Przejdź do zawartości

Maria Nurowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maria Nurowska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1944
Okółek

Data śmierci

3 lutego 2022

Zawód, zajęcie

pisarka

Grób Marii Nurowskiej na cmentarzu w Wilanowie

Maria Nurowska (ur. 3 marca 1944 w Okółku na Suwalszczyźnie, zm. 3 lutego 2022[1]) – polska powieściopisarka i nowelistka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka filologii polskiej i słowiańskiej na Uniwersytecie Warszawskim (1974)[2]. Debiutowała na łamach tygodnika „Literatura[3]. Była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Była bohaterką filmu dokumentalnego Świat Marii (2008), który stworzył jej wnuk, Maciej Raczyński[4].

Mieszkała w Bukowinie Tatrzańskiej[4].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Małżeństwo Marii Kowalskiej – sztuka teatralna (dramat)
  • Przerwa w podróży – sztuka teatralna
  • Nie strzelać do organisty – opowiadania (1975)
  • Moje życie z Marlonem Brando (1976)
  • Po tamtej stronie śmierć (1977)
  • Wyspa na lądzie (1979) – pierwsza powieść dla młodzieży
  • Reszta świata (1981) – druga powieść dla młodzieży
  • Kontredans (1983)
  • Sprawa honoru (1983)
  • Innego życia nie będzie (1987)
  • Postscriptum (1989)
  • Hiszpańskie oczy (1990)
  • Listy miłości (1991)
  • Panny i wdowy – Saga: Zniewolenie (1991), Zdrada, Poker (1991), Piołun (1992), Czyściec (1992). Drugą wersją sagi „Panny i wdowy” jest dwutomowy „Wiek samotności”, o akcji doprowadzonej do roku 1991.
  • Gry małżeńskie (1994)
  • Rosyjski kochanek (1996)
  • Wiek samotności (1996) – rozwinięta wersja sagi „Panny i wdowy”, o akcji doprowadzonej do roku 1991, wydana w postaci dwutomowej.
  • Tango dla trojga (1997)
  • Miłośnica (1998)
  • Niemiecki taniec (2000)
  • Mój przyjaciel zdrajca – powieść biograficzna o Ryszardzie Kuklińskim (2002)[5][6]
  • Imię twoje – cykl: Imię twoje... (2002); Powrót do Lwowa (2005); Dwie miłości (2006);
  • Gorzki romans (2003)
  • Księżyc nad Zakopanem (2006)
  • Anders (2008)[7]
  • Sprawa Niny S. (2009)
  • Nakarmić wilki (2010)
  • Wybór Anny (2010)
  • Requiem dla wilka (2011)
  • Drzwi do piekła (2012)
  • Dom na krawędzi (2012)
  • Sergiusz, Czesław, Jadwiga (2013)
  • Matka i córka. Maria Nurowska i Tatiana Raczyńska w rozmowach z Martą Mizuro (2013)
  • Zabójca (2014)
  • Miłość rano, miłość wieczorem (2014)
  • Wariatka z Komańczy (2015)
  • Bohaterowie są zmęczeni (2016)
  • Dziesięć godzin (2017)

Tłumaczenia na niemiecki:

  • Jenseits ist der Tod [Po tamtej stronie śmierć] (1981)
  • Das Mädchen im Elfenbeinturm [Reszta świata] (1985)
  • Postscriptum für Anna und Myriam [Postscriptum] (1991)
  • Briefe der Liebe [Listy miłości] (1992)
  • Ein anderes Leben gibt es nicht [Innego życia nie będzie](1994)
  • Spanische Augen [Hiszpańskie oczy] (1994)
  • Ehespiele [Gry małżeńskie] (1995)
  • Der russische Geliebte [Rosyjski kochanek] (1998)

Tłumaczenia na francuski:

  • Post-Scriptum pour Myriam et Anna [Postscriptum] (1993)

Tłumaczenie na czeski:

  • Dopisy lásky [Listy miłości] (2005)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nie żyje pisarka Maria Nurowska [online], Granice.pl, 4 lutego 2022 [dostęp 2022-02-04] (pol.).
  2. Maria Nurowska | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2021-07-26] (pol.).
  3. Maria Nurowska. publio.pl. [dostęp 2016-06-01].
  4. a b Maria Nurowska. Już nie będę strzelała do mężczyzn – Kobieta.pl [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  5. Justyna Sobolewska, Recenzja książki: Maria Nurowska, „Mój przyjaciel zdrajca” [online], www.polityka.pl, 2014 [dostęp 2021-07-26] (pol.).
  6. Maria Nurowska – „Mój przyjaciel zdrajca” – recenzja i ocena [online], histmag.org [dostęp 2021-07-26].
  7. Piotr Adamczewski. Romans z generałem. „Polityka”, 2008-06-16. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]