od 17 maja 1727
do 30 stycznia 1730

Poprzednik

Katarzyna I

Następca

Anna Iwanowna Romanowa

Dane biograficzne
Dynastia

Romanowowie

Data i miejsce urodzenia

23 października 1715
Petersburg

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1730
Moskwa

Ojciec

Aleksy Piotrowicz Romanow

Matka

Szarlota Krystyna

Rodzeństwo

Natalia Aleksiejewna

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Orła Białego

Piotr II Aleksiejewicz, ros. Пётр II Алексеевич (ur. 12 października?/23 października 1715 w Petersburgu, zm. 19 stycznia?/30 stycznia 1730 w Moskwie) – cesarz Rosji[1] w latach 17271730, wnuk cara Piotra I (1682-1725). Pochodził z dynastii Romanowów, której był ostatnim potomkiem w linii męskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 października 1715 r. w Petersburgu jako jedyny syn carewicza rosyjskiego Aleksego Piotrowicza i księżniczki brunszwickiej Szarloty Krystyny[2]. Jego ojciec był dziedzicem cara Piotra Wielkiego pochodzącego z jego związku z Eudoksją Łopuchiną, natomiast matka była członkinią dynastii Welfów[2]. Piotr szybko został sierotą – Szarlota Krystyna zmarła 10 dni po porodzie a Aleksy zginął w tajemniczych okolicznościach w 1718 r.[3] Piotr miał starszą o rok siostrę Natalię[3]. Jego kuzynką była cesarzowa Maria Teresa[4].

Spór o sukcesję w 1725 r.

[edytuj | edytuj kod]

W 1725 r. zmarł Piotr Wielki i rozpoczął się spór o sukcesję, gdyż cesarz nie wyznaczył oficjalnie swego następcy[5]. Piotr Aleksiejewicz jako jedyny żyjący mężczyzna z dynastii Romanowów był jednym z kandydatów do tronu[6]. Roszczenia do korony miały także córki Piotra I i jego drugiej żony Katarzyny Anna i Elżbieta[6]. Pretendentkami do objęcia rządów były również trzy córki Iwana V: Katarzyna, Anna i Praskowia[5].

Kandydatura 10-letniego Piotra była popierana przez Borysa Iwanowicza Kurakina i Dymitra Michałowicza Golicyna[6]. Szybko odrzucono kandydatury córek Iwana V i Piotra I[7]. Piotr Tołstoj zaproponował, aby rządy objęła samodzielnie Katarzyna, wdowa po Piotrze Wielkim[7]. Książę Aleksandr Mienszykow również agitował za kandydaturą Katarzyny[6]. Gwardia natychmiastowo poparła tę decyzję i feldmarszałek Stiepan Apraksin obwołał Katarzynę cesarzową[7].

Wychowanie i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Wychowawcą Piotra był Andriej Iwanowicz Ostermann, który skoncentrował się na wojskowej edukacji księcia[8]. Zaniedbał pozostałe dziedziny edukacji Piotra, który w efekcie posługiwał się jedynie łaciną[8]. Książę mimo młodego wieku lubił polowania i innego rodzaju rozrywki, w których towarzyszyli mu najczęściej przedstawiciele rodziny Dołgorukich[9]. Był wysoki, postawny i przypominał swego dziadka Piotra Wielkiego[8]. Ostermann wysunął projekt małżeństwa pomiędzy swym wychowankiem a jego ciotką Elżbietą, jednak nie zdobył on aprobaty Katarzyny I[8].

Cesarz Rosji

[edytuj | edytuj kod]

Objęcie rządów

[edytuj | edytuj kod]

Katarzyna I zmarła w maju 1727 r. Na swego sukcesora wyznaczyła niespełna 12-letniego Piotra[10]. Cesarzowa pominęła w testamencie swoje córki Annę i Elżbietę prawdopodobnie pod wpływem swego faworyta księcia Mienszykowa, który miał zachować realną władzę w Rosji aż do czasu osiągnięcia pełnoletności przez Piotra[10][11]. Zgodnie z wolą zmarłej nowego cesarza zaręczono z 16-letnią Marią Mienszykową, córką Aleksandra Mienszykowa[11].

Rządy regencyjne w imieniu małoletniego cesarza, zgodnie z wolą zmarłej cesarzowej, miały sprawować jej córki Elżbieta i Anna oraz zięć Karol Fryderyk wraz z Najwyższą Tajną Radą[9]. Faktycznie cesarz znajdował się pod opieką i przemożnym wpływem księcia Aleksandra Mienszykowa[11][9]. Anna Piotrowna i jej mąż zaczęli się sprzeciwiać księciu, jednak ten przekonał ich do opuszczenia Rosji[11].

Obalenie Mienszykowa

[edytuj | edytuj kod]

Piotr poprzez swego przyjaciela Iwana Dołgorukowa związał się blisko z książęcą rodziną Dołgorukowowów, zwaśnioną z rodem Mienszykowów. Relacje pomiędzy cesarzem a Mienszykowem stawały się coraz bardziej napięte. Książę czuł się jak prawdziwy władca i nie liczył się z Piotrem, a także okradał skarbiec państwowy[8]. Cesarz wyraźnie powiedział Mienszykowowi, że nie zawrze żadnego związku małżeńskiego przed ukończeniem 25. roku życia[8][12] W sierpniu 1727 r. książę poważnie zachorował. Jego niedyspozycję wykorzystali Dołgorukowowie i przekonali Piotra, żeby odsunął Mienszykowa od wszelkich wpływów[12]. 8 września 1727 r. cesarz nakazał aresztować księcia. O łaskę dla Mienszykowa prosiła jego żona, szwagierka i córki, lecz decyzja cesarza była ostateczna i została wykonana dzień później[13]. Całą rodzinę wywieziono na Syberię a ich majątek skonfiskowano[13]. W drodze na zesłanie zmarła żona księcia, a w listopadzie 1729 r. zmarł sam Mienszykow[13]. Niedoszła cesarzowa Maria zmarła w grudniu 1729 r.[13]

Wpływy Dołgorukowowych

[edytuj | edytuj kod]

Od upadku Mienszykowa realna władza spoczęła w rękach rodziny Dołgorukowowych[14]. Swego przyjaciela Iwana car mianował wielkim szambelanem. Jednym z głównych doradców cesarza został jego nauczyciel z dzieciństwa Andriej Ostermann[12]. Piotr nie wyrażał zainteresowania sprawowaniem władzy[12][14].

4 lutego?/ 15 lutego 1728 Piotr II przyjechał do Moskwy na koronację, która odbyła się 25 lutego?/ 7 marca 1728 r.[14] Cesarz ogłosił, że Moskwa jest stolicą Rosji i już nigdy nie wrócił do Petersburga[14]. Swojej babce Eudoksji, uwolnionej już za czasów Katarzyny I, cesarz przyznał 60 tysięcy rubli rocznej pensji[14].

Zaręczyny z Katarzyną Dołgorukową

[edytuj | edytuj kod]

W podmoskiewskiej posiadłości Dołgorukowowów Gorienki Piotr spędzał dużo czasu[15]. Tam poznał siostrę swego przyjaciela, starszą o 3 lata Katarzynę Aleksjejewną Dołgorukową[15]. Katarzyna, zapewne na polecenie swojej rodziny, stale towarzyszyła Piotrowi[15]. 19/30 listopada 1729 r. odbyły się ich uroczyste zaręczyny[15]. Ceremonia ślubna została wyznaczona na 19 stycznia?/30 stycznia 1730[16].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

7 stycznia 1730 r. Piotr zachorował[15]. Miał wysoką gorączkę, a na twarzy pojawiły się oznaki ospy[17][15]. Katarzyna Dołgorukowa i jej rodzina czuwali przy łożu cesarza[15]. Piotr zmarł o 3 nad ranem 19 stycznia 1730 r.[15] Dołgorukowowie ogłosili Katarzynę cesarzową powołując się na rzekomy testament Piotra[15][17]. Oszustwo było zbyt jawne i nie było szans na utrzymanie władzy, więc rodzina Katarzyny pogodziła się z porażką i spaliła sfałszowany dokument[18]. Cesarzową została Anna, córka Iwana V[18].

Niedoszła żona Piotra w kwietniu 1730 r. urodziła córkę[18].

W 1728 odznaczony Orderem Orła Białego[19].

Genealogia

[edytuj | edytuj kod]
Piotr I Wielki
ur. 30 V /9 VI 1672
zm. 28 I / 8 II 1725
Eudoksja Fiodorowna Łopuchina
ur. 30 VI / 10 VII 1670
zm. 27 VIII / 7 IX 1731
Ludwik Rudolf z Brunszwiku-Lüneburga
ur. 22 VII 1671
zm. 1 III 1735
Krystyna Luiza Oettingen
ur. 21 III 1671
zm. 12 IX 1747
         
     
  Aleksy
ur. 18 / 28 II 1690
zm. 26 VI / 7 VII 1718
Szarlota Krystyna
ur. 29 VIII 1694
zm. 2 / 13 XI 1715
     
   
Piotr II
ur. 12 / 23 X 1715
zm. 19 / 30 I 1730

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tytuł nieuznawany przez Rzeczpospolitą.
  2. a b Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613-1918, 2017, Romanowowie 1613-1918, 2017, s. 132, ISBN 978-83-65257-13-0.
  3. a b Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 168, ISBN 978-83-08-05394-2.
  4. Ciotka Piotra ze strony matki Elżbieta Krystyna była żoną cesarza Karola VI. Z tego związku narodziła się Maria Teresa.
  5. a b Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 178, ISBN 978-83-08-05394-2.
  6. a b c d Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia – Andrzej Andrusiewicz, 2017, s. 175, ISBN 978-83-08-05394-2.
  7. a b c Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613-1918, 2017, s. 159–160, ISBN 978-83-65257-13-0.
  8. a b c d e f Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 192–193, ISBN 978-83-08-05394-2.
  9. a b c Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613-1918, 2017, s. 165, ISBN 978-83-65257-13-0.
  10. a b Wioletta Zielecka, Dynastie Europy. Romanowowie, „Biblioteka Gazety Wyborczej”, 2010, s. 10.
  11. a b c d Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 190–191, ISBN 978-83-08-05394-2.
  12. a b c d Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613-1918, 2017, s. 166–167, ISBN 978-83-65257-13-0.
  13. a b c d Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 195–196, ISBN 978-83-08-05394-2.
  14. a b c d e Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 197–198, ISBN 978-83-08-05394-2.
  15. a b c d e f g h i Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613–1918, 2017, s. 168–169, ISBN 978-83-65257-13-0.
  16. Петр II Алексеевич.
  17. a b Romanowowie. Imperium i familia – Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 202–203, ISBN 978-83-08-05394-2.
  18. a b c Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 204, ISBN 978-83-08-05394-2.
  19. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 156.