Przejdź do zawartości

Nefropatia IgA

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nefropatia IgA; Choroba Bergera
Nephropathia IgA; Morbus Bergeri
Ilustracja
Immunoglobulina IgA
Klasyfikacje
ICD-10

N02.8
Nawracający i uporczywy krwiomocz (inne)

DiseasesDB

1353

OMIM

161950

MedlinePlus

000466

MeSH

D005922

Nefropatia IgA (Choroba Bergera, łac. nephropathia IgA; morbus Bergeri, ang. IgA nephropathy) – rodzaj glomerulopatii, w której dochodzi do odkładania się złogów immunoglobuliny A (IgA) w mezangium[1]. Klinicznie schorzenie to objawia się nawracającym krwinkomoczem lub krwiomoczem[1].

Epidemiologia

[edytuj | edytuj kod]

Ocenia się, że nefropatia IgA stanowi 15-40% wszystkich pierwotnych glomerulopatii. W krajach gdzie do ustalenia rozpoznania stosuje się biopsję nerki jest to najczęstsza idiopatyczna postać kłębuszkowych zapaleń nerki.

Etiologia

[edytuj | edytuj kod]

Nefropatię IgA można określić jako mezangialne rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek. Choroba może mieć dwojaki charakter:

W przypadkach idiopatycznych uważa się, że pierwotną przyczyną jest defekt wytwarzania immunoglobuliny A w błonach śluzowych. Powoduje to zwiększoną produkcję ubogiej w galaktozę IgA1 przez pobudzone limfocyty B. Kompleksy immunologiczne zbudowane z ubogiej w galaktozę IgA1 oraz skierowanych przeciwko niej autoprzeciwciał w klasie IgG odkładają się w mezangium kłębuszków nerkowych. Stymuluje to produkcję cytokin i czynników wzrostu, a następnie rozplem komórek i macierzy mezangium[2].

Histopatologia

[edytuj | edytuj kod]

Występuje duża różnorodność obrazów w badaniu mikroskopowym.

W mikroskopie świetlnym stwierdza się kłębuszki o prawidłowym wyglądzie obok kłębuszków o różnie nasilonej proliferacji.

Mikroskop fluorescencyjny jako jedyny może rozpoznać tę glomerulopatię na podstawie badania immunofluorescencyjnego, w którym stwierdza się depozyty IgA.

Objawy i przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Do objawów niewydolności nerek dochodzi rzadko (poniżej 5% wszystkich przypadków tej choroby).

Leczenie

[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego[3] leczenie nefropatii IgA jest zależy od nasilenia białkomoczu:

  • < 0,5 g/d – zalecane jest ograniczenie sodu w diecie, zaprzestanie palenia wyrobów tytoniowych, kontrola masy ciała i ciśnienia tętniczego, wysiłek fizyczny;
  • > 0,5 g/d – zalecane jest leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny lub sartanami niezależnie od wartości ciśnienia tętniczego;
  • > 1 g/d – w przypadku wysokiego ryzyka progresji do niewydolności nerek stosuje się glikokortykosteroidy, pozostałe leki immunosupresyjne tylko w przypadku gwałtownie postępującego kłębuszkowego zapalenia nerek.

Rokowanie

[edytuj | edytuj kod]

Po 25 latach od rozpoznania nefropatii IgA u 20-30% chorych rozwija się schyłkowa niewydolność nerek. U 40% chorych choroba powraca po przeszczepieniu nerki.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b David Packham, Prognosis in IgA nephropathy, „Nephrology”, 3, 3, John Wiley & Sons, Ltd, czerwiec 1997, s. 231, ISSN 1320-5358 (ang.).
  2. Hitoshi Suzuki i inni, The Pathophysiology of IgA Nephropathy, „Journal of the American Society of Nephrology”, 22 (10), 2011, s. 1795–1803, DOI10.1681/ASN.2011050464, ISSN 1046-6673, PMID21949093, PMCIDPMC3892742 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
  3. Magdalena Durlik, Nefropatia IgA, „Polish Nephrology and Dialysis”, 30 grudnia 2020.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Gerd Herold (red.): Medycyna wewnętrzna. Repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy, wydanie IV. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 722-723. ISBN 83-200-3380-2.
  • Jerzy Stachura i Wenacjusz Domagała (red.): Patologia, znaczy słowo o chorobie, tom II, część 1. Polska Akademia Umiejętności, 2005, s. 888-889. ISBN 83-88857-92-4.
  • Zbigniew Hruby: Pierwotne kłębuszkowe zapalenia nerek. W: Michał Myśliwiec (red.): Nefrologia. Warszawa: Medical Tribune, 2010, s. 156-158, seria: Wielka Interna. ISBN 978-83-601-3562-4.