Przejdź do zawartości

Max von Baden

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Maximilian von Baden)
Max von Baden
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Maximilian Alexander Friedrich Wilhelm von Baden

Data i miejsce urodzenia

10 lipca 1867
Baden-Baden, Wielkie Księstwo Badenii

Data i miejsce śmierci

6 listopada 1929
Salem, Niemcy

Kanclerz Rzeszy i premier Prus
Okres

od 3 października 1918
do 9 listopada 1918

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Georg von Hertling

Następca

Friedrich Ebert

Pretendent do tronu Badenii
Okres

od 9 sierpnia 1928
do 6 listopada 1929

Poprzednik

Fryderyk II

Następca

Berthold von Baden

podpis
Odznaczenia
Order Wierności (Badenia) Order Bertholda I (Badenia) Order Zasługi Wojskowej Karola Fryderyka (Badenia) Order Lwa Zeryngeńskiego (Badenia) Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Domowy Hohenzollernów Order Domowy Hohenzollernów Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Order św. Huberta (Bawaria) Order Korony Rucianej (Saksonia) Krzyż Wielki Orderu Korony Wirtemberskiej Order Ludwika (Hesja) Order Korony Wendyjskiej (Meklemburgia) Order Ernestyński (Saksonia) Order Alberta Niedźwiedzia (Anhalt) Order Słonia (Dania) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Order Królewski Serafinów (Szwecja) Order św. Jerzego (Hanower) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Daniły I (Czarnogóra) Order Sokoła Białego (Saksonia-Weimar) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria)

Max von Baden[1], Maksymilian Badeński, właściwie Maximilian Alexander Friedrich Wilhelm von Baden (ur. 10 lipca 1867 w Baden-Baden, zm. 6 listopada 1929 w Salem) – niemiecki polityk, książę, kuzyn i spadkobierca Fryderyka II Badeńskiego, wielkiego księcia Badenii. Przez krótki okres w 1918 roku pełnił funkcję kanclerza Cesarstwa Niemieckiego i premiera Prus.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem księcia Wilhelma Badeńskiego (1829–1897) i księżnej Marii von Leuchtenberg (1841–1914). Po ukończeniu nauki w gimnazjum studiował prawo na Uniwersytecie Lipskim. W okresie studiów książę Maksymilian należał do co najmniej kilku korporacji, w tym do Suevia Heidelberg. Po studiach rozpoczął karierę wojskową w armii pruskiej. Ukończył ją w randze generała majora w 1911. Już wówczas był, po śmierci wielkiego księcia Fryderyka I, potencjalnym następcą tronu.

Przed I wojną światową uchodził za liberała. Po ustąpieniu, 30 września 1918, Georga von Hertlinga ze stanowiska premiera oraz jego rządu przyszedł czas na tworzenie kolejnego[2]. Cesarz Wilhelm II zaproponował Maximiliana von Badena[2]. W ówczesnej sytuacji militarno-politycznej wydawał się najlepszym kandydatem na fotel kanclerza. W jego programie było nawiązanie rozmów z przeciwnikiem oraz, póki Niemcy były jeszcze groźne, wynegocjowanie ustępstw dotyczących restauracji Belgii oraz przy rozmowach z Anglią[3]. Już 4 października utworzony został rząd Maxa von Badena. Jako kanclerzowi przypadło mu w udziale wynegocjowanie warunków zawieszenia broni z aliantami w listopadzie 1918. Mimo że nie zgadzał się na sposób prowadzenia rozmów pokojowych przez członków sztabu generalnego, podjął się tej trudnej misji. 5 października za pośrednictwem Szwajcarii zwrócił się do prezydenta Wilsona z notą o rozpoczęcie rokowań w oparciu o czternaście punktów Wilsona[2]. W jego rządzie po raz pierwszy znaleźli się przedstawiciele socjaldemokratów, z Friedrichem Ebertem i Philippem Scheidemanem na czele. Wysiłki rządu zmierzające do zawarcia rozejmu zostały zakłócone przez wybuch rewolucji na początku listopada. Max von Baden nakłaniał Wilhelma II do abdykacji w celu ocalenia instytucji monarchii, ten jednak odmawiał (mimo takich samych próśb ze strony Hindenburga). Ostatecznie Wilhelm II zrzekł się korony cesarza niemieckiego, pozostawiając sobie nadal tytuł króla pruskiego, co było niezgodne z konstytucją II Rzeszy. Max von Baden ogłosił więc detronizację cesarza i księcia koronnego Fryderyka (bez ich zgody) i ustąpił 9 listopada[3] ze stanowiska na rzecz Friedricha Eberta. W tym momencie proklamowano republikę.

Książę Maksymilian spędził resztę życia na emeryturze, nie włączając się do działalności politycznej.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Do 1914[4][5]:

Małżeństwo i rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Maksymilian 10 czerwca 1900 poślubił w Gmunden księżniczkę Marię Luizę Hanowerską (1879–1948), córkę Ernesta Augusta II Hanowerskiego i Thyry Glücksburg. Para miała dwoje dzieci:

  • Marię Aleksandrę (1902–1944)
  • Bertholda (1906–1963).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Max von Baden, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-12-26].
  2. a b c Mann 2007 ↓, s. 356.
  3. a b Mann 2007 ↓, s. 357.
  4. Hof- und Staatshandbuch des Großherzogtums Baden. Karlsruhe: 1910, s. 1–2.
  5. Rangliste der Königlich Preußischen Armee und des XIII. (Königlich Württembergischen) Armeekorps für 1914. Berlin: 1914, s. 355.
  6. a b Odznaczenie widoczne na zdjęciu w infoboksie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Theodor Eschenburg: Prinz Max von Baden in: Die Republik von Weimar, Piper, München 1984
  • Golo Mann: Der letzte Großherzog. Frankfurt nad Menem: S. Fischer, 1973, s. 79–97.
  • Golo Mann: Niemieckie dzieje w XIX i XX wieku. tłum. Andrzej Kopacki. Olsztyn: Borussia, 2007. ISBN 978-83-89233-34-9.
  • Erich Matthias: Die Regierung des Prinzen Max von Baden, Droste, Düsseldorf 1962.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]