Przejdź do zawartości

Patriarcha Antiochii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Patriarcha Antiochii – tradycyjny tytuł przysługujący biskupowi Antiochii, jeden z patriarchów w Kościołach Wschodnich. Z czasem doszło do podziałów i powstania kilku odrębnych stolic patriarszych.

Patriarchowie Antiochii do 538 r.

[edytuj | edytuj kod]

W wyniku schizmy różne grupy powołały własnych patriarchów:

Arianie:

Grupa Melecjusza:

Największa grupa, nie uznana przez patriarchów Rzymu i Aleksandrii:

Grupa Eustatiusza:

Grupa uznana przez Rzym i Aleksandrię:

Po śmierci Ewagriusza nie wybrano nowego patriarchy. W 399 stracili poparcie Rzymu i Aleksandrii, lecz schizma trwała do 415.

Apolinaryści:

Kryzys monofizycki

[edytuj | edytuj kod]

Patriarcha Sewer, który był polemistą o ścisłym umyśle, zainspirował ruch opozycji wobec uchwał Soboru chalcedońskiego, szczególnie wobec listu dogmatycznego papieża Leona Wielkiego zwanego Tomus ad Flavianum, zarzucając im Nestorianizm. Jego nauczanie leży u podstaw Monofizytyzmu, który dotrwał do naszych czasów.

Sewer został złożony z urzędu przez cesarza Justyniana w 518 i przebywał na wygnaniu w Egipcie do 528 r. Po pobycie w Konstantynopolu, jako protegowany broniącej monofizytów cesarzowej Teodory, skazany ponownie, zmarł w Egipcie w 538 r. Kościół syryjsko-prawosławny uznawał go jako patriarchę do jego śmierci w 538. Mimo prób ze strony cesarza Justyniana pojednania stronnictw seweriańskiego i ortodoksyjnego – choć mniej radykalnych niż Henotikon cesarza Zenona Izauryjczyka w 482 r. – nie doszło do pojednania[1].

Patriarchowie antiocheńscy po schizmie

[edytuj | edytuj kod]

W wyniku podziałów w kościele antiocheńskim można mówić o następujących patriarchach Antiochii:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. H.-I. Marrou: Monofizyci i Neochalcedonianie. Spór o „Trzy rozdziały”. s. 268-271.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • John P. Meier: Antioch. W: Raymond E. Brown, S.S., John P. Meier: Antioch and Rome. New Testament Cradles of Catholic Christianity. Nowy Jork - Ramsey: Paulist Press, 1983, s. 11-86.
  • I.-H. Marrou: Monofizyci i Neochalcedonianie. Spór o „Trzy rozdziały”. W: J.Daniélou, I. Marrou: Historia Kościoła. M. Tarnowska (przekład), R. Aubert (wprowadzenie). T. 1: Od początku do roku 600. Warszawa: IW PAX, 1986, s. 268-274. ISBN 83-211-0577-7.