Przejdź do zawartości

Kojec (fortyfikacja)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kojce na załamaniach fosy (3): kojec podwójny (1), kojce pojedyncze (2). Strzałki oznaczają kierunki ognia skrzydłowego wzdłuż fosy

Kojecdzieło fortyfikacyjne, schron bojowy służący do obrony dna fosy w dawnych fortyfikacjach o narysie poligonalnym i twierdzach[1]. Budowany był do prowadzenia ognia skrzydłowego wzdłuż rowu fortecznego (fosy). Mieścił od dwóch do czterech izb artyleryjsko-strzeleckich, pomieszczenie załogi i magazyn amunicji. Był usytuowany w skarpie lub przeciwskarpie rowu fortecznego, w połowie długości prostego odcinka rowu fortecznego lub na jego załamaniach. Kojec służący do ostrzału w jednym kierunku nosił nazwę pojedynczego (jednostronnego), a w dwóch kierunkach podwójnego (obustronnego). Mógł mieć połączenie poterną (podziemnym chodnikiem komunikacyjnym) z wnętrzem twierdzy lub fortu[2].

W Polsce nazwę kojec stosowano także dla określenia kaponiery[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sztuka świata. Słownik terminów A-K tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 326. ISBN 978-83-213-4726-4.
  2. Ryszard Henryk Bochenek 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach, wyd. 1989, s. 104
  3. Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978, s. 266.