Przejdź do zawartości

Moja najmilsza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Moja najmilsza
You Were Never Lovelier
Ilustracja
Rita Hayworth i Fred Astaire
Gatunek

komedia, muzyczny

Rok produkcji

1942

Data premiery

19 listopada 1942

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

97 min

Reżyseria

William A. Seiter

Scenariusz

Delmer Daves
Ernest Pagano
Michael Fessier

Główne role

Fred Astaire
Rita Hayworth
Adolphe Menjou

Muzyka

Jerome Kern
Leigh Harline

Zdjęcia

Ted Tetzlaff

Scenografia

Frank Tuttle

Kostiumy

Irene Maud Lentz

Montaż

William A. Lyon

Produkcja

Louis F. Edelman

Wytwórnia

Columbia Pictures

Dystrybucja

Columbia Pictures

Budżet

1 600 000 USD[1]

Moja najmilsza (ang. You Were Never Lovelier) – amerykański film z 1942 roku w reżyserii Williama A. Seitera. W filmie wystąpili między innymi Fred Astaire, Rita Hayworth i Adolphe Menjou. W 1943 roku film był nominowany do Oskara w trzech kategoriach. Scenariusz napisali Michael Fessier, Ernest Pagano i Delmer Daves według pomysłu Carlosa Olivarego i Sixta Póndala Ríosa.

Film powstawał między 2 czerwca a 7 sierpnia 1942 roku, premiera odbyła się zaś 19 listopada 1942 roku[2]. Większość utworów wykorzystanych w Mojej najmilszej jest autorstwa Jerome'a Kerna (muzyka) i Johnny'ego Mercera (słowa)[3]. Ritę Hayworth w piosenkach dubbinguje Nan Wynn[4]. Moja najmilsza to drugi film po Marzeniach o karierze, w którym Hayworth zagrała z Fredem Astaire’em.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Tancerz Robert Davis przyjeżdża do Buenos Aires i przegrywa wszystkie pieniądze na wyścigach konnych. Stara się więc o pracę w klubie nocnym Eduarda, lecz ten zaangażował już orkiestrę Xaviera Cugata i nie chce nawet rozmawiać z Davisem. W rodzinie Acuñów jest tradycja, że córki wychodzą za mąż kolejno według wieku. Właśnie odbył się ślub najstarszej córki Eduarda i teraz kolej na Marię. Tymczasem ona jeszcze nie poznała odpowiedniego mężczyzny. Jej młodsze siostry Cecy i Lita, które mają już narzeczonych, muszą więc czekać aż Maria znajdzie sobie ukochanego. Eduardo wymyśla intrygę, mianowicie sam wysyła Marii orchidee i miłosne listy od rzekomego tajemniczego wielbiciela. Przypadkowo raz kwiaty dostarcza Robert, który wciąż zabiega o spotkanie z Eduardem. Maria omyłkowo uznaje, że to Robert jest owym tajemniczym wielbicielem. Eduardo wyjaśnia Robertowi sytuację i nakłania go, by udawał wielbiciela Marii w zamian za kontrakt. Robert i Maria zakochują się w sobie. Intryga wychodzi jednak na jaw, a upokorzona Maria odrzuca Roberta. Ten nie rezygnuje i przesyła Marii orchidee, a nawet przebiera się za rycerza na białym koniu, aż wreszcie Maria mu wybacza.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

W 1943 roku film był nominowany do Oscara w trzech kategoriach:

Film był również nominowany w 2006 roku przez Amerykański Instytut Filmowy do listy 25 najlepszych filmów muzycznych wszech czasów[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 101 Pix Gross in Millions. „Variety”. 149, s. 58, 1943-01-06. New York. [dostęp 2017-12-27]. (ang.). 
  2. AFI/Catalog – You Were Never Lovelier. [dostęp 2017-12-28]. (ang.).
  3. You Were Never Lovelier (1942) – Soundtracks – IMDb. [dostęp 2017-12-28]. (ang.).
  4. Lucjan Kydryński: Kino muzyczne. Przewodnik po filmach muzycznych. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1993, s. 105. ISBN 83-221-0644-0.
  5. The 15th Academy Awards – 1943. [dostęp 2017-12-27]. (ang.).
  6. AFI's Greatest Movie Musicals. 2006-09-03. s. 24. [dostęp 2017-12-27]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]