Przejdź do zawartości

Nie ma mocnych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nie ma mocnych
Ilustracja
Dom Pawlaka
Gatunek

komedia obyczajowa

Rok produkcji

1974

Data premiery

28 maja 1974

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

90 minut (wersja oryginalna)
91 minut (wersja zremasterowana)

Reżyseria

Sylwester Chęciński

Scenariusz

Andrzej Mularczyk

Główne role

Wacław Kowalski
Władysław Hańcza
Anna Dymna
Andrzej Wasilewicz
Maria Zbyszewska
Halina Buyno-Łoza

Muzyka

Andrzej Korzyński

Zdjęcia

Andrzej Ramlau
Jacek Stachlewski

Scenografia

Tadeusz Kosarewicz

Kostiumy

Marek Mierzejewski
Iza Irena Rutowicz

Montaż

Krzysztof Osiecki

Produkcja

Zespół Filmowy Iluzjon

Poprzednik

Sami swoi (1967)

Kontynuacja

Kochaj albo rzuć (1977)

Nie ma mocnych – polska komedia filmowa z 1974 roku w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego, nakręcona na podstawie scenariusza Andrzeja Mularczyka. Jest to drugie ogniwo tetralogii zabużańskiej, w której skład wchodzą również filmy Sami swoi (1967), Kochaj albo rzuć (1977) oraz Sami swoi. Początek (2024).

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozgrywa się w latach 70. XX wieku. Kazimierz Pawlak i Władysław Kargul, migranci zza Buga cieszący się dobrą opinią wśród wiejskiej społeczności, nie mają dziedzica, który byłby w stanie odziedziczyć ich gospodarstwa. Ich dzieci – syn Pawlaka i córka Kargula – posiadają własne gospodarstwo i mają córkę Anię, której Pawlak i Kargul planują zapisać swą ziemię w testamencie. Ania spotyka się z kawalerem Zenkiem, młodym agronomem z pobliskiego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Pawlak i Kargul zamierzają ich ze sobą zeswatać, czemu przeciwni są rodzice Ani, których przeraża szybkie zamążpójście córki oraz obcość Zenka – przybysza znikąd. Ania i Zenek, pomimo wątpliwości Pawlaka co do pochodzenia Zenka, biorą ślub w Urzędzie Stanu Cywilnego i przybywają na pośpiesznie urządzone przez dziadków wesele. Zenek oświadcza jednak, że nie weźmie planowanego przez dziadków ślubu kościelnego, gdyż jest to niezgodne z jego poglądami. Oburzony Pawlak przerywa wesele i zamyka wnuczkę w areszcie domowym[1].

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Nie ma mocnych został pozytywnie przyjęty zarówno przez publiczność (8,5 miliona widzów w kinach)[2], jak i krytyków. Oskar Sobański z pisma „Film” chwalił komedię Chęcińskiego i Mularczyka za dialogi oraz satyryczny potencjał: „W Nie ma mocnych to wszystko, co tak strasznie złości w telewizyjnym dukaniu różnych dyrektorów i działaczy, tutaj – użyte oszczędnie i umiejętnie – brzmi jak najprzedniejszy dowcip”. Cezary Wiśniewski z pisma „Kino” oceniał film następująco w porównaniu z Samymi swoimi: „ten sam przedni dialog, te same krewkie charaktery i kresowa ciepła egzotyka, a ponadto inteligentnie przejaskrawiona aktualność”[3].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Festiwal Nagroda Laureat[4]
1974 Lubuskie Lato Filmowe Złote Grono
Nagroda za pierwszoplanową rolę męską Wacław Kowalski
Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” Nagroda za reżyserię Sylwester Chęciński
Nagroda za scenariusz Andrzej Mularczyk
Nagroda Publiczności
Nagroda za rolę męską Wacław Kowalski
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Nagroda Publiczności
1975 Ministerstwo Kultury i Sztuki Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia Sylwester Chęciński
1978 Czasopismo „Film” Złota Kamera za najlepszy film o tematyce współczesnej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pełczyński 2015 ↓, s. 375.
  2. Dymna: „Nie ma mocnych” to komedia charakterów, wciąż żywa i aktualna [online], kultura.gazetaprawna.pl, 28 maja 2019 [dostęp 2021-05-12] (pol.).
  3. „Nie ma mocnych” na kultowe polskie komedie! [online], Polskie Radio, 28 maja 2020 [dostęp 2021-05-12].
  4. Nie ma mocnych w bazie filmpolski.pl

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]