Kleczkowo
53°03′15″N 21°50′59″E/53,054167 21,849722| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
100–150 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
29 |
| Kod pocztowy |
07-405[4] |
| Tablice rejestracyjne |
WOS |
| SIMC |
0522106[5] |
Położenie na mapie gminy Troszyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu ostrołęckiego  | |
| 53°03′15″N 21°50′59″E/53,054167 21,849722[1]
| |
| Strona internetowa | |
Kleczkowo – wieś sołecka[6] w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Troszyn[5][7]. Leży nad rzeką Ruż.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość powstała na przełomie XIV/XV wieku jako wieś. W 1429 pierwszy kościół funduje tu Sobessantius – Sobiesąd Tyszka herbu Trzaska – sędzia ziemski łomżyński, dziedzic wsi. W 1512 r., staraniem księdza Stanisława z Budnego z fundacji Jakuba Kleczkowskiego, wzniesiono tu trójnawową bazylikę, wkrótce potem przekształconą na pseudohalę zbliżoną do kościoła w Wiźnie. Wieś w pierwszej połowie XVI wieku otrzymała prawa miejskie, lecz na skutek niekorzystnych warunków nie rozwinęła się w miasto.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie ostrołęckim ziemi łomżyńskiej[8].
W latach 1921–1939 wieś leżała w województwie białostockim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Troszyn. 1 kwietnia 1939 roku wchodzące w skład powiatu ostrołęckiego Kleczkowo przyłączono do województwa warszawskiego[9].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 490 osób, 465 było wyznania rzymskokatolickiego a 25 mojżeszowego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 76 budynków mieszkalnych[10]. Miejscowość należała do miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Podlegała pod Sąd Grodzki w Ostrołęce i Okręgowy w Łomży; we wsi mieścił się urząd pocztowy, który obsługiwał dużą część terenu gminy Troszyn[11].
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką i weszła w skład Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (tzw. Zachodnia Białoruś)[12][13]. Po agresji III Rzeszy na ZSRR, w czerwcu 1941 Kleczkowo znalazło się pod okupacją niemiecką. Miejscowość została włączona w skład prowincji Prusy Wschodnie (Ostpreußen): Landkreis Scharfenwiese, Regierungsbezirk Zichenau[14] (Rejencja Ciechanowska) III Rzeszy[15].
W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kleczkowo, po jej zniesieniu w gromadzie Piski. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
W miejscowości znajduje się kościół, który jest siedzibą parafii św. Wawrzyńca[16].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]
Do rejestru zabytków na terenie wsi Kleczkowo wpisane są[17]:
- Zespół kościoła parafialnego św. Wawrzyńca (dawniej św. Marii Magdaleny) z ok. 1512-1518 roku, fundacji Jakuba Kleczkowskiego. Otoczony murem obronnym z bramą. W 1900 roku wybudowano nową dzwonnicę w miejscu gotyckiej z XVI wieku. W 1944 roku wysadzony przez Niemców i odbudowany staraniem księdza proboszcza Sawickiego w latach 1951–1954, według projektu inż. Rzepeckiego. W skład zespołu wchodzą: kościół, dzwonnica z XIX w., mury obronne, wikarówka. Nr rej. A-382 z 9.06.1958
- Kaplica cmentarna, 2 poł. XIX w. Nr rej.: 249 z 30.01.1986
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 53628
- ↑ Wieś Kleczkowo w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2024-12-15], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2024-12-15].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 473 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT.
- ↑ Raport o stanie gminy w 2023, sołectwa s. 4
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
- ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 r. o zmianie granic województw: białostockiego, kieleckiego, lubelskiego, łódzkiego i warszawskiego. [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2020-05-24].
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 59.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 589.
- ↑ Jan Boguski, Troszyn i okolice, Ostrołęka: Ośrodek Doradztwa Edukacyjnego, 2005, ISBN 83-920883-2-8, OCLC 69293603 [dostęp 2020-05-22].
- ↑ Praca zbiorowa, Zakład Poligraficzny Waldemar Gnatowski, Kleczkowo. Wieś na skraju Mazowsza. Wczoraj i dziś, Kleczkowo: [s.n.], 2010, ISBN 978-83-931408-0-0, OCLC 750980444 [dostęp 2020-05-22].
- ↑ Regierungsbezirk Zichenau [online], territorial.de [dostęp 2024-04-23].
- ↑ Karte: Landkreis Lomscha 1. 8. 1944 – Städte und Amtsbezirke [online], www.territorial.de [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Strona parafii.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo mazowieckie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 72 [dostęp 2015-09-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kleczkowo: wieś na skraju Mazowsza wczoraj i dziś. Kleczkowo: 2010. ISBN 978-83-931408-0-0.
- Jan Boguski: Troszyn i okolice. Ostrołęka: Ośrodek Doradztwa Edukacyjnego, 2005. ISBN 83-920883-2-8.
- Jerzy Dziewirski: Mała troszyńska ojczyzna. Ostrołęka: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe, 2002. ISBN 83-86122-42-0.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Kleczków ''al. Kleczkowo'', [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 126.
