Przejdź do zawartości

Nikołaj Kłykow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Kłykow
Николай Кузьмич Клыков
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Pełne imię i nazwisko

Nikołaj Kuźmicz Kłykow

Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1888
Borowsk

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1968
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1917 (Armia Imperium Rosyjskiego);
1918–1945 (Armia Czerwona)

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za obronę Moskwy” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Nikołaj Kuźmicz Kłykow, ros. Николай Кузьмич Клыков (ur. 12 listopada?/24 listopada 1888 w Borowsku, zm. 29 kwietnia 1968 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał porucznik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w mieście Borowsk (obwód kałuski), w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu szkoły pracował w Moskwie jako robotnik.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku powołany do armii rosyjskiej i jako szeregowy został skierowany na Front Zachodni, w maju 1915 został skierowany do szkoły chorążych Frontu Zachodniego, po ukończeniu której został skierowany do 493 pułku piechoty 124 Dywizji Piechoty. W składzie tego pułku brał udział w walkach na Froncie Zachodnim, Północno-Zachodnim i Rumuńskim, będąc kolejno dowódcą plutonu, kompanii i pomocnikiem dowódcy pułku, osiągając stopień sztabskapitana.

W marcu 1918 roku po powrocie pułku z frontu, zwolniony ze służby pracował ponownie jako robotnik. Od września do października 1918 roku był szefem grupy oddziału zaopatrzenia w zboże Moskiewskiej Rady Miejskiej.

W końcu październiku 1918 roku wstąpił na ochotnika do Armii Czerwonej i został dowódcą kompanii w 41 rezerwowym pułku. Następnie skierowany został na Front Zachodni wojny domowej do 14 pułku strzeleckiego 2 brygady Międzynarodowej Dywizji Łotewskiej Armii Radzieckiej, gdzie był pomocnikiem dowódcy tego pułku. W składzie tego pułku brał udział w walkach z oddziałami białogwardyjskimi, niemieckimi oraz oddziałami łotewskimi i estońskimi. W czerwcu 1919 roku został dowódcą 35 pułku strzeleckiego, a następnie w maju 1920 dowódca 12 Brygady Strzeleckiej. Cały czas brał udział w walkach na Froncie Zachodnim oraz uczestniczył jak dowódca brygady w składzie 4 Dywizji Strzeleckiej 15 Armii w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W marcu 1921 roku w składzie samodzielnej dywizji Południowej Grupy Wojsk wziął udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie.

Po zakończeniu działań bojowych wojny domowej, w kwietniu 1922 roku został dowódcą 94 pułku strzeleckiego 11 Piotrogradzkiej Dywizji Strzeleckiej, a w lipcu 1922 – 31 pułku strzeleckiego. Będąc dowódcą tego pułku w 1926 roku ukończył kurs „Wystriał” dla dowódców Armii Czerwonej. W marcu 1928 roku został pomocnikiem dowódcy 14 Moskiewskiej Dywizji Strzeleckiej. W 1929 roku ukończył wyższy kurs dowódców w Akademii Wojskowej im. Frunzego, po czym w marcu 1930 roku został komendantem Moskwy, a w listopadzie szefem 5 wydziału (wyszkolenia bojowego) sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Od marca 1931 roku był dowódcą i komisarz wojskowy 18 Jarosławskiej Dywizji Strzeleckiej, pełnił tę funkcję do 1935 roku. W związku ze stanem zdrowia w latach 1935 – 1936 był w dyspozycji dowództwa Armii Czerwonej nie pełniąc żadnych funkcji. W kwietniu 1936 roku został wyznaczony na wojskowego komendanta 1 Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, po czym sierpniu 1936 roku został dowódcą korpusu szkół wojskowych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a w maju 1938 roku został pomocnikiem do spraw szkolenia dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego i funkcję tę pełnił do ataku Niemiec na ZSRR.

W dniu 16 lipca 1941 roku został dowódcą 32 Armii wchodzącej w skład Frontu Armii Rezerwowych, a następnie Możajskiej Linii Obrony. W dniu 23 sierpnia 1941 roku został dowódcą 52 Armii, która jako samodzielna armia broniła prawego brzegu rzeki Wołchow, a następnie wzięła udział w operacji tichwińskiej.

W styczniu 1942 roku został dowódcą 2 Armii Uderzeniowej, która wzięła udział w ofensywie lubańskiej. Armia po przełamaniu linii frontu, weszła na tyły wojsk niemieckich, gdzie jednak została otoczona. W związku z tym w kwietniu 1942 roku został on odwołany ze stanowiska, a jego miejsce zajął gen. A. Własow, który jednak nie zdołał wyprowadzić armii z okrążenia i sam dostał się do niewoli. W związku z tym w czerwcu 1942 roku odtworzono 2 Armię Uderzeniową, a jej dowódca ponownie został N. Kłykow. Ta odtworzona armia wzięła udział w kolejnej próbie odblokowania Leningradu w operacji siniawińskiej, która i tym razem zakończyła się klęską. W związku z tym w grudniu 1942 roku został on odwołany ze stanowiska dowódcy armii i został pomocnikiem dowódcy Frontu Wołochowskiego do spraw formowania i mobilizacji i funkcję tę pełnił do marca 1943 roku.

W lipcu 1943 roku został mianowany zastępcą dowódcy wojsk Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a następnie w kwietniu 1944 roku został dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego i funkcję tę pełnił do maja 1945 roku.

W grudniu 1945 roku ze względu na stan zdrowia przeniesiony do rezerwy.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu Wagańskim.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • komdiw (rozkaz nr 756/п z dnia 21.04.1936)
  • generał porucznik (rozkaz nr 945 z dnia 04.06.1940)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 93-94. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
  • Великая Отечественная Война 1941 -1945 энциклопедия. Moskwa: «Советская Энциклопедия», 1985, s. 344. (ros.).
  • Клыков Николай Кузьмич. Oficjalna strona Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej. [dostęp 2018-02-13]. (ros.).