Max Nordau
Imię i nazwisko urodzenia |
Simon Maximilian Südfeld |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Małżeństwo |
Anna Kaufmann |
Dzieci |
Anna |
Max Simon Nordau (ur. 29 lipca 1849 w Peszcie, zm. 23 stycznia 1923 w Paryżu) – węgierski pisarz żydowskiego pochodzenia, filozof i lekarz, jeden z głównych ideologów współczesnego syjonizmu. Urodził się jako Simon Maximilian Südfeld. Był współzałożycielem Światowej Organizacji Syjonistycznej, pełnił funkcję przewodniczącego i wiceprzewodniczącego na kilku Kongresach Syjonistycznych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Nordau urodził się w 1849 roku jako Simon Maximilian Südfeld, w mieście Peszt w Królestwie Węgier (współczesne Węgry). Jego rodzice byli bardzo biednymi ortodoksyjnymi Żydami. Ojciec (Gabriel Südfeld) był hebrajskim poetą. Wcześniej był rabinem w Królestwie Prus, przyjechał jednak do Pesztu aby pracować jako prywatny nauczyciel. Młody Maximilian odebrał tradycyjne żydowskie wykształcenie religijne. Dodatkowo ojciec nauczył go łaciny, greki i hebrajskiego. W rodzinnym mieście ukończył żydowską szkołę podstawową, a następnie katolickie gimnazjum. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Budapeszcie, który ukończył w 1872 roku.
Nordau był przykładem całkowicie zasymilowanego Żyda. Ożenił się z protestancką chrześcijańską kobietą, i czuł przynależność kulturową do Niemiec. W autobiograficznym szkicu napisał: „Kiedy osiągnąłem wiek piętnastu lat, porzuciłem żydowski sposób życia i studiowanie Tory (...) judaizm pozostał jedynie w pamięci, od tamtej pory zawsze czułem się jako Niemiec”[1].
Praca zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Karierę literacką Maximilian rozpoczął jeszcze przed studiami uniwersyteckimi. Początkowo pisał wiersze, eseje i opowiadania, z których kilka zostało opublikowanych w 1863 roku. Od 1865 roku pracował jako krytyk literacki w gazecie „Der Zwischenact”, a następnie awansował na redaktora. Później był korespondentem kilku innych gazet. Po ukończeniu studiów Maximilian wyjechał do Wiednia, aby spełnić swój obowiązek służby wojskowej w armii Monarchii Austro-Węgierskiej – był wojskowym chirurgiem. Następnie przez sześć kolejnych lat podróżował po głównych państwach Europy. Przed wyjazdem do Berlina zmienił nazwisko na Nordau. Potem odwiedził Rosję, Szwecję, Wielką Brytanię, Islandię, Francję, Hiszpanię i Włochy. Podczas swych podróży był korespondentem gazet „Frankfurter Zeitung”, „Vossische Zeitung”, „Pester Lloyd” i „Wiener Medicinische Wochenschrift”. Od maja 1876 do listopada 1878 mieszkał z matką w Paryżu, a następnie powrócił do Budapesztu, gdzie otworzył praktykę lekarską. W tym samym roku wydał dwa tomy zebranych swoich wcześniejszych publikacji – Aus dem Wahren Milliardenlande. Pariser Studien und Bilder. Rok później opublikował dwa tomy pod tytułem Vom Kreml zur Alhambra, oraz później Seifenblasen. Federzeichnungen und Geschichten.
W 1880 roku przeprowadził się do Paryża, w którym spędził większość swojego życia. Pracował jako lekarz ogólny i korespondent gazety Die Neue Freie Presse. W pierwszym roku pobytu w Paryżu wydał Paris Unter der Republik. Dritten Neue Bilder, a w 1881 roku we współpracy z Ferdinandem Gross swoją pierwszą komedię Journalisten Die (zwana później Aus der Zeitungswelt). W 1882 roku Uniwersytet Paryski oficjalnie potwierdził jego stopień naukowy doktora medycyny o specjalności ginekologia.
W 1883 roku Nordau opublikował Conventionelle Lügen der Kulturmenschheit. Była to pierwsza publikacja, która zapewniła mu międzynarodową sławę i rozpoznawalność jego nazwiska. Książka ta wzbudziła duże kontrowersje w Monarchii Austro-Węgierskiej i Imperium rosyjskim, gdzie zabroniono jej sprzedaży, a wszystkie znalezione egzemplarze skonfiskowano. Austriacki dekret państwowy potępił książkę za „znieważanie członków rodziny cesarskiej; za zakłócanie spokoju publicznego, próbę wzbudzenia pogardy i nienawiści do osoby cesarza; za podżeganie do nienawiści wobec wspólnot religijnych”[2]. W 1885 roku opublikował książkę Paradoxe, będącą kontynuacją jego serii niezwykłych badań nad umysłową i moralną patologią współczesnej cywilizacji. W 1887 roku wydał powieść Die Krankheit des Jahrhunderts, w 1891 roku powieść Gefühlskomödie, w 1892 roku Seelenanalysen, a w 1894 roku dramat w czterech aktach Das Recht zu Lieben. Wydana w 1893 roku książka Entartung wywołała duże literackie kontrowersje. Nordau wykazał w niej, że wielu pisarzy i artystów przejawia dokładnie takie same cechy co chorzy psychicznie przestępcy, wykazując ślady degeneracji, którą on określił jako chorobliwe odchylenie od pierwotnego typu, i zaspokojenie ich niezdrowymi impulsami z długopisem i ołówkiem[2]. W 1894 roku w Berlinie zaprezentowany został jego dramat Die Kugel, a w 1897 roku opublikowano powieść Drohnenschlacht.
Pod koniec 1894 roku wybuchła afera szpiegowska w armii francuskiej. Oficer pochodzenia żydowskiego, kapitan Alfred Dreyfus został oskarżony o przekazywanie tajnych informacji Niemcom. Podczas procesu atakowały go środowiska prawicowe, a propaganda antyżydowska uzyskiwała coraz większą popularność wśród społeczeństwa francuskiego. Afera Dreyfusa spowodowała u Nordau ponowne zwrócenie uwagi na problem żydowski. Poznał wówczas Theodora Herzla, z którym się zaprzyjaźnił i bardzo szybko został jego doradcą. W dniu 20 stycznia 1898 roku poślubił owdowiałą Dunkę, Annę Kaufmann (mieli jedną córkę). W tym samym roku ukazał się jego dramat Doktor Kohn. Jego motywem był problem małżeński – młody żydowski uczony z wysoką pozycją w świecie nauki, zakochał się w zamożnej i wykształconej młodej kobiecie chrześcijańskiej. Przeciwko zawarciu przez nich małżeństwa stanęły właśnie różnice religijne. Nordau postawił w ten sposób pytanie, czy mógłby przyjąć chrześcijaństwo, nie wierząc w jego nauki. Poszukując rozwiązania problemu, bohater dramatu doświadczył różnych postaci antysemityzmu.
Działalność syjonistyczna
[edytuj | edytuj kod]Gdy Theodor Herzl opublikował w 1896 roku swój słynny artykuł Państwo Żydowskie (niem. Der Judenstaat), Nordau szybko dołączył do ruchu syjonistycznego. Tak gorliwie zaangażował się, że bardzo szybko zaczął być postrzegany jako naturalny przywódca ruchu. W konsekwencji, gdy w 1897 roku w Bazylei odbył się Pierwszy Kongres Syjonistyczny, Nordau został wybrany jego przewodniczącym. Na zakończenie kongresu wygłosił przemówienie, które było potem tłumaczone na liczne języki i przedrukowywane na całym świecie. Nordau odgrywał kluczową rolę w Światowej Organizacji Syjonistycznej, działając na rzecz osadnictwa żydowskiego w Palestynie. Podczas Drugiego Kongresu Syjonistycznego w 1898 roku, Nordau użył terminu „muskularnego judaizmu” (niem. Muskel-Judenthum). Odnosił się on do idei, która starała się nakłonić Żydów by sięgali do ideałów moralnych i kulturowych judaizmu, dzięki czemu poprzez dyscyplinę i wytrwałość będą coraz silniejsi. Wizja sprawnego fizycznie Żyda zastąpiła w ten sposób stereotyp słabego i upośledzonego intelektualnie Żyda[3].
Po wybuchu I wojny światowej został oskarżony przez francuskie władze o sprzyjanie Niemcom (pochodził z Węgier, które były częścią Austro-Węgier). Zaprzeczył temu, musiał jednak opuścić Francję i zamieszkać w Madrycie. Po wojnie powrócił do Paryża, gdzie zmarł 23 stycznia 1923 roku. W 1926 roku jego szczątki przewieziono do Tel Awiwu w Brytyjskim Mandacie Palestyny.
Poglądy
[edytuj | edytuj kod]Nordau był wielkim krytykiem cywilizacji europejskiej. Równocześnie był zwolennikiem ewolucji we wszystkich rzeczach i popierał francuski racjonalizm światopoglądowy, który na podstawie czystej logiki żądał, aby wszyscy ludzie byli jednakowo traktowani. Wychodząc z tych filozoficznych koncepcji, Nordau bardzo szybko przeszedł do ruchu syjonistycznego. Emancypację Żydów postrzegał on jako naturalną konsekwencję logiki:
Każdy człowiek rodzi się z pewnymi prawami; Żydzi są ludźmi, w konsekwencji rodzący się Żydzi posiadają ludzkie prawa[4].
W licznych swoich publikacjach Nordau starał się wyjaśnić pozorną sprzeczność między równością wobec praw a istnieniem antysemityzmu, który we współczesnej formie różnił się od starego antysemityzmu religijnego. Nordau odróżniał sytuację panującą w Wielkiej Brytanii od sytuacji będącej na kontynencie. „W Anglii emancypacja jest prawdą (...) Została zakończona w sercach i potwierdzona wyraźnie przez prawodawstwo”[5]. Podkreślał, że emancypacja Żydów będzie rzeczywistą dopiero wówczas, gdy dokona prawdziwych zmian w społeczeństwie. W przeciwnym razie pozostanie abstrakcyjną ideą powtarzaną przez pisarzy i dziennikarzy, nigdy nie stając się rzeczywistością w codziennym życiu społeczeństwa.
Dzieła
[edytuj | edytuj kod]- Aus dem wahren Milliardenlande. Pariser Studien und Bilder. Lipsk: 1878.
- Seifenblasen, Federzeichnungen und Geschichten. Lipsk: 1879.
- Vom Kreml zur Alhambra. Lipsk: 1880.
- Die neuen Journalisten. Bremen: 1880.
- Paris unter der dritten Republik, neue Bilder. Lipsk: 1880.
- Der Krieg der Millionen. Bremen: 1881.
- De la castration de la femme. 1882.
- Die conventionellen Lügen der Kulturmenschheit. 1883.
- Paradoxe. 1885.
- Ausgewählte Pariser Briefe. 1887.
- Die Krankheit des Jahrhunderts. 1889.
- Gefühlskomödie. Breslau: 1891.
- Entartung. 1892-1893.
- Seelenanalysen. 1892.
- Das Recht zu lieben. Berlin: 1892.
- Entartung und Genie. 1894.
- Die Kugel. Berlin: 1895.
- Drohnenschlacht. Berlin: 1898.
- Doctor Kohn. Bürgerliches Trauerspiel aus der Gegenwart. 1898.
- Zeitgenössische Franzosen. 1901.
- Was bedeutet das Turnen für uns Juden?. 1902.
- Morganatisch. Berlin: 1904.
- Von Kunst und Künstlern. 1905.
- Mahá Rôg. Berlin: 1905.
- Der Sinn der Geschichte. 1909.
- Zionistische Schriften. 1909.
- Die Biologie der Ethik. 1916.
- Rahab. 1922.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Melanie A. Murphy: Max Nordau’s fin-de-siècle romance of race. New York: 2007. ISBN 978-0-8204-4185-6.
- ↑ a b Nordau, Max (Simon). [w:] The Jewish Encyclopedia [on-line]. [dostęp 2012-08-27]. (ang.).
- ↑ Todd Samuel Presner: Muscular Judaism: the Jewish body and the politics of regeneration. Routledge, 2007. ISBN 0-203-96186-2. [dostęp 2012-08-27]. (ang.).
- ↑ Christoph Schulte: Psychopathologie des Fin de Siècle. Der Kulturkritiker, Arzt und Zionist Max Nordau. Frankfurt am Main: Fischer, 1997. ISBN 3-596-13611-3.
- ↑ Michael Stanislawski: Zionism and the Fin de Siècle: Cosmopolitanism and Nationalism from Nordau to Jabotinsky. University of California Press, 2001.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Melanie A. Murphy: Max Nordau’s fin-de-siècle romance of race. New York: 2007. ISBN 978-0-8204-4185-6.
- Anna Nordau: Max Nordau. Biografia. New York: 1943.
- Christoph Schulte: Psychopathologie des Fin de Siècle. Der Kulturkritiker, Arzt und Zionist Max Nordau. Frankfurt am Main: Fischer, 1997. ISBN 3-596-13611-3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- ISNI: 0000000109087112
- VIAF: 64037479
- LCCN: n50082108
- GND: 118588583
- NDL: 00518271
- LIBRIS: qn244mx81x2dz2l
- BnF: 121134208
- SUDOC: 029526434
- SBN: RAVV047490
- NLA: 35175303
- NKC: kup20030000096609
- BNE: XX1181894
- NTA: 069471177
- BIBSYS: 90757576
- CiNii: DA0351023X
- Open Library: OL5264509A, OL160641A
- PLWABN: 9810683710705606
- NUKAT: n00094481
- J9U: 987007266039305171
- PTBNP: 176450
- CANTIC: a10848137
- LNB: 000205159
- NSK: 000063001
- BNA: 000030330
- CONOR: 255362403
- ΕΒΕ: 234592
- BLBNB: 000307855
- LIH: LNB:HLV;=BG
- NSZL: 491603