Przejdź do zawartości

Kościół św. Doroty w Orlem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Doroty w Orlu
Zabytek: nr rej. A451 z dnia 20 maja 1955/17 lutego 1981[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Miejscowość

Orle

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

parafia

św. Doroty w Orlu

Wezwanie

Dorota z Cezarei

Wspomnienie liturgiczne

6 lutego

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Doroty w Orlu”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Doroty w Orlu”
Położenie na mapie powiatu radziejowskiego
Mapa konturowa powiatu radziejowskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Doroty w Orlu”
Położenie na mapie gminy Topólka
Mapa konturowa gminy Topólka, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Doroty w Orlu”
Ziemia52°29′11,8″N 18°38′33,6″E/52,486611 18,642667

Kościół św. Doroty w Orlu – katolicki kościół parafialny znajdujący się w Orle (powiat radziejowski). Jest siedzibą parafii pod tym samym wezwaniem.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Parafia oraz drewniana świątynia powstały we wsi w początkach XV wieku. Przez czas dłuższy parafia była bardzo uboga i nie miała proboszcza. W 1639 kościół był w katastrofalnym stanie, grożącym zawaleniem. Obecna świątynia pochodzi z 1775 i została zbudowana staraniem księdza Tomasza Rakowicza, który był proboszczem w nieodległym Witowie[2]. W okresie 1922 (1918[2])-1927 obiektowi przedłużono nawę, jak również dobudowano charakterystyczne wieżyczki oraz kaplicę i oszalowano go[2]. Niemieccy naziści aresztowali miejscowego polskiego proboszcza w 1941 i parafia przestała działać. Niemieccy naziści używali kościoła jako kwatery dla robotników przymusowych. Po zakończeniu II wojny światowej parafia ponownie zaczęła funkcjonować[2]. Kościół remontowano w 1976[3].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Jednonawowy kościół jest drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, z prezbiterium węższym od nawy i zamkniętym trójbocznie. Po bokach prezbiterium zlokalizowano dwie zakrystie. Kruchta umieszczona jest w bocznej części nawy. Nad nawą nadbudowano czworoboczną wieżę, która jest nakryta namiotowym dachem (gonty). Dwukalenicowy dach nad nawą jest pokryty blachą. Nad prezbiterium dach pokryto gontem. Nad nawą umieszczona jest sygnaturka, także pokryta dachem namiotowym (gonty). Obok kościoła stoi dzwonnica parawanowa z trzema dzwonami[3], w tym jeden z 1922[4] (przed nią umieszczono murowany ołtarz polowy).

Otoczenie

[edytuj | edytuj kod]

Przy kościele stoi głaz pamiątkowy (2010) z tablicą upamiętniającą dwóch Polaków (miejscowych proboszczów) zamordowanych przez niemieckich nazistów w ich obozie koncentracyjnym w Dachau:

  • Bronisława Placka (proboszcza w latach 1934-1936, zamordowany 20 maja 1942),
  • Stanisława Stanisza (proboszcza w latach 1938-1941, zamordowany 3 sierpnia 1942)[5].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]
1
Widok od frontu i bramy
2
Pomnik polskich ofiar niemieckiego nazizmu
3
Dzwonnica parawanowa i ołtarz polowy

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]