Pietro Vierchowod

Pietro Vierchowod
Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1959 ; Calcinate
Wzrost	179 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata	Klub
1973–1976	Romanese
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2001	Catania
2002	Florentia Viola
2005	Triestina
2014	Honvéd
2018	Kamza
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Mistrzostwa świata
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Vierchowod (ur. 6 kwietnia 1959 w Calcinate) – piłkarz włoski grający na pozycji środkowego obrońcy. Nosił przydomek „Car”.

Kariera klubowa

Vierchowod jest synem byłego sowieckiego jeńca wojennego. Jego ojciec, Ukrainiec Iwan Łukjanowycz Vierchowod ur. we wsi Rykowo, około Białej Cerkwi^[1], w czasie II wojny światowej jako żołnierz Armii Czerwonej został schwytany przez Niemców, potem uciekł z faszystowskiego obozu koncentracyjnego w północnych Włoszech i walczył w partyzanckim oddziale włoskiego ruchu oporu. Po wojnie nie wrócił do ZSRR i osiadł w Lombardii^[2]. Pietro urodził się w małej miejscowości Calcinate w Lombardii. Piłkarską karierę rozpoczynał w małym klubie o nazwie Romanese, a w 1976 roku przeszedł do Calcio Como, w barwach którego w 1977 roku zadebiutował w Serie B, ale w tym samym sezonie spadł z Como do Serie C1. W trzeciej lidze spędził rok i już w sezonie 1979/1980 z powrotem grał w Serie B i Como jako beniaminek awansował do Serie A. W pierwszej lidze Włoch Vierchowod zadebiutował 14 września 1980 w przegranym 0:1 domowym meczu z AS Roma, a w grudniu zdobył swojego pierwszego gola w lidze (w wygranym 3:1 meczu z Cagliari Calcio). Z Como Pietro utrzymał się w lidze.

Latem 1981 Vierchowod zmienił klub i przeszedł do silniejszej Fiorentiny. W jej barwach wystąpił 28 razy i zdobył 2 gole (z US Catanzaro i Como), a dobrą gra w obronie przyczynił się do wicemistrzostwa Włoch. W 1982 roku Pietro przeszedł jednak do AS Roma. W jej barwach zadebiutował 12 września w wygranym 3:1 wyjazdowym meczu z Cagliari. W rzymskim klubie był głównym filarem obrony, a zespół z takimi gwiazdami jak Falcão, Bruno Conti czy Roberto Pruzzo wywalczył pierwsze od 40 lat mistrzostwo kraju. W mistrzowskim sezonie Vierchowod obok bramkarza Franco Tancrediego wystąpił we wszystkich 30 meczach ligowych.

Latem 1983 Pietro znów zmienił barwy klubowe i tym razem został piłkarzem Sampdorii. W Sampdorii swój pierwszy mecz ligowy rozegrał 12 września, a klub z Genui pokonał 2:1 na wyjeździe Inter Mediolan. Na swój pierwszy sukces w barwach nowego klubu Vierchowod czekał rok i wtedy to w sezonie 1984/1985 wywalczył Puchar Włoch, swój pierwszy w karierze. W 1988 roku powtórzył ten sukces, podobnie jak rok później, czyli w 1989 roku. Dzięki tym trzem trofeom „Car” wystąpił w Pucharze Zdobywców Pucharów. W edycji 1988/1989 doszedł z Sampdorią do finału, ale włoski klub przegrał 0:2 z Barceloną. Natomiast w edycji 1989/1990 genueński zespół pokonał w spotkaniu finałowym 2:0 po dogrywce belgijski RSC Anderlecht. W sezonie 1990/1991 Sampdoria z Vierchowodem w obronie została po raz pierwszy w historii mistrzem kraju (30 meczów, 3 gole w sezonie), a w sezonie 1991/1992 dotarła do finału Ligi Mistrzów, ale znów uległa Barcelonie, tym razem 0:1 (90 minut Pietro w tym meczu). Podczas gry w Sampdorii Vierchowod sięgnął po jeszcze jedno trofeum – kolejny Puchar Włoch w 1994 roku.

Latem 1995 roku Vierchowod przeszedł do Juventus F.C. W turyńskim klubie walczył o miejsce w wyjściowej jedenastce z Moreno Torricellim, Paolo Montero oraz Massimo Carrerą. W lidze Juventus został tylko wicemistrzem kraju, ulegając Milanowi, ale w rozgrywkach Ligi Mistrzów nie miał sobie równych i w finale pokonał po rzutach karnych holenderski AFC Ajax.

W 1996 roku Pietro przeniósł się na San Siro i został zawodnikiem A.C. Milan. Jednak w Milanie był tylko rezerwowym obrońcą dla Alessandra Costacurty, Marcela Desailly’ego czy Franco Baresiego. Na dodatek Milan spisał się w lidze wyjątkowo słabo i zajął dopiero 11. miejsce. W 1997 roku Vierchowod odszedł z zespołu i podpisał kontrakt z Piacenzą Calcio. W klubie tym grał regularnie przez 3 sezony do 41. roku życia, a karierę zakończył dopiero po spadku tego klubu z Serie A w sezonie 1999/2000. W Serie A Vierchowod wystąpił łącznie w 562 ligowych spotkaniach i na liście wszech czasów zajmuje 4. miejsce za Paolem Maldinim, Gianlucą Pagliucą oraz Dino Zoffem.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1977/78	Calcio Como	Włochy	Serie B	16	0
1978/79	Calcio Como	Włochy	Serie C1	34	3
1979/80	Calcio Como	Włochy	Serie B	35	1
1980/81	Calcio Como	Włochy	Serie A	30	2
1981/82	AC Fiorentina	Włochy	Serie A	28	2
1982/83	AS Roma	Włochy	Serie A	30	0
1983/84	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	30	2
1984/85	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	29	2
1985/86	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	28	1
1986/87	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	28	2
1987/88	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	29	5
1988/89	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	29	1
1989/90	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	32	3
1990/91	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	30	3
1991/92	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	31	1
1992/93	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	29	1
1993/94	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	32	2
1994/95	UC Sampdoria	Włochy	Serie A	31	2
1995/96	Juventus F.C.	Włochy	Serie A	21	2
1996/97	A.C. Milan	Włochy	Serie A	16	1
1997/98	Piacenza Calcio	Włochy	Serie A	30	2
1998/99	Piacenza Calcio	Włochy	Serie A	28	4
1999/00	Piacenza Calcio	Włochy	Serie A	22	0
			Łącznie w Serie A	562	38

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Włoch Vierchowod zadebiutował 6 stycznia 1981 w zremisowanym 1:1 meczu z reprezentacją Holandii, rozegranym za selekcjonerskiej kadencji Enzo Bearzota. Rok później ten sam szkoleniowiec zabrał Pietro na finały mistrzostwa świata w Hiszpanii, ale obrońca nie zagrał tam ani razu i odebrał tylko symboliczny medal za mistrzostwo świata.

W 1984 roku Vierchowod został członkiem reprezentacji olimpijskiej na igrzyska olimpijskie w Los Angeles. Z Włochami dotarł do półfinału, a w meczu o brązowy medal jego rodacy ulegli Jugosławii 1:2.

W 1986 roku Vierchowod znalazł się w kadrze na mistrzostwa świata w Meksyku, na których był zawodnikiem pierwszego składu. Najpierw wystąpił we wszystkich 3 meczach grupowych: z Bułgarią (1:1), Argentyną (1:1) oraz Koreą Południową (3:2), a następnie w 1/8 finału z Francją (0:2), po którym Włosi odpadli z turnieju i tym samym nie obronili tytułu sprzed 4 lat.

W 1990 roku Pietro znów wziął udział w turnieju o mistrzostwo świata, a tym razem były to mistrzostwa świata we Włoszech. W drużynie Azeglio Viciniego nie był pierwszoplanową postacią, a zaledwie rezerwowym obrońcą. Wpierw wystąpił w grupowym meczu z Czechosłowacją (2:0), a następnie w 1/8 finału z Urugwajem (2:0). Swój trzeci i ostatni mecz na tym turnieju zaliczył w walce o brąz, gdy Włosi pokonali 2:1 Anglików i stali się trzecią drużyną świata.

24 marca 1993 roku Vierchowod stał się najstarszym włoskim piłkarzem, który zdobył gola w kadrze. Włosi pokonali 6:1 Maltę, a w meczu tym Pietro liczył sobie wtedy 34 lata. Karierę reprezentacyjną Vierchowod kończył w tym samym roku, meczem ze Szwajcarią (1:0), rozegranym w ramach eliminacji do MŚ 1994. Łącznie w pierwszej reprezentacji Italii Pietro wystąpił w 45 meczach i zdobył 2 gole.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery Vierchowod został trenerem. Szkolił zespoły z niższych lig takie jak Calcio Catania, Florentia Viola i Triestina Calcio, ale w każdym przypadku został zwolniony przed końcem sezonu^[3].

Sukcesy

Mistrzostwo Włoch: 1983 z Romą, 1991 z Sampdorią
Puchar Włoch: 1985, 1988, 1989, 1994 z Sampdorią
Superpuchar Włoch: 1991 z Sampdorią, 1995 z Juventusem
Puchar Mistrzów: 1996 z Juventusem
Puchar Zdobywców Pucharów: 1990 z Sampdorią
Mistrzostwo Świata: 1982
3. miejsce MŚ: 1990
Udział w MŚ: 1982, 1986, 1990

Przypisy

Bibliografia

Pietro Vierchowod w bazie National Football Teams (ang.)
Pietro Vierchowod w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
Pietro Vierchowod w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
Pietro Vierchowod w bazie WorldFootball.net (ang.)
Pietro Vierchowod, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27] .

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Первопроходец Пьетро Верховод – Футбол, Пьетро Верховод, Олег Саленко, Алексей Михайличенко, Сергей Ребров, Сампдория, сб. Украины (футбол), Рубин, Динамо Киев, Антирекорды – Террикон – Футбол и Спорт Украины.

[3] «Повій, вітре, на Вкраїну...» или Футболисты Украинского Происхождения За Рубежом (часть 2).

[4] Илль-Руссо – Чемпионат.ру.

[t-5] trener tymczasowy

[a]

[1]

[2]

[3]

[A]