Przejdź do zawartości

M13/40

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carro Armato M13/41
Ilustracja
Czołg M13/40 w Base Borden Military Museum
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Producent

FIAT-Ansaldo(inne języki)

Typ pojazdu

czołg średni

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Historia
Prototypy

1939

Produkcja

19401943

Egzemplarze

710 (wersji M13/40)[1]
752 (wersji M14/41)[1]

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny, 8-cylindrowy SPA 8 TM40 o mocy 125 KM przy 1800 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

grubość: 6 – 42 mm

Długość

4,923 m

Szerokość

2,20 m

Wysokość

2,375 m

Masa

14 000 kg (bojowa)

Osiągi
Prędkość

32 km/h (po drodze)
14 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

200 km (po drodze)
145 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,00 m

Rowy (szer.)

2,10 m

Ściany (wys.)

0,80 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata czołgowa Model 37 L/32 Ansaldo kal. 47 mm (zapas amunicji – 104 szt.)
2 – 3 karabin maszynowy Breda 38 kal. 8 mm
Użytkownicy
Włochy, Niemcy

M13/40 i jego ulepszona wersja M14/41 – seria włoskich czołgów średnich z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
M13/40 w kanadyjskim muzeum

Pod koniec lat 30. we Włoszech skonstruowano czołg średni M11/39. Został on w 1939 roku wprowadzony do uzbrojenia, ale okazało się, że nie jest to konstrukcja udana. Największą wadą było rozmieszczenie uzbrojenia (armata w kadłubowym sponsonie i dwa karabiny maszynowe w wieży). Dlatego rozpoczęto prace nad nowym czołgiem. Powstały pod kierownictwem generała Caracciolo di Feroleto, w wyglądzie zewnętrznym podobne do M11/39 (wykorzystano zawieszenie i układ napędowy tego modelu) ale ze zmienionym uzbrojeniem - działo 47 mm przeniesiono z kadłuba do wieży, a karabiny maszynowe zostały przeniesione do kadłuba. Trzeci karabin maszynowy mógł być montowany na wieży jako uzbrojenie przeciwlotnicze. Do lipca 1940 zbudowano 15 prototypów, do służby weszły później w tym roku, po raz pierwszy uczestniczyły w akcji bojowej pod Sollum-Halfaya 9 grudnia 1940 roku. Użyte były w kampanii afrykańskiej, greckiej i w Jugosławii. W momencie wejścia do służby były mniej więcej odpowiednikiem PzKpfw III. Nie ustępowały także starszym brytyjskim czołgom A9, A10 i A13 znajdującym się na uzbrojeniu oddziałów brytyjskich walczących w Afryce. Dopiero po pojawieniu się w Afryce oddziałów uzbrojonych w amerykańskie czołgi M3 Stuart i M3 Grant sytuacja włoskich czołgistów pogorszyła się.

M13/40 nie były lubiane przez załogi, uważane były za zawodne i łatwo palące się. Ponad 100 M13/40 zostało zdobytych pod Beda Fomm i przez pewien czas stanowiły uzbrojenie oddziałów angielskich i australijskich. Służyły także w armii niemieckiej, a po kapitulacji Włoch reszta czołgów została skonfiskowana przez Niemców, otrzymały oznaczenia PzKpfw M13/40 735(i) i PzKpfw M14/41 736(i).

Warianty

[edytuj | edytuj kod]
  • M14/41 – wersja afrykańska, właz po lewej stronie kadłuba, poprawione filtry powietrza i paliwa, mocniejszy silnik 145 KM Fiat SPA 15T. Wyprodukowano 1103 sztuki.
  • Semovente Comando M40 – M13/40 bez wieży w wersji dowodzenia z dodatkowymi radiostacjami.
  • Semovente M40 75/18 – działo szturmowe wyposażone w armatę 75 mm. Wyprodukowano 810 sztuk.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Nicola Pignato: Italian Medium Tanks In Action, Armor Number 39, Squadron/Signal Publications, 2001, ISBN 0-89747-426-0, s.34

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Solarz, J., Ledwoch, J.: Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]