Przejdź do zawartości

MIDAS 4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
MIDAS 4
Inne nazwy

1961 Alpha Delta 1, West Ford 1, Agena B 1202

Indeks COSPAR

1961-028A

Indeks NORAD

00192

Zaangażowani

US Air Force, ARPA

Rakieta nośna

Atlas Agena B

Miejsce startu

Point Arguello, USA

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

3496 km[1]

Apogeum

3756 km[1]

Okres obiegu

166 min

Nachylenie

95,9°

Mimośród

0,012988

Czas trwania
Początek misji

21 października 1961[1] 13:53:03 UTC

Koniec misji

28 października 1961

Wymiary
Wymiary

dł. 6 m; śr. 1,5 m

Masa całkowita

1800 kg

MIDAS 4amerykański satelita obrony przeciwrakietowej. Czwarty statek wysłany w ramach programu MIDAS (ang. Missile Defense Alarm System, czyli system ostrzegawczy obrony rakietowej) należącego do US Air Force. MIDAS 4 prowadził testy związane z obserwacjami Ziemi w promieniach podczerwonych w celu wykrywania startów radzieckich rakiet balistycznych. Pracował jedynie siedem dni, gdyż z czterech paneli ogniw słonecznych działał tylko jeden. Statek przestał działać po wyczerpaniu się akumulatorów. Po raz pierwszy opublikowano szczegółowe informacje o skuteczności działania czujników podczerwieni. Czujniki te miały ujawnić m.in. fakt startu rakiety Titan z Przylądku Kennedy’ego w 90 sekundzie po jej starcie[1].
Z pomocą satelity próbowano zrealizować projekt West Ford – stworzenia wokół Ziemi pierścienia z miedzianych igiełek dla zbadania odbijania się fal radiowych od takiego „zwierciadła“. Miały one zostać wyrzucone równomiernie na prawie kołową orbitę na wysokości około 3360 km i utworzyć pierścień o szerokości 8 i grubości 40 kilometrów. Eksperyment nie udał się[2].

Rakieta Atlas Agena B z satelitą MIDAS 4 na pokładzie

Statek pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której żywotność szacowana jest na 100 tysięcy lat.

Skonstruowała go firma Lockheed Missiles and Space Division (obecnie Lockheed Martin Missiles and Space), w ramach rządowego kontraktu.

Ładunek

[edytuj | edytuj kod]
Radiometr skanujący był zdolny do mierzenia emisji termicznej Ziemi i promieniowania słonecznego odbitego od powierzchni Ziemi. Radiometr składał się m.in. z: układu optycznego i filtrów umieszczonych w wieżyczce; dwóch bolometrów (razem 175 detektorów PbS): czułego na promieniowanie termiczne, 3,5–30 μm, i czułego na światło widzialne i bliską podczerwień, 0,2–4,5 μm; systemu telemetrii. Każdy detektor miał pole widzenia około 5 stopni. Taki sam przyrząd poleciał na satelitach MIDAS 3 i MIDAS 5, z takim wyjątkiem, że ten wyposażony był w obrotowe zwierciadło pozwalające skanować Ziemię od horyzontu do horyzontu; wyprodukowany przez Baird-Atomic Inc. (obecnie Baird Corporation).
  • West Ford 1. Eksperyment był przedmiotem ostrej krytyki wielu uczonych z różnych krajów, z uwagi na możliwe zakłócenie łączności radiowej i optycznych badań astronomicznych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Olgierd Wołczek: Zwiad kosmiczny. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1967, s. 38.
  2. Geisler Władysław. Nowości ze świata. „Astronautyka”. S (13), s. 31, kwiecień 1962. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]