Przejdź do zawartości

Mirun

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirun
Państwo

 Mandat Palestyny

Dystrykt

Dystrykt Safedu

Wysokość

750 m n.p.m.

Populacja (1945)
• liczba ludności


290

Data zniszczenia

10 maja 1948

Powód zniszczenia

atak Hagany

Obecnie

Meron

Położenie na mapie Mandatu Palestyny
Mapa konturowa Mandatu Palestyny, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Mirun”
Ziemia32°58′56″N 35°26′17″E/32,982222 35,438056
Strona internetowa

Mirun (arab. ميرون) – nieistniejąca już arabska wieś, która była położona w Dystrykcie Safedu w Mandacie Palestyny. Wieś została wyludniona i zniszczona podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny, po ataku żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana w dniu 10 maja 1948.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Mirun leżała w Górnej Galilei u podnóża masywu górskiego Meron, w odległości 5 kilometrów na zachód od miasta Safed. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 1 411,4 ha. We wsi mieszkało wówczas 290 osób[1].

własność gruntów powierzchnia gruntów (hektary)
Arabowie 676,5
Żydzi 583,9
publiczne 151
Razem 1 411,4
Rodzaj użytkowanych gruntów Arabowie (hektary) Żydzi (hektary)
uprawy oliwek 20 0
uprawy zbóż 673,4 582,9
nieużytki 151 0
zabudowane 3,1 1

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Żydowscy pielgrzymi w Mirun, 1920
Żydowscy pielgrzymi w Mirun, 1920

Osada Mirun jest utożsamiana ze starożytnym miastem kananejskim Merom lub Maroma, chociaż brak jednoznacznych dowodów archeologicznych i są uwzględniane inne lokalizacje dla tych miast[2]. W okresie panowania hellenistycznego jest potwierdzone istnienie wioski Mirun[3]. Talmud wspomina o wiosce, mówiąc, że hodowano w niej owce i produkowano oliwę z oliwek[4]. W ostatniej dekadzie III wieku we wsi wybudowano synagogę, jednak jakiś czas później z nieznanych przyczyn wieś została opuszczona. Odkryte groby wskazują, że wieś była zamieszkała przez społeczność żydowską w latach od 750 do 1399[5]. W XII wieku wieś odwiedził żydowski podróżnik Beniamin z Tudeli. Napisał on, że w Mirun znajdują się grobowce, w których jak wierzą miejscowi znajdują się szczątki Hillela, Szammaja i dwudziestu innych słynnych rabinów. Francuski rabin Samuel ben Samson odwiedził Mirun w 1210 i potwierdził obecność grobów Szymona bar Jochaja i jego syna Eleazara[6]. Od XIII wieku Mirun było najczęstszym celem żydowskich pielgrzymek w Palestynie[7]. W 1596 Mirun była dużą wsią z 715 mieszkańcami, którzy utrzymywali się z upraw winorośli, oliwek, oraz hodowli kóz i miodu[8].

W okresie panowania Brytyjczyków Mirun była małą wsią. We wsi znajdowała się szkoła dla chłopców[1].

Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w dniu 10 maja 1948 wieś Mirun zajęły siły żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Nastąpiło wówczas pierwsze częściowe wysiedlenie mieszkańców wsi. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej w rejonie tym stacjonowały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. W październiku 1948 Izraelczycy przeprowadzili operację Hiram, podczas której wieś zbombardowały trzy samoloty. W dniu 29 października Merion została zajęta przez izraelskich żołnierzy. Po ustaniu walk wysiedlono wszystkich mieszkańców, a domy wyburzono[1].

Miejsce obecnie

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie wioski Mirun powstał w 1949 moszaw Meron.

Palestyński historyk Walid Chalidi, tak opisał pozostałości wioski Mirun: „Arabska część wioski została rozebrana, chociaż zachowało się kilka kamiennych murów i ścian domów. Jedna ze ścian ma prostokątny otwór drzwi, a inna łukowate wejście”[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Welcome To Mirun. [w:] Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2011-10-27]. (ang.).
  2. Yohanan Aharoni, Anson F. Rainey: The Land of the Bible: A Historical Geography. Westminster: Westminster John Knox Press, 1979, s. 225. ISBN 0-664-24266-9.
  3. Avraham Negev, Shimon Gibson: Archaeological Encyclopedia of the Holy Land. Continuum International Publishing Group, 2005, s. 332. ISBN 0-8264-8571-5.
  4. Ben Jonah, Tudela Benjamin: The Itinerary of Rabbi Benjamin of Tudela. Asher, 1841, s. 107-108.
  5. Denys Pringle: Secular Buildings in the Crusader Kingdom of Jerusalem: An Archaeological Gazetteer. Cambridge: Cambridge University Press, 1997, s. 67. ISBN 0-521-46010-7.
  6. Edward Robinson: Later Biblical Researches in Palestine, and in the Adjacent Regions: A Journal of Travels in the Year 1852. Drawn Up from the Original Diaries, with Historical Illustrations, with New Maps and Plans. Crocker & Brewster, 1856, s. 73.
  7. Peregrine Horden, Nicholas Purcell: The Corrupting Sea: A Study of Mediterranean History. Blackwell Publishing, 2000, s. 446. ISBN 0-631-21890-4.
  8. Walid Chalidi: All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and Depopulated by Israel in 1948. Washington D.C.: Institute for Palestine Studies, 1992, s. 477. ISBN 0-88728-224-5.