Myszorówka natalska

Myszorówka natalska
	Mastomys natalensis
	Smith, 1834
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	myszokształtne
Nadrodzina	myszowe
Rodzina	myszowate
Podrodzina	myszy
Rodzaj	myszorówka
Gatunek	myszorówka natalska
Synonimy
	Mastomys hildebrandtii (Peters, 1878); Myomys fumatus (Peters, 1878); Mus caffer A. Smith, 1834; Mus fumatus Peters, 1878; Mus fusca Bocage, 1890; Mus hildebrandtii Peters, 1878; Mus illovoensis Jentink, 1909; Mystromys longicaudatus Noack, 1887; Mus microdon Peters, 1852; Mus muscardinus Wagner, 1843; Epimys panya Heller, 1910; Mus tana True, 1893; Mus ugandae de Winton, 1897; Epimys coucha durumae Heller, 1912; Epimys concha ismailiae Heller, 1914; Mastomys coucha komatiensis Roberts, 1926; Epimys coucha neumanni Heller, 1912; Mastomys coucha ovamboensis Roberts, 1926; Rattus coucha tinctus Heller, 1918; Mus coucha zuluensis Thomas and Schwann, 1905;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Myszorówka natalska^[3] (Mastomys natalensis) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Afryce Subsaharyjskiej^[2]^[4].

Klasyfikacja

Gatunek został opisany naukowo w 1834 roku przez A. Smitha na podstawie holotypu z Durbanu w prowincji KwaZulu-Natal w Południowej Afryce. Wyróżnia się kariotypem (32 pary chromosomów, FNa = 52-54); badania chromosomowe potwierdzają, że osobniki z Afryki Południowej należą do tego samego gatunku co zwierzęta z odległego Senegalu^[4].

Biologia

Gryzonie te występują praktycznie w całej Afryce Subsaharyjskiej, od Senegalu na zachodzie do Somalii na wschodzie, z wyjątkiem południowo-zachodnich obszarów Namibii, Botswany i RPA^[1]; mogą być wręcz najszerzej rozprzestrzenionymi ssakami Afryki^[4]. Myszorówki natalskie występują na bardzo różnych wysokościach nad poziomem morza, potrafią dostosować się do antropogenicznych zmian środowiska. W Afryce Środkowej są szczególnie synantropijne, występują tylko na terenach zamieszkanych przez ludzi; trzymają się dróg i często zdarza się, że podróżują w pojazdach^[2].

Gryzonie te są naturalnym rezerwuarem wirusa gorączki Lassa w Afryce Zachodniej. Zidentyfikowano występowanie u nich także czterech innych arenawirusów, które jednak nie są patogenne dla ludzi^[5].

Populacja

Myszorówki natalskie są bardzo liczne i mają wyjątkowo duży zasięg występowania, w południowym Mali są najczęściej spotykanymi gryzoniami. Występują w różnorodnych środowiskach, nie unikają ludzi; ponadto są obecne w wielu obszarach chronionych. Populacja jest stabilna, nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b Mastomys natalensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Mastomys natalensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b ^c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mastomys natalensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-08-26]
↑ Sophie Gryseels, et al.. Gairo virus, a novel arenavirus of the widespread Mastomys natalensis: Genetically divergent, but ecologically similar to Lassa and Morogoro viruses. „Virology”. 476, s. 249-256, 2015. DOI: 10.1016/j.virol.2014.12.011.

[itis-1] Mastomys natalensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Mastomys natalensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-3] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[MSW3-4] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mastomys natalensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-08-26]

[virus-5] Sophie Gryseels, et al.. Gairo virus, a novel arenavirus of the widespread Mastomys natalensis: Genetically divergent, but ecologically similar to Lassa and Morogoro viruses. „Virology”. 476, s. 249-256, 2015. DOI: 10.1016/j.virol.2014.12.011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]