No Code
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Pearl Jam | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
49:37 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu No Code | ||||
| ||||
No Code – czwarty album zespołu Pearl Jam. Wydany 27 sierpnia 1996 roku przez Epic Records.
Producentem albumu jest Brendan O’Brien.
Okładka albumu w wersji winylowej oraz CD przedstawiała kompozycję ze 144 zdjęć wykonanych polaroidem, z której wyłaniał się symbol oka w trójkącie. Do albumu, zamiast tradycyjnej książeczki z tekstami piosenek, dołączono zestaw 9 przedruków zdjęć, imitujących fotografie wykonane aparatem polaroid, wraz z tekstem jednej z piosenek na odwrocie.
Album promowały trzy single: „Hail, Hail”, „Who You Are” oraz „Off He Goes”. Do żadnego utworu z tej płyty nie powstał wideoklip.
Pomimo znikomej promocji albumu No Code, sprzedano ponad 1 000 000 egzemplarzy i zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki RIAA 1 sierpnia 1997 r. przyznało temu wydawnictwu status platynowej płyty.[17] Był to jednak pierwszy album Pearl Jam, który nie otrzymał statusu multiplatynowego.[18]
Na liście The Billboard Hot 200 płyta No Code znajdowała się przez 24 tygodnie i dotarła do miejsca 1.[19]
W ramach trasy „No Code Tour” zespół zagrał 33 koncerty – 14 w Ameryce Północnej i 19 w Europie. 1 listopada 1996 r. Pearl Jam po raz pierwszy wystąpił w Polsce. Koncert odbył się w Warszawie w hali Torwar.[20]
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]- „Sometimes” – 2:44
- „Hail, Hail” – 3:47
- „Who You Are” – 3:53
- „In My Tree” – 4:03
- „Smile” – 3:58
- „Off He Goes” – 6:05
- „Habit” – 3:39
- „Red Mosquito” – 4:05
- „Lukin” – 1:05
- „Present Tense” – 5:49
- „Mankind” – 3:32
- „I'm Open” – 2:58
- „Around the Bend” – 4:37
Twórcy
[edytuj | edytuj kod]- Mike McCready – gitara
- Jeff Ament – gitara basowa
- Stone Gossard – gitara, śpiew
- Jack Irons – perkusja
- Eddie Vedder – śpiew, gitara
Opinie o No Code
[edytuj | edytuj kod]Craig Marks z magazynu „Spin”:[21]
Chciałbym, żeby Pearl Jam powrócił do klimatów, w jakich się obracał na „Vitalogy”. „No Code” jest zbyt zamknięta w sobie. Skąpi nam przyjemności. Podziwiać jest łatwo, ale wolałbym lepiej się przy niej bawić.
Filip Łobodziński z magazynu „Machina”:[22]
W wyścigu grup grunge'owych Pearl Jam ma najwyraźniej chrapkę na koszulki artystów najwszechstronniejszych. (...) Ich czwarty album jest chyba najbardziej różnorodny. (...) Eddiemu Vedderowi i spółce najwyraźniej bliska jest autoironia Mitchell, sarkazm Younga, profetyczność Boba Dylana, napięty nerw Michaela Stipe'a, zjednoczone pod sztandarem bezapelacyjnego rocka. Nie każdy musi lubić grunge, ma prawo wręcz nudzić, ale o trzech rzeczach należy pamiętać: 1. to nie jest ścisły grunge (może taki już wymiera); 2. „No Code” nie robi wrażenia sporządzonej dla szmalu; 3. album nie nudzi. To już dużo w dobie smutnego fin de siecle'u.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zapisane jako NN.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Pearl Jam – No Code. Discogs. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ Album of the Year: Pearl Jam – No Code. Album of the Year. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ Stephen Thomas Erlewine: No Code – Pearl Jam. AllMusic. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ Robert Christgau: Pearl Jam. robertchristgau.com. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
- ↑ David Browne: No Code. Entertainment Weekly. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
- ↑ Caroline Sullivan: Pearl Jam: No Code. The Guardian. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
- ↑ Robert Hilburn: Getting Back to Fundamentals (PEARL JAM, “No Code”). Los Angeles Times. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ Keith Cameron. ED Heritage (Pearl Jam, No Code). „Mojo”. Issue 340, s. 31, March 2022. London: Bauer Media Group. ISSN 1351-0193. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ NME: PEARL JAM – No Code. NME. [dostęp 2024-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2000-10-09)]. (ang.).
- ↑ Tim Perlich: Vedder breaks Code (Pearl Jam, No Code). nowtoronto.com. [dostęp 2024-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-16)]. (ang.).
- ↑ Ryan Schreiber: Pearl Jam: No Code. Pitchfork Media. [dostęp 2024-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2001-03-05)]. (ang.).
- ↑ David Fricke: No Code. Rolling Stone. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 625. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Eric Weisbard. PEARL JAM No Code. „Spin”. Nr 7. 12, s. 129–130, October 1996. New York: SPIN Media LLC. ISSN 0886-3032. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
- ↑ YoYoMancuso: Pearl Jam – No Code. Sputnikmusic. [dostęp 2024-05-15]. (ang.).
- ↑ Edna Gundersen: POP/ROCK ALBUM REVIEW (Pearl Jam, No Code). USA Today. [dostęp 2024-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (1999-05-05)]. (ang.).
- ↑ https://archive.ph/20120713104753/http://riaa.com/goldandplatinumdata.php?resultpage=1&table=SEARCH_RESULTS&action=&title=No%20Code&artist=Pearl+Jam&perPage=25&go=Search [dostęp 2009-07-29].
- ↑ https://archive.ph/20120713104202/http://riaa.com/goldandplatinumdata.php?resultpage=1&table=SEARCH_RESULTS&action=&title=&artist=Pearl%20Jam&format=ALBUM&startYear=1958&endYear=2009&sort=Artist&perPage=25 [dostęp 2009-07-29].
- ↑ https://www.billboard.com/charts#/artist/pearl-jam/chart-history/5392?f=305&g=Albums [dostęp 2009-07-29].
- ↑ Setlista na oficjalnej stronie Pearl Jam. [dostęp 2009-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-13)].
- ↑ Martin Power, Ciemne zaułki. Ilustrowana biografia Pearl Jam, ISBN 83-86365-27-7, In Rock Music Press, Poznań 1999, s. 84.
- ↑ https://archive.is/20091128125954/http://muzyka.onet.pl/0,52648,0,recenzje.html [dostęp 2009-07-29].