Michel Schwalbé

Michel Schwalbé
Imię i nazwisko	Mieczysław (Mojżesz) Michał Schwalbe
Data i miejsce urodzenia	27 października 1919 ; Radom
Pochodzenie	żydowskie
Data i miejsce śmierci	9 października 2012 ; Berlin
Instrumenty	skrzypce
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	skrzypek, pedagog
	Instrument
	skrzypce; „King Maximilian, Unico” Stradivarius (Cremona, 1709); „Sleeping Beauty” Stradivarius (Cremona, ok. 1704);
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michel Schwalbé właśc. Mieczysław (Mojżesz) Michał Schwalbe (ur. 27 października 1919 w Radomiu, zm. 9 października 2012 w Berlinie)^[1] – polski skrzypek i pedagog pochodzenia żydowskiego, działający głównie w Szwajcarii i Niemczech.

Życiorys

Kształcił się u Maurycego Frenkla, a następnie u Jerzego Zajdermana w Szkole Muzycznej im. S. Moniuszki w Warszawie. Od 1933 studiował w Paryżu grę skrzypcową pod kierunkiem George’a Enescu i Julesa Bouchereta oraz kameralistykę i dyrygenturę u Pierre’a Monteux^[1]^[2]. W 1935 wziął udział w I Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. H. Wieniawskiego w Warszawie i został nagrodzony dyplomem honorowym^[1].

Po wybuchu II wojny światowej uciekł z okupowanego Paryża do Lyonu podlegającego reżimowi Vichy, a następnie w 1942 do Szwajcarii^[1]. W latach 1944–1946 był koncertmistrzem Orkiestry Szwajcarii Romańskiej^[2]^[3]. W tym czasie był także pierwszym skrzypkiem orkiestry festiwalowej podczas Festiwalu w Lucernie(inne języki), gdzie miał okazję spotkać ówczesnych czołowych dyrygentów, m.in. Artura Toscaniniego, Wilhelma Furtwänglera, Ernesta Ansermeta oraz nieznanego jeszcze szerzej Herberta von Karajana^[2]^[4]. W latach 1946–1948 koncertował z założonymi przez siebie Genfer Trio i Schwalbé-Quartett. W 1948 został zwycięzcą Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Scheveningen^[2]^[3]^[4]. W 1957 przeniósł się do Berlina i na zaproszenie Herberta von Karajana został koncertmistrzem Filharmoników Berlińskich. Na tym stanowisku pozostał przez blisko 30 lat, do 1986.

Odbył wiele podróży koncertowych po Europie^[1]. Grał na skrzypcach Stradivariusa „King Maximilian, Unico” z 1709, użyczonych mu na stałe przez fundację Axela Springera^[2]^[5]. W 1972 grał również na skrzypcach „Sleeping Beauty” Stradivariusa z ok. 1704^[6].

Schwalbé prowadził szeroką działalność pedagogiczną. W latach 1948–1957 był profesorem Konserwatorium Genewskiego. Od 1963 wykładał na Berlińskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych(inne języki), a w 1984 w Yehudi Menuhin School w Stoke d’Abernon. Prowadził kursy mistrzowskie w Mozarteum w Salzburgu, w Londynie i w Britten–Pears School for Advanced Musical Studies(inne języki) w Aldeburgh, a także w Stanach Zjednoczonych i Japonii^[1]^[2].

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Kawaler Legi Honorowej.

Wybrane nagrania płytowe

Richard Strauss: Ein Heldenleben (Życie bohatera) – opus 40, Berliner Philharmoniker, Michel Schwalbé, Herbert von Karajan, Deutsche Grammophon (1959)
Richard Strauss: Also sprach Zarathustra (Tako rzecze Zaratustra) – opus 30, Berliner Philharmoniker, Michel Schwalbé, Herbert von Karajan, Deutsche Grammophon (1974)
Piotr Czajkowski: Der Schwanensee (Jezioro łabędzie) – suita z baletu, opus 20, Berliner Philharmoniker, Michel Schwalbé, Herbert von Karajan, Deutsche Grammophon
Antonio Vivaldi: Die vier Jahreszeiten (Cztery pory roku) – Michel Schwalbé, Herbert von Karajan, Berliner Philharmoniker, Deutsche Grammophon (1985)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Błaszczyk 2014 ↓, s. 221.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Anne Inglis: Michel Schwalbé obituary. [w:] The Guardian [on-line]. 29-10-2012. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).
↑ ^a ^b Biographien: Michel Schwalbé. [w:] Klassik Heute [on-line]. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (niem.).
↑ ^a ^b Christine Lemke-Matwey: Michel Schwalbé. Des Meisters erste Geige. [w:] Der Tagesspiegel [on-line]. 26-10-2009. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (niem.).
↑ Antonio Stradivari, Cremona, 1709, the 'King Maximilian, Unico'. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).
↑ Alessandra Barabaschi: The ‘Sleeping Beauty’ Stradivari. [w:] Tarisio [on-line]. 04-07-2018. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).

Bibliografia

Leon Tadeusz Błaszczyk: Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX I XX wieku. Słownik biograficzny. Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 221. ISBN 978-83-939735-1-4. (pol.).

Linki zewnętrzne

Michel Schwalbé w bazie AllMusic (ang.)
Dyskografia Michela Schwalbégo w bazie MusicBrainz (ang.)
Michel Schwalbé w bazie Discogs.com (ang.)

[CITEREFBłaszczyk2014221-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Błaszczyk 2014 ↓, s. 221.

[Guardian-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Anne Inglis: Michel Schwalbé obituary. [w:] The Guardian [on-line]. 29-10-2012. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).

[Klassik_Heute-3] Biographien: Michel Schwalbé. [w:] Klassik Heute [on-line]. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (niem.).

[Tagesspiegel-4] Christine Lemke-Matwey: Michel Schwalbé. Des Meisters erste Geige. [w:] Der Tagesspiegel [on-line]. 26-10-2009. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (niem.).

[Tarisio1-5] Antonio Stradivari, Cremona, 1709, the 'King Maximilian, Unico'. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).

[Tarisio2-6] Alessandra Barabaschi: The ‘Sleeping Beauty’ Stradivari. [w:] Tarisio [on-line]. 04-07-2018. [dostęp 2020-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-02)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]