Przejdź do zawartości

Kazimierz Śliwa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Śliwa
Kazimierz Greczyk
Kazimierz Bystrzycki
Strażak 2, Łom 2, Ziuk
Ilustracja
Kazimierz Śliwa (ze zbiorów NAC)
major major
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1925
Katowice

Data śmierci

23 października 2015

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942)
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

15 Pułk Piechoty (PSZ), 5 Wileńska Dywizja Piechoty, 7 Dywizja Piechoty Armii Krajowej, 3 Pułk Piechoty Legionów AK

Stanowiska

radiotelegrafista

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

elektromonter, kierownik warsztatów elektrycznych, dyrektor zakładu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Medal Wojska Medal „Pro Memoria” Medal „Pro Patria” Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1976–2016) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania)

Kazimierz Śliwa vel Kazimierz Greczyk, vel Kazimierz Bystrzycki pseud.: Strażak 2, Łom 2, Ziuk (ur. 22 listopada 1925 w Katowicach, zm. 23 października 2015 w Gdańsku) – żołnierz Armii Andersa, podoficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major[1] łączności rezerwy, najmłodszy cichociemny, honorowy prezes Okręgu Pomorskiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał wraz z rodziną w Katowicach, od 1929 do 1935 w Kielcach, później w Kaliszu[2]. W czerwcu 1940 roku wywieziony z rodziną ze Lwowa w głąb ZSRR (zob. Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939–1946). Tam, w obwodzie archangielskim niewolniczo pracował przy wyrębie lasu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski 22 lipca 1942 roku wstąpił do 15 pułku piechoty. Po przejściu pod dowództwo brytyjskie w Iranie został w Iraku ponownie przydzielony do 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. W pierwszym kwartale 1943 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony na kursach dla kandydatów na cichociemnych, m.in. w dywersji, radiotelegrafii (Ośrodek Wyszkoleniowy Sekcji Dyspozycyjnej, Auchtetool, Polmont). Od października 1943 jako instruktor łączności radiowej w Ośrodku Wyszkoleniowym nr 10 w Ostuni we Włoszech[2]. Tam został zaprzysiężony na Rotę Armii Krajowej 12 maja 1944 roku.

Skoczył ze spadochronem do Polski w nocy 21/22 września 1944 z samolotu Liberator KG-834 „U” (1586 Eskadra PAF), w operacji lotniczej „Przemek 1” dowodzonej przez por. naw. Stanisława Kleybora. Razem z nim skoczyli: ppor. Marian Leśkiewicz ps. Wygoda, płk Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski ps. Kruk 2, ppor. Zenon Sikorski ps. Pożar, por. Tadeusz Sokół ps. Bug 2, mjr Aleksander Stpiczyński ps. Klara.

Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Rozmaryn” w okolicy wsi Czaryż. Skoczkowie przerzucili 303 tys. dolarów w banknotach, 3,6 tys. dolarów w złocie oraz 3 miliony złotych na potrzeby AK. Zrzucono także wraz ze skoczkami, w czterech nalotach, dwanaście zasobników i dwie paczki. Po aklimatyzacji dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko radiotelegrafisty radiostacji „Wanda 46" przy 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”. Od 7 października służył w 3 pułku piechoty Legionów AK, a od 15 grudnia pracował przy radiostacji pułkowej, utrzymując łączność pomiędzy komendą okręgu a Główną Bazą Przerzutową w Latiano pod Brindisi.

Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Na początku marca dostał rozkaz zaprzestania łączności i ukrycia radiostacji. 22 marca został aresztowany przez UB na stacji kolejowej Skarżysko-Kamienna. Był więziony w więzieniu w Kielcach. Wyrokiem z 23 maja 1945 roku został skazany na karę śmierci za przynależność do AK. Mimo rozbicia więzienia przez oddział Antoniego Hedy „Szarego” w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku, pozostał w nieotwartej celi. Dowódca Okręgu Wojskowego w Łodzi gen. Bolesław Zarako-Zarakowski zamienił mu karę śmierci na 10 lat więzienia. Po amnestii karę złagodzono do 5 lat i Śliwa wyszedł z więzienia 1 czerwca 1948 roku. 24 czerwca 1969 roku Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa zatarła skazanie.

Od 1949 roku Śliwa mieszkał w Gdańsku, nie mogąc znaleźć zatrudnienia z powodu prześladowania przez władze. Od 1950 roku pracował jako elektromonter w firmie budowlanej, następnie od 1952 roku – w biurze projektowym. Od 1964 roku był kierownikiem warsztatów elektrycznych w Okręgowych Zakładach gazownictwa w Gdańsku. W 1981 roku został dyrektorem Zakładu Gazyfikacji Bezprzewodowej w Gdyni. Od 1 stycznia 1986 roku przebywał na emeryturze.

W 1949 roku uzyskał małą maturę, a po kursach wieczorowych dla dorosłych ukończył w 1952 roku Liceum Techniczne, zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka. W latach 1958–1964 studiował wieczorowo na Politechnice Gdańskiej, uzyskując tytuł inżyniera elektryka.

Uproszczony diagram szkolenia Cichociemnych

Kazimierz Śliwa był członkiem założycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i od 1989 do 1997 roku prezesem Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK. W roku 2008 otrzymał tytuł Honorowego Prezesa Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK[1]. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku, w kwaterze żołnierzy Armii Krajowej.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
Grób mjra Kazimierza Śliwy na cmentarzu Łostowickim

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie rodzinne

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Andrzeja, urzędnika bankowego, i Katarzyny z domu Regner. W 1953 roku ożenił się z Marią Malinowską (ur. w 1931 roku), z którą mieli córkę Aleksandrę zamężną Drygas (ur. w 1953 roku).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Prezesi Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK. [dostęp 2014-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)].
  2. a b teczka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza, Kol.023.0286, Studium Polski Podziemnej w Londynie, 1943–1946 (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]