Przejdź do zawartości

Ocet ryżowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Koreański ocet ryżowy (biały)
Chiński ocet czarny podany do spożycia
Ocet czerwony
Kuchnia japońska – danie z użyciem octu ryżowego (tekone-zushi)

Ocet ryżowy – odmiana octu spożywczego, produkt fermentacji ryżu.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Ocet ryżowy tworzony jest w drodze fermentacji alkoholowej i octowej produktów na bazie ryżu i innych dodatków. Otrzymuje się go najczęściej z przefermentowanego i kwaśnego wina ryżowego (gorszych gatunków sake). Inne gatunki można uzyskać z ryżu, kukurydzy, pszenicy i wody lub z drożdży, pszenicy, sfermentowanego ryżu kleistego oraz kukurydzy. Dodaje się do niego również wody.

Głównymi producentami przyprawyChiny i Japonia, a także Korea i Wietnam. Chińskie octy ryżowe są z reguły kwaśniejsze i bardziej cierpkie, a japońskie słodkawe i łagodne. Chiński produkt może też miewać odcień biały albo czerwony i być aromatyzowany za pomocą sosu sojowego, słodkiego wina ryżowego, imbiru, suszonych płatków ryby bonito, chili, owoców cytrusowych, goździków, ziarna sezamowego, cebuli, chrzanu lub musztardy.

Ocet ryżowy ma bardzo szerokie zastosowanie w kuchniach orientalnych. Można w nim marynować wszelkie produkty przed smażeniem, dodawać do sałatek, dań gotowych i dipów, czy też przyprawiać makarony. Jest jednym z podstawowych składników sushi. Również w kuchniach zachodnich znajduje coraz szersze zastosowanie z uwagi na znacznie mniej agresywny smak niż ocet spirytusowy, niezagłuszający innych walorów potraw. Po otwarciu naczynia z octem ryżowym należy je koniecznie przechowywać powtórnie zamknięte, w niskiej temperaturze, tak aby produkt nie utracił walorów smakowych[1].

Odmiany

[edytuj | edytuj kod]

Z reguły wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje octów ryżowych: biały, czarny i czerwony.

Biały

[edytuj | edytuj kod]

Produkt najbardziej w smaku przypominający tradycyjny, zachodni ocet spirytusowy (z tym że jest łagodniejszy). Jest bezbarwny i używany do dań słodko-kwaśnych oraz marynowania produktów, głównie warzyw.

Czarny

[edytuj | edytuj kod]

Ma ciemny kolor i wyraźny aromat. Najbardziej ceniony (dojrzewający latami) pochodzi z Zhenjiang nad Jangcy[potrzebny przypis]. Nadaje się przede wszystkim do sosów i dań smażonych. Nie nadaje potrawom kwaskowatości.

Czerwony

[edytuj | edytuj kod]

Jaśniejsza odmiana czarnego, często stosowana jako jego zamiennik (po dodaniu niewielkiej ilości cukru). Nadaje się do sosów, dań z makaronu, ryb i owoców morza.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. sushiart. [dostęp 2012-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-02)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]