Lilla Kulka
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor zwyczajny sztuk plastycznych | |
| Specjalność: tkanina artystyczna | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu |
| Uczelnia | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Lilla Kulka, Lilla Kulka-Sobkowicz[1] (ur. 6 stycznia 1946 w Krakowie[2]) – polska artystka, twórczyni tkaniny artystycznej, profesor zwyczajny.
Życiorys i twórczość
[edytuj | edytuj kod]Studia rozpoczęła w 1966 na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie[a][3]. Od 1968 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu[2]. W 1972 obroniła dyplom z wyróżnieniem z malarstwa i tkaniny artystycznej u prof. Stanisława Teisseyre’a i prof. Magdaleny Abakanowicz[2][3]. W 1981 podjęła pracę na ASP w Krakowie[2][3], gdzie w 2000 została kierownikiem Pracowni Tkaniny Artystycznej na Wydziale Malarstwa[3]. W 2004 została profesorem w zakresie sztuk plastycznych, ze specjalnością w tkaninie artystycznej[1]. Obecnie, od 2009, prowadzi zajęcia na kierunku wzornictwo w Wyższej Szkole Technicznej i Sztuk Stosowanych w Katowicach[3].
Zajmowała się ponadto działalnością organizacyjną i społeczną[3]. Od 1974 do rozpoczęcia stanu wojennego razem z Romaną Plęskowską organizowała plener tkacki oraz konkurs „Tkanina roku”[3]. W latach 90. prowadziła warsztaty z zakresu tkaniny artystycznej dla nauczycieli i artystów w Bergkamen w Niemczech (1994–1995), jak również warsztaty terapii zajęciowej dla mieszkańców domu pomocy społecznej w Łyszkowicach (1995–2000)[3]. Była kuratorką i aranżerką wystaw prezentujących tkactwo artystyczne[3].
Twórczość Lilli Kulki umieszczana jest w zakresie tkaniny unikatowej[2]. We swoich pracach wykorzystuje włókno (zwykle naturalne)[4]. Jej kompozycje obracają się wokół tematu człowieka, przedstawiają sylwetki ludzkie, odrealnione, zsyntetyzowane, z biegiem czasu ukazywane na nowe sposoby[4][5]. Artystka rozpoczęła od grubo tkanych Anonimów, w latach 80. zaprezentowała Torsy — osadzone na stelażach popiersia z tkaniny, w niemal teatralnym ujęciu[5]. Odwrotnością Anonimów były Ślady powstające poprzez wycięcie w materii obrysów postaci ludzkich[4]. W odbiorze prac ważną funkcję pełnił światłocień[4]. Wykorzystywana byłą zwykle jedna cieniowana gama barwna[4]. Sylwetki ludzkie wyrażały różne stany emocjonalne, od poczucia rozdarcia po zadumę i powagę[4]. Zestawiane wchodziły w reakcje między sobą[4]. Oprócz postaci figuratywnych artystka korzystała również z innych motywów, ale nie były one zasadniczą treścią jej prac[4]. Dorobek Lilli Kulki wykazuje silne związki z rzeźbą, wpisując się w nurt eksperymentalnej „rzeźby miękkiej”, wylansowanej przez Magdalenę Abakanowicz[4].
Oprócz tkaniny artystycznej artystka parała się również malarstwem, wystawiennictwem, rysunkiem i działaniami interdyscyplinarnymi[3].
Nagrody i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- 1975 – medal na 2. Międzynarodowym Triennale Tkaniny Artystycznej, Łódź[b][3]
- 1977 – drugie wyróżnienie w konkursie Tkanina roku 1976, Kraków[2]
- 1978 – II nagroda w konkursie Tkanina roku 1977, Kraków[6]
- 1979 – Grand Prix w konkursie Tkanina roku, Kraków[3]
- 1980 – Grand Prix w konkursie Tkanina roku, Kraków[3]
- 1981 – wyróżnienie i nagroda honorowa w konkursie Tkanina roku 1980, Kraków[6]
- 2001 – Złota Odznaka Związku Plastyków i Artystów Polskich[3]
- 2014 – medal Vive 'l’art! ZPAP OK[3]
- 2016 – Złoty Krzyż Zasługi[3]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Prof. przew. kwal. II Lilla Kulka-Sobkowicz (Kulka), [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-04-15].
- ↑ a b c d e f Huml 1989 ↓, s. 235.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Lilla Kulka. W drodze 2018 ↓, s. 19.
- ↑ a b c d e f g h i Kulka Lilla. W: Irena Huml: Sztuka przedmiotu – przedmiot sztuki. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 2003, s. 221. ISBN 83-85938-08-7.
- ↑ a b Huml 1989 ↓, s. 46.
- ↑ a b Huml 1989 ↓, s. 236.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Irena Huml: Współczesna tkanina polska. Warszawa: Arkady, 1989. ISBN 83-213-3340-0.
- Lilla Kulka. W drodze. Kraków: Wydawnictwo Akademii Sztuk Pięknych, 2018. [dostęp 2020-04-15].