Konstanty Drucki-Lubecki

Konstanty Drucki-Lubecki
	; w stopniu majora WP
	pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1893 ; Porochońsk, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; USRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; • kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Konstanty Maria Józef Drucki-Lubecki (ur. 13 marca 1893 w majątku Porochońsk, pow. Pińsk, zm. 1940 w ZSRR) – książę herbu Druck, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zarys biografii

Pochodził z ziemiańskiej (książęcej) rodziny Druckich-Lubeckich. Syn Hieronima i Marii z d. Gotzendorf-Grabowska (córka Adama Grabowskiego). Absolwent Aleksandrowskiego Liceum w Sankt Petersburgu (1914) i Oficerskiej Mikołajewskiej Szkoły Kawaleryjskiej. Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej. Na początku był fajerwerkerem w artylerii konnej gwardii, następnie kornetem w 17 pułku dragonów, a pod koniec służby podporucznikiem w 12 pułku huzarów. Został ranny. Od grudnia 1917 roku żołnierz szwadronu polskiego pod dowództwem rotmistrza Konstantego Plisowskiego w Odessie^[1]. W okresie od 4 stycznia do 5 marca wziął udział w przeprawie 4 szwadronu ułanów pod dowództwem rtm. Kazimierza Plisowskiego z Odessy do Bobrujska gdzie mobilizowano oddziały I Korpusu Polskiego. Za wykazaną dzielność odznaczony Amarantową Wstążeczką przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego^[2]. Od marca do maja 1918 roku służył w 3 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie^[1]. Pełnił również służbę w 13 pułku ułanów i 23 pułku ułanów w, którego barwach studiował w Wyższej Szkole Wojennej^[1]. W latach 1918–1921 w oddziale konnym Samoobrony Wileńskiej (dochodząc do stanowiska dowódcy pułku). Jako rotmistrz w październiku 1920 roku dowodził szwadronem i po walkach umożliwił piechocie zajęcie linii demarkacyjnej w okolicy Mińska. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

W okresie międzywojennym (lata 1925–1928^[1]) był m.in. dyrektorem nauk^[1] w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zastępcą dowódcy 13 pułku ułanów, od kwietnia 1929 do kwietnia 1932 roku dowódcą 2 pułku szwoleżerów, od 1932 do 1938 roku kierownikiem katedry taktyki w Wyższej Szkole Wojennej^[1], od września 1938 roku^[1] zastępcą dowódcy Wileńskiej Brygady Kawalerii, wreszcie dowódcą tej Brygady (sierpień 1939 r.^[1]), którą dowodził w wojnie 1939 roku. 26 września 1939 roku został ranny we wsi Leszczesna, trafił do niewoli sowieckiej do więzienia NKWD w Samborze, w maju 1940 wraz z grupą oficerów m.in. z 26 pułku ułanów wielkopolskich przewieziony do więzienia w Kijowie^[3]. Zamordowany na terenie Ukraińskiej SRR prawdopodobnie w Kijowie, pochowany w lesie k. Bykowni^[4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994^[5]. Teren na którym został pochowany Drucki-Lubecki został przekształcony w 2012 w Polski Cmentarz Wojenny w Kijowie-Bykowni. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera pod katakumbami-1-129,130)^[6].

Naczelny Wódz, gen. broni Władysław Anders, awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 roku.

Autor podręczników i artykułów w prasie wojskowej, m.in. pracy (współautor Ziemowit Grabowski) Taktyka kawalerii: wykłady 1 i 2 kursu (Warszawa 1934) uznanej za podstawowy podręcznik do użytku wojskowego.

Awanse

porucznik – 1917^[1]
major – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[1]
podpułkownik – 1 stycznia 1927^[1]
pułkownik – 1 stycznia 1932^[1]

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3535 (1921)^[7]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[8]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[9]
Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[10]
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[11]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Oficer Legii Honorowej (Francja)
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l O kawalerii polskiej XX wieku s. 37
↑ MariuszM. Patelski MariuszM., Kawalerzysta, dowódca i wykładowca – szkic bo biografii gen. bryg. Konstantego Druckiego-Lubeckiego (1893–1940), „Wieki Stare i Nowe” 2018, t. 13, s. 154–183., 2018 .
↑ ZygmuntZ. Godyń ZygmuntZ., Gen. bryg. Konstanty Drucki-Lubecki i jego losy w latach 1939–1940 „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1974, nr 75, 1974 .
↑ Bykownia
↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 2014-11-22].
↑ Cmentarz Stare Powązki: KAROL DRUCKI LUBECKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3363 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i popr., s. 89.
Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, tom II, część 2, Koszalin 1993.
Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 37. ISBN 83-04-03364-X.
Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 763. ISBN 83-211-1096-7.

Linki zewnętrzne

Mariusz Patelski: Kawalerzysta, dowódca i wykładowca – szkic do biografii gen. bryg. Konstantego Druckiego-Lubeckiego (1893–1940). „Wieki Stare i Nowe”, tom 13 (18), s. 154–183.
Szkoła Podstawowa im. Stanisława Broniewskiego „Orszy” w Wałdowie Szlacheckim – „Katyń – ocalić od zapomnienia” – płk dypl. Konstanty Drucki-Lubecki
Konstanty Drucki-Lubecki: Historja wojen. Wykłady z wojny światowej 1914-1918 r. w bibliotece Polona

[kawaleria-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l O kawalerii polskiej XX wieku s. 37

[2] MariuszM. Patelski MariuszM., Kawalerzysta, dowódca i wykładowca – szkic bo biografii gen. bryg. Konstantego Druckiego-Lubeckiego (1893–1940), „Wieki Stare i Nowe” 2018, t. 13, s. 154–183., 2018 .

[3] ZygmuntZ. Godyń ZygmuntZ., Gen. bryg. Konstanty Drucki-Lubecki i jego losy w latach 1939–1940 „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1974, nr 75, 1974 .

[4] Bykownia

[5] Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 2014-11-22].

[6] Cmentarz Stare Powązki: KAROL DRUCKI LUBECKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .

[7] Dekret Wodza Naczelnego L. 3363 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)

[8] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[9] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[10] M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[11] Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]