Przejdź do zawartości

Kazimierz Pławski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Pławski
Ilustracja
Kazimierz Pławski w roku 1929
generał dywizji generał dywizji
Pełne imię i nazwisko

Kazimierz Fryderyk Pławski

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1877
Jedwabno

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1969
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal za Warszawę 1939–1945 Komandor Orderu Orła Białego (Serbia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Otwarcie Szkoły Gazowej w Warszawie 12 marca 1925 - gen. Kazimierz Pławski drugi z prawej w pierwszym rzędzie
Zebranie koła kawalerów Orderu Królestwa Jugosławii 27 stycznia 1929 - gen. Kazimierz Pławski siedzi 2. z prawej

Kazimierz Fryderyk Pławski (ur. 5 marca 1877 w Jedwabnie, zm. 12 listopada 1969 w Warszawie) – generał dywizji inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Fryderyk Pławski urodził się 5 marca 1877 roku w Jedwabnie, w rodzinie Bolesława, majora armii rosyjskiej, i Jadwigi ze Szwarców[1]. Kształcił się w Korpusie Kadetów w Moskwie. Od 1898 roku oficer zawodowy rosyjskiej artylerii. W 1905 roku, w stopniu kapitana, ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. W latach 1914–1917, w stopniu pułkownika, walczył na froncie austriackim i niemieckim, ostatnio jako pomocnik szefa artylerii frontu. Od listopada 1917 roku do lutego 1918 roku dowódca I Brygady Artylerii i inspektor artylerii w I Korpusie Polskim w Rosji, odcięty od Korpusu w czasie walk.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Do stycznia 1919 roku był pomocnikiem szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, a do marca 1919 roku pomocnikiem kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych. W marcu 1919 roku został oficerem do specjalnych zleceń Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 maja 1919 roku pełnił obowiązki inspektora artylerii III Korpusu Armii Polskiej we Francji. W grudniu 1919 roku znalazł się w składzie Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu.

W marcu 1920 roku powrócił do kraju i objął dowództwo II Brygady Artylerii Legionów. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika artylerii, w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[2]. Wziął udział w bitwie niemeńskiej[3]. W październiku 1920 roku został słuchaczem kursów dla wyższych dowódców, a po jego ukończeniu wykładowcą i zastępcą dyrektora nauk tych kursów. 1 czerwca 1921 roku znów pełnił służbę na stanowisku dowódcy II Brygady Artylerii Legionów, pozostając w ewidencji 2 pułku artylerii polowej Legionów[4]. 17 grudnia 1921 roku został szefem Wydziału Artylerii Departamentu III Ministerstwa Spraw Wojskowych.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów. 10 listopada 1922 roku został mianowany zastępcą szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W kwietniu 1924 roku został mianowany szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 25 października 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[6][7]. Osiadł w Warszawie. 27 marca 1939 roku został powołany do służby czynnej i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, lecz bez powierzenia konkretnej funkcji.

W 1945 roku zgłosił się do służby w Ludowym Wojsku Polskim i został wyznaczony na szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1947 roku w stanie spoczynku. Do 1949 roku pracował w Wojskowej Akademii Technicznej i w Instytucie Mechaniki w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-4-7)[8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stawecki 1994 ↓, s. 254.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 r., poz. 547. Według Witolda Jarno, Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921, Wydawnictwo Ibidem, Łódź 2003, ISBN 83-88679-31-7, s. 107, dowodził brygadą od sierpnia 1920 roku do 1921 roku.
  3. Marek Tarczyński, Andrzej Bartnik: Bitwa Niemeńska 29 VIII-18 X 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1998, s. 559
  4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 280, 822.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 23 grudnia 1922 roku, s. 963.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70.
  7. Stawecki 1994 ↓, s. 254, autor jako datę przeniesienia w stan spoczynku podał 17 marca 1927 roku, czyli dzień opublikowania Dziennika Personalnego MSWojsk..
  8. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  9. a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 578.
  10. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  11. a b c Zbigniew Krotke: Polski Krzyż Zasługi 1923-2000. Dzieje i katalog. Białystok, Lublin: PTN, 2010, s. 108. ISBN 978-83-896162-1-0

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]