Przejdź do zawartości

Majnard z Pompozy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Majnard
Kardynał biskup
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce śmierci

marzec 1073
Pompoza

Biskup Silvy Candidy
Okres sprawowania

maj 1061 – marzec 1073

Opat Pompozy
Okres sprawowania

1063 – marzec 1073

Wyznanie

Rzymskokatolickie

Inkardynacja

Zakon benedyktynów (OSB)

Śluby zakonne

przed 1058

Nominacja biskupia

maj 1061

Sakra biskupia

maj 1061

Kreacja kardynalska

maj 1061
Mikołaj II

Kościół tytularny

biskup Silvy Candidy

Majnard z Pompozy (zm. w marcu 1073) – włoski benedyktyn i kardynał. Jeden z bliskich współpracowników reformatorskich papieży Mikołaja II (1059–1061) i Aleksandra II (1061–1073).

Był mnichem benedyktyńskim na Monte Cassino, jednak około 1058 przeszedł na służbę do kurii papieskiej. W grudniu 1059 jest poświadczony jako wicekanclerz i datariusz bulli Mikołaja II. W maju 1061 roku został mianowany kardynałem-biskupem Silvy Candidy. Uczestniczył w papieskiej elekcji 1061. W 1062 roku Aleksander II mianował go kanclerzem Stolicy Apostolskiej, jednak rok później został wybrany opatem Pompozy niedaleko Ferrary i zrezygnował z urzędu kanclerskiego. Mimo to do 1069 roku pozostawał w służbie papiestwa. W 1064/65 był legatem w Niemczech, a w 1067 w Mediolanie. Jego podpis widnieje też na kilku bullach Aleksandra II z lat 1065–67. Po raz ostatni jest poświadczony w Rzymie na początku 1069 roku wśród uczestników odbywającego się wówczas synodu. Ostatnie lata życia spędził w opactwie Pomposa, gdzie zmarł krótko przed 24 marca 1073 roku. Do końca życia zachował godność kardynała-biskupa Silvy Candidy; był ostatnim prawnie obranym biskupem tej diecezji przed jej zjednoczeniem z diecezją Porto przez Kaliksta II (1119–1124).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ganzer, Klaus: Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kardinalkollegiums vom 11. bis 13. Jahrhundert. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1963, s. 23-26. ISBN 978-3-484-80025-0
  • Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, s. 134-136 ISBN 978-3-484-80071-7
  • Klewitz, Hans Walter: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt 1957, s. 118
  • DBI