Pál Fábián
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
węgierska |
Pál Fábián (ur. 21 grudnia 1922 w Szombathely, zm. 14 września 2008 w Budapeszcie) – węgierski językoznawca. Zajmował się ortografią, kulturą języka, stylistyką oraz leksykologią. Wniósł wkład w ukształtowanie pisowni węgierskiej[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiował język węgierski i włoski na Uniwersytecie w Budapeszcie. Dyplom uzyskał w 1947 r. Do 1950 r. nauczał w szkole średniej w Peczu. Później został przyjęty do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Budapeszcie, gdzie kierował Katedrą Językoznawstwa Węgierskiego do 1955 r. W 1962 r. obronił pracę kandydacką, a w 1989 r. został mianowany doktorem Węgierskiej Akademii Nauk. Na Uniwersytecie Loránda Eötvösa piastował stanowiska adiunkta, docenta, profesora uniwersyteckiego (1977–1996) oraz kierownika katedry (1984–1988). Później ponownie pracował na stanowisku profesora uniwersyteckiego. Od 1996 r. był profesorem emerytowanym tejże uczelni.
Wybrana twórczość
[edytuj | edytuj kod]- A magyar stilisztika vázlata (współautorstwo, 1958)
- A magyar helyesírás rendszere (współautorstwo, 1966)
- Az akadémiai helyesírás előzményei (1967)
- Manuale della lingua ungherese (1971)
- Nyelvművelésünk évszázadai (1984)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Géza Balázs, Elhunyt Fábián Pál, a nyelv őrzője [online], Magyar Nemzet, 2008 [dostęp 2020-01-19] (węg.).