Przejdź do zawartości

Katarzyna Figura

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katarzyna Figura
Ilustracja
Katarzyna Figura (2014)
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1962
Warszawa

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Jan Chmielewski (1986–1989)
Kai Schoenhals (2000–2021)

Lata aktywności

od 1976

Zespół artystyczny
Teatr Wybrzeże (od 2013)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Katarzyna Małgorzata Figura (ur. 22 marca 1962 w Warszawie) – polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna.

Karierę zawodową rozpoczynała rolami epizodycznymi w filmach Krzysztofa Kieślowskiego i Wojciecha Jerzego Hasa. W połowie lat 80. zdobyła rozgłos rolami w filmach Pociąg do Hollywood (1987) i Kingsajz (1987), które utrwaliły wizerunek aktorki jako polskiego symbolu seksu. W pierwszej połowie lat 90. zagrała role w filmach zagranicznych, m.in. amerykańskich i francuskich. Zasłynęła komediową rolą Ryszardy Siarzewskiej w filmach Kiler (1997) i Kiler-ów 2-óch (1998), w następnych latach zyskała uznanie krytyków także za role w filmach Ajlawju (1999), Żurek (2003) i Ubu król (2004), a także szeregiem znakomitych ról teatralnych w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (2006–2013) i Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (od 2013).

Dwukrotna laureatka nagrody „Złote Lwy” (1999, 2003) dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za role w filmach Ajlawju (1999) i Ubu król (2004), laureatka Polskiej Nagrody Filmowej (2003) za główną rolę kobiecą w filmie Żurek (2003), laureatka Grand Prix 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej (2020) za rolę tytułową w tragedii Fedra (1677) Jeana Baptiste’a Racine’a w Teatrze Wybrzeże (2019)[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jej ojciec był lekarzem weterynarii, a matka – ekonomistką[2]. Jest jedynaczką[2], co – jak przyznawała w wywiadach – było dla niej „powodem frustracji i poczucia inności”[3]. W okresie dojrzewania miała kompleksy związane z budową własnego ciała[3]. Od dziecka lubiła się przebierać, często zakładała blond perukę z długimi warkoczami. W przedszkolu występowała w rozmaitych przedstawieniach, recytując i śpiewając[4]. Jako dziecko zagrała w filmach Zginął pies (1973)[5] i Mysz (1977)[6]. Należała do Ogniska Teatralnego Teatru Ochoty prowadzonego przez Jana i Halinę Machulskich[7].

W 1985 ukończyła studia na PWST w Warszawie[5]. Jeszcze przed obroną dyplomu aktorskiego zagrała w debiucie reżyserskim Jacka Koprowicza Przeznaczenie (1983)[2], a w połowie lat 80. zagrała epizody u Krzysztofa Kieślowskiego w Bez końca i Wojciecha Jerzego Hasa w Osobistym pamiętniku grzesznika. Będąc na czwartym roku studiów aktorskich, dołączyła do zespołu Teatru Współczesnego, w którym debiutowała rolą Irmy w Trzech siostrach Antoniego Czechowa w reż. Macieja Englerta[8].

Jej pierwszą dużą rolą była postać młodej prostytutki Once w filmie Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom[8]. Popularność zdobyła rolą Rózi w bajce Jerzego Gruzy Pierścień i róża[8]. Przełomem w jej karierze była współpraca z Radosławem Piwowarskim i udział w Pociągu do Hollywood (1986); za rolę Marioli Wafelek, bufetowej zafascynowanej Marilyn Monroe, która namiętnie pisze listy do słynnego reżysera Billy’ego Wildera i marzy o karierze w Stanach Zjednoczonych[9], otrzymała Złotą Kaczkę od czytelników miesięcznika „Film”. Następnie wystąpiła u boku Jacka Chmielnika i Jerzego Stuhra w komedii Kingsajz (1986); a fragment filmu, w którym krasnoludek (Chmielnik) przechadza się po Ali (Figura), uznawany jest za jedną z najsłynniejszych scen w polskim kinie[10][11]. Występ w Pociągu... i Kingsajzie sprawił, że Figura zaczęła być postrzegana jako seksbomba, a prasa nazywała ją „polską Marilyn Monroe”[8]. W 1990 zagrała Superblondynę w filmie Porno, a rola niejako odpowiadała wizerunkowi, jaki przypisywano jej w Polsce – seksownej blondynki z dużym biustem[6].

Figura na 35. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, 2010

Równocześnie z rozwojem kariery w Polsce, grała role drugoplanowe w produkcjach węgierskich (m.in. u Miklósa Jancsó[12]), czechosłowackich[13] i włoskich, a także główną rolę kobiecą w hiszpańskim Estación Central Joségo Antonia Salgota[12]. Zagrała też niewielką rolę w jednym z odcinków erotycznej serii Zalmana Kinga Pamiętnik Czerwonego Pantofelka. W 1989 wyjechała na stypendium do Francji, gdzie uczyła się w Conservatoire national supérieur d’art dramatique w Paryżu[12] oraz podpisała kontrakt z agencją „Intermedia”[13]. Zagrała epizody w kilku francuskich i brytyjskich filmach[13], a w 1991 wyjechała do Los Angeles, gdzie podpisała roczny kontrakt z William Morris Agency[14]. Wkrótce wygrała casting do filmu Roberta Altmana Gracz, w którym miała zagrać główną rolę, jednak producenci filmu nie zgodzili się na to ze względu na nierozpoznawalne w USA nazwisko Figury[15][16]; rolę ostatecznie powierzono Grecie Scacchi, a Figura pojawiła się w filmie epizodycznie, w roli samej siebie[17]. W tym czasie dzieliła życie między Francję a USA, zagrała m.in. Leni w brytyjsko-francuskich Głosach w ogrodzie Pierre’a Boutrona i Jennifer Lawrence w amerykańskiej Fatalnej przeszłości Clive’a Fleury’ego[17], a także Kolbę w erotycznym horrorze Ruggero Deodato Krwawe pranie, który uznaje za „najgorszy film w swojej karierze”[18]. Mieszkając we Francji, dorabiała jako kelnerka w paryskiej kawiarni, a po zagraniu w telewizyjnej reklamie Toyoty ponownie wyjechała do Los Angeles[18]. Wystąpiła epizodycznie w kolejnym filmie Altmana – Prêt-à-porter (1994)[19].

W pierwszej połowie lat 90. grała głównie w filmach Andrzeja Kondriatuka, takich jak Mleczna droga, Wrzeciono czasu i Słoneczny zegar[20]. W tejże dekadzie dwukrotnie pozowała do polskiej edycji „Playboya”: w maju 1994 (nr 18) i kwietniu 1997 (nr 53)[21]. Firmowała swoim nazwiskiem jedną z popularnych wówczas erotycznych linii telefonicznych, a angaż do tego projektu tłumaczyła słowami: Linia telefoniczna była moją działalnością aktorską i literacką. Pisałam opowiadania, które potem nagrywałam w studio radiowym, czyli dokładnie tak, jakbym nagrywała audycję. (...) Ludzie słuchali moich wynurzeń, mojego głosu nagranego na sekretarkę. Chcieli dowiedzieć się czegoś na mój temat. Moi fani nie dzwonili pod numer sex telefonu. A jeśli zdarzali się tacy, byli zawiedzeni[22]. W 1997 pojawiła się na wielkim ekranie jako Ryszarda „Gabrysia” Siarzewska w komedii Juliusza Machulskiego Kiler[23], kryminalistka Krystyna w Historiach miłosnych Jerzego Stuhra i Teriza w Szczęśliwego Nowego Jorku Janusza Zaorskiego[24]. W 1998 wystąpiła w roli Grazii w Prostytutkach Eugeniusza Priwieziencewa oraz otrzymała drugą w karierze Złotą Kaczkę dla najpopularniejszej aktorki[24]. W 1999 za rolę Gosi w Ajlawju Marka Koterskiego otrzymała Złote Lwy za pierwszoplanową rolę kobiecą na 24. FPFF[25].

W 2000 powróciła po latach przerwy na scenę teatralną, występując w roli Yany w Zazdrości na trzy faksy w Teatrze Nowym w Warszawie, poza tym współpracowała z Krakowskim Teatrem Scena STU. W 2002 w gdańskim Teatrze Wybrzeże wystąpiła w „Hanemannie” Stefana Chwina w reż. Izabelli Cywińskiej[26].

Odkryciem tego przedstawienia jest grająca Hankę Katarzyna Figura, która występuje tu – uwaga! – w roli tragicznej”. Jej Hanka z równą siłą szoruje podłogę i walczy o przybranego syna. Scena samobójstwa, w której idzie odkręcić kurki z gazem okryta haftowanym ręcznikiem – jak do ukraińskiego ślubu – chwyta za gardło

Roman Pawłowski, Gazeta Wyborcza 2002, nr 24

Również w 2002 zagrała epizodyczną rolę w Pianiście Romana Polańskiego[27]. Rok później w Żurku zagrała kobietę uwięzioną na marginesie społeczeństwa z ciężarną, 15-letnią córką. Aktorka wspominała: Musiałam przebić się przez własne szczęście. Po urodzeniu dziecka patrzyłam na świat jak na nieustannie odnawiający się cud i nie mogłam wejść łatwo w postać kobiety, której wszystko się rozsypuje[28]. Za tę rolę podczas 6. ceremonii wręczenia Orłów otrzymała nagrodę w kategorii najlepsza główna rola kobieca[29]. Z kolei w dramacie Ubu król zagrała odrażającą Ubicę. Udział w tym filmie przyniósł aktorce Złote Lwy za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą[30]. Zaczęła też pojawiać się w telewizyjnych sitcomach jako „special guest star”, m.in. w serialu Wiedźmy (2005).

Figura (2007)

W latach 2006–2013 była aktorką Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka. Jej rola w Alina na zachód z 2006 w reżyserii Pawła Miśkiewicza, w warszawskim Teatrze Dramatycznym, została wysoko oceniona przez krytykę. Specjalnie dla niej ogoliła włosy na głowie, ostatecznie zrywając z wizerunkiem seksbomby[31]. W tym samym teatrze zagrała Paulę Strasberg w spektaklu Krystiana Lupy Persona. Marilyn (2009).

W 2008 uczestniczyła w siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[32][33] oraz wystąpiła w swojej trzeciej sesji dla „Playboya” – jej zdjęcia ukazały się w październikowym wydaniu magazynu. W 2013 przeprowadziła się do Gdyni i została wykładowcą w Gdyńskiej Szkole Filmowej[34]. Od listopada 2013 jest etatową aktorką Teatru Wybrzeże[35]. W tymże roku zagrała Kalinę Jędrusik w głośnym monodramie Kalina w warszawskim Teatrze „Polonia”, a rok później Elżbietę I w Marii Stuart w reżyserii Adama Nalepy, na podstawie tekstu Friedricha Schillera. Tak rolę aktorki opisywał Łukasz Rudziński:

Spektakl jest tak naprawdę rozgrywką i popisem dwóch głównych bohaterek. Katarzyna Figura kreuje Elżbietę I na kobietę wystraszoną, nieco zagubioną, ale przy tym dumną, silną i stanowczą, zdającą sobie sprawę, że tron należy się rywalce. Jej Elżbieta I błyszczy najjaśniejszym blaskiem podczas spotkania z Marią Stuart. Wtedy klasyczną suknię z gorsetem zamienia na ekskluzywny kostium współczesnej bizneswoman. Jest skupiona, wyniosła i >>zimna jak skała<<, jak zauważa Maria Stuart. Elżbieta I to zdecydowanie najlepsza rola Figury w Teatrze Wybrzeże

http://culture.pl/pl/tworca/katarzyna-figura

W 2015 zagrała w szekspirowskich Wesołych kumoszkach z Windsoru w reżyserii Pawła Aignera i w Tresowanych duszach w reżyserii Adama Orzechowskiego[36].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1986–1989 była żoną przedsiębiorcy Jana Chmielewskiego, z którym ma syna Aleksandra (ur. 1987)[12]. W latach 90. była związana z reżyserem Ablem Ferrarą[37]. 27 maja 2000 poślubiła amerykańskiego przedsiębiorcę, producenta filmowego Kaia Schoenhalsa. Mają dwie córki, Koko Claire (ur. 24 października 2002[38]) i Kaszmir Amber (ur. 12 lutego 2005)[39]. W 2012 w wywiadzie dla „Vivy!” wyznała, że przez lata była ofiarą przemocy domowej[40]. Rozwód został sfinalizowany 24 września 2021 roku[41].

Brała udział w akcji charytatywnej „Podziel się dzieciństwem”[42]. Wzięła udział w spektaklu „Lady Oscar” z którego wpływy przeznaczono na Fundusz Stypendialny Klubu Rotary oraz zakup pojazdu specjalistycznego do przewozu dzieci niepełnosprawnych dla ośrodka rehabilitacyjnego OREW w Gdyni[43]. W grudniu 2016 wzięła udział w kolejnej akcji charytatywnej w Gdyni[44].

Była współwłaścicielką dwóch restauracji w Warszawie (Kom, Sense)[45] i krakowskiego hotelu i restauracji A la carte[46].

Poglądy polityczne

[edytuj | edytuj kod]

Poparła Pawła Adamowicza w kampanii wyborczej dotyczącej wyborów samorządowych w 2014[47], a także Bronisława Komorowskiego w 2015[48].

Dokonania artystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Filmy fabularne
Rok Tytuł Rola Reżyser Uwagi
1976 Zginął pies dziewczynka Zofia Ołdak Debiut
1979 Mysz uczennica Wiktor Skrzynecki
1983 Przeznaczenie Laura Radziewicz Jacek Koprowicz Pierwszoplanowa rola
1984 Bez końca asystentka hipnotyzera Krzysztof Kieślowski
1985 Rośliny trujące Goga Saganka Robert Gliński
Ga, ga. Chwała bohaterom prostytutka Once Piotr Szulkin Pierwszoplanowa rola
Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany Cyntia Wojciech Jerzy Has
1986 Zkrocení zlého muže Sylvi Marie Poledňáková Film produkcji czechosłowacko-fińskiej
Pierścień i róża Różyczka Jerzy Gruza Główna rola
Komediantka Mimi Jerzy Sztwiertnia
1987 Szornyek Evadya Anabella Miklós Jancsó
W klatce Marta Barbara Sass
Kingsajz Ala Juliusz Machulski
Pociąg do Hollywood Merlin Radosław Piwowarski Pierwszoplanowa rola
1988 Nebojsa rola nieznana Július Matula Film produkcji czechosłowackiej
1989 Rififi po sześćdziesiątce Eliza Paweł Trzaska
Porno Superblondyna Marek Koterski
1990 L’ambassade en folie Sasha Baz Taylor Film produkcji francuskiej
Piggate Dolores Mendoza Krzysztof Magowski
Mleczna droga Śmierć Andrzej Kondratiuk Rola dubbingowana przez Ewę Błaszczyk
1991 Panny i wdowy Karolina Janusz Zaorski
Obywatel świata Kaśka Ronald Rowiński
1992 Vortice mortale Kolba Ruggero Deodato Film koprodukcji włosko-francusko-węgierskiej
Voices in the garden Leni Pierre Boutron Film produkcji brytyjsko-francuskiej
The Player Kasia Figura Robert Altman Film produkcji amerykańskiej
1993 Fatal Past Jennifer Lawrence Clive Fleury Film produkcji amerykańskiej
Wesoła noc smutnego biznesmena prostytutka Andrzej Kondratiuk
1994 Prêt-à-Porter asystentka Sissy Robert Altman Film produkcji amerykańskiej
1995 Too fast too young Kaddy Tim Everitt Film produkcji amerykańskiej
Wrzeciono czasu Matylda Andrzej Kondratiuk
1996 Niemcy Marika Zbigniew Kamiński Film produkcji polsko-amerykańskiej
Autoportret z kochanką Diana Radosław Piwowarski
1997 Kiler Ryszarda Gabrysia Siarzewska Juliusz Machulski
Historie miłosne Krystyna Jerzy Stuhr
Prostytutki Grazia Eugeniusz Priwieziencew
Szczęśliwego Nowego Jorku Teriza Janusz Zaorski
Słoneczny zegar Matylda Andrzej Kondratiuk
1998 Złoto dezerterów Basia Gołąbek Janusz Majewski
1999 Ajlawju Gosia Marek Koterski Nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą na 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (1999)
Kiler-ów 2-óch Ryszarda Gabrysia Siarzewska Juliusz Machulski
2000 Zakochani Edyta Piotr Wereśniak Nominacja do Orła za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą na 3. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych (2001)
2001 Stacja Wolańska Piotr Wereśniak
2002 The Pianist sąsiadka Roman Polański Film produkcji francusko-niemiecko-polsko-brytyjskiej
Zemsta Podstolina Andrzej Wajda Nominacja do Orła za najlepszą główną rolę kobiecą na 5. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych (2002)
Kariera Nikosia Dyzmy pielęgniarka Jacek Bromski
2003 Ubu Król Ubica Piotr Szulkin Nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą na 28. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (2003),
Nominacja do Orła za najlepszą główną rolę kobiecą na 7. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych (2004)
Żurek Halina Iwanek Ryszard Brylski Orzeł za najlepszą główną rolę kobiecą na 6. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych (2003),
Nagroda miesięcznika Twój Styl (2003),
Nagroda aktorska na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” (2004),
Nagroda specjalna na 18. festiwalu Tarnowska Nagroda Filmowa (2004)
2006 Summer Love szeryfowa Piotr Uklański Film produkcji polsko-amerykańskiej
Wszyscy jesteśmy Chrystusami urzędniczka USC Marek Koterski
2007 Aria Diva diwa Joanna Agnieszka Smoczyńska
2008 Kochaj i tańcz matka Hani Bruce Parramore
To nie tak, jak myślisz, kotku Maria Hoffman Sławomir Kryński
2010 Cudowne lato 2 role: Wolska,
wróżka Aurelia		 Ryszard Brylski
2011 Och, Karol 2 sędzia Piotr Wereśniak
Wyjazd integracyjny pani Jadzia Przemysław Angerman
2012 Bejbi blues sąsiadka Krystyna Katarzyna Rosłaniec
Komisarz Blond i Oko sprawiedliwości Lolek Orkiestra Paweł Czarzasty
Yuma ciotka Halinka Piotr Mularuk Wyróżnienie Jury Młodzieżowego na Festiwalu Młodego Kina Wschodnioeuropejskiego Cottbus
2013 Podejrzani zakochani pięciokrotna rozwódka Sławomir Kryński
2015 Panie Dulskie matka Dulska Filip Bajon
2016 Słaba płeć? Suczyńska Krzysztof Lang
Papierowe gody matka Agaty Piotr Matwiejczyk
2017 Ach śpij kochanie Ruda Krzysztof Lang
2018 7 uczuć Gosia Starecka Marek Koterski
Jak pokonać kaca Malwina Bartosz Brzeskot
Diablo Feliksa Michał Otłowski
2019 Nerd mama Norberta Artur Schmidt
2020 Raz, jeszcze raz matka Madeja Paweł Czarzasty
2021 Chrzciny Marianna Jakub Skoczeń
Śniegu już nigdy nie będzie właścicielka buldogów Małgorzata Szumowska
Dziewczyny z Dubaju Dorota Kinia Maria Sadowska
The End siostra Radosława Sednama Tomasz Mandes
Seriale
Rok Tytuł Rola Uwagi
1986 Pierścień i róża Różyczka Wszystkie odcinki
1990 Navarro rola nieznana Serial produkcji francuskiej
1992 Red Shoe Diaries rola nieznana Serial produkcji amerykańskiej
1998 Złotopolscy sołtysowa Michalakowa Odcinek: 20
1999, 2001 Świat według Kiepskich 2 role: Królewna,
Merlin		 Odcinki: 21, 109
1999 Badziewiakowie wychowawczyni Odcinek: 9
2000 13 posterunek 2 Ewa Odcinki: 11, 26
2001 Na dobre i na złe Aneta Odcinek: 76
2001–2002 Lokatorzy Kalina Regularna obsada; Odcinki: 63, 65, 67-68, 70, 72, 86
2004 Stacyjka farmaceutka Anda Szulc Główna rola; Odcinki: 1-8, 10-13
2005 Wiedźmy Mariola Główna rola
2005–2009 Niania Joanna Skalska, siostra Maksa Odcinki: 18, 112-113, 124
2006 Pogoda na piątek Anna Lewicka Telenowela
2008 Pitbull Wesalowa Odcinek: 30
2009 Londyńczycy 2 Elizabeth Sawicky Odcinki: 7, 9, 16
2011 Rezydencja Anna Żurowska Telenowela
2011 Komisarz Alex Elżbieta Wagner Gościnnie; Odcinek: 1
2011, 2013 Hotel 52 2 role: Wanda,
Natasza Filipowicz		 Gościnnie; Odcinki: 48, 91
2012–2013 Wszystko przed nami Marianna Odcinki: 6, 11-12, 15, 18-19, 21, 24, 27, 29-32, 36-37, 40, 48-49, 63-64, 66, 69-73, 76-77, 82-83, 89-93, 95, 97-99
2018–2019 Za marzenia Eliza Drawicz Drugoplanowa rola
2023 To nie ze mną Amelia Odcinki: 18, 21
2024 Gang Zielonej Rękawiczki Emilia Odcinki: 12-14

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Teatr

[edytuj | edytuj kod]
  • 1985: Trzy siostry jako Irina
  • 1987: Mistrz i Małgorzata jako Hela
  • 1997: monodram Lustro
  • 2002: Hanemann jako Hanka
  • 2006: Alina na zachód jako matka
  • 2006: Trzy siostry jako Masza
  • 2006: monodram Badania terenowe nad ukraińskim seksem
  • 2007: Peer Gynt. Szkice z dramatu Henryka Ibsena – Kobieta w Zieleni
  • 2008: Alicja jako Czerwona królowa
  • 2009: Persona. Tryptyk/Marilyn jako Paula Sstrasber
  • 2009: Śmierć i dziewczyna. Dramaty księżniczek I-V
  • 2008: Kupieckie kontrakty
  • 2013: Kalina jako Kalina Jędrusik
  • 2014: Maria Stuart jako Elżbieta I
  • 2015: Wesołe kumoszki z Windsoru jako pani Chybcik
  • 2015: Tresowane dusze jako Rastawiecka
  • 2018: Trojanki jako Helena
  • 2018: Bella Figura jako Yvonne Blum
  • 2019: Fredra jako Fredra
  • 2021: Balkon jako Sędzia
  • 2021: Emigrantki jako Teresa
  • 2022: Wsopotwzięci jako Zopootina

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Odcisk dłoni Katarzyny Figury w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Werdykt jury 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej. teatr.kalisz.pl, 26 września 2020. [dostęp 2021-10-04].
  2. ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 295
  3. ↑ a b Dariusz Zaborek: Katarzyna Figura: Wizerunek to barachło. wysokieobcasy.pl, 2006-06-19. [dostęp 2020-11-22].
  4. ↑ Katarzyna Figura. gala.pl. [dostęp 2017-01-20]. [zarchiwizowane (2017-01-28)].
  5. ↑ a b Taniec z gwiazdami VII – Uczestnicy – Para nr XIV: Katarzyna i Rafał. tanieczgwiazdami.onet.pl. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
  6. ↑ a b Grupa Wirtualna Polska, Katarzyna Figura, „film.wp.pl”, 22 marca 2012 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  7. ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 31. ISBN 978-83-245-1503-5.
  8. ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 296–297
  9. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 292.
  10. ↑ INTERIA.PL: „Kingsajz”: Najsłynniejsza erotyczna scena. 2013-05-02. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
  11. ↑ Grzegorz Kłos: Sceny erotyczne, którymi żyła cała Polska. wp.pl, 2017-06-07. [dostęp 2020-11-22].
  12. ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 298–299
  13. ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 300–301
  14. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 304—307.
  15. ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 101. ISBN 83-917-891-2-8.
  16. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 308–309.
  17. ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 310–311
  18. ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 312–313
  19. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 315.
  20. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 319–320.
  21. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 322.
  22. ↑ Grupa Wirtualna Polska, Jaka naprawdę jest Katarzyna Figura?, „Kafeteria.pl”, 3 marca 2005 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  23. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 324–325.
  24. ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 327
  25. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 328.
  26. ↑ Katarzyna Figura | Twórca | Culture.pl, „Culture.pl” [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  27. ↑ Katarzyna Figura [online], IMDb [dostęp 2017-01-20].
  28. ↑ Teatr „Polonia”, Figura wyskakuje z Figury, „Teatr „Polonia”” [dostęp 2017-01-20] (ang.).
  29. ↑ Żurek (Polska, 2003) [online], Canal+ [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].
  30. ↑ 2003 » Laureaci [online], Festiwal Polskich Filmów Fabularnych [dostęp 2021-11-05].
  31. ↑ Katarzyna Figura. fdb.pl. [dostęp 2020-11-22]. (pol.).
  32. ↑ TVN zaprezentowała wiosenne atrakcje. [w:] Wirtualne Media [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2008-02-20. [dostęp 2014-09-05]. (pol.).
  33. ↑ „Taniec z gwiazdami” bez Katarzyny Figury, „Onet Wiadomości”, 16 marca 2008 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  34. ↑ Katarzyna Fryc, Katarzyna Figura została wykładowcą Gdyńskiej Szkoły Filmowej [online], Wyborcza.pl, 13 października 2013 [dostęp 2017-01-20].
  35. ↑ Katarzyna Figura [online], Teatr Wybrzeże [dostęp 2021-11-05].
  36. ↑ „Wesołe kumoszki z Windsoru” [online], Teatr Wybrzeże [dostęp 2017-01-20].
  37. ↑ GoldenSubmarine.com, HISTORIA POLSKIEGO FILMU – AKTORZY – AKADEMIA POLSKIEGO FILMU [online], akademiapolskiegofilmu.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  38. ↑ Katarzyna Figura [online], Filmweb [dostęp 2017-04-08] (pol.).
  39. ↑ Katarzyna Figura pomaga synowi rozkręcić biznes. Jaki?, „Jastrząb Post”, 13 marca 2016 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  40. ↑ Katarzyna Figura: Byłam bita i poniżana [online], Onet.pl, 13 września 2012 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-07].
  41. ↑ Katarzyna Figura po 9 latach batalii dostała rozwód. Tym razem aktorka opuściła sąd jako szczęśliwa rozwódka! [online], fakt.pl [dostęp 2021-10-03] (pol.).
  42. ↑ Podziel się Dzieciństwem [online], herosi.eu, 31 stycznia 2015 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-01].
  43. ↑ . (red.), Katarzyna Figura jako „Lady Oscar”. Charytatywny spektakl Rotary Club w Gdyni, „gdynia.naszemiasto.pl”, 25 listopada 2013 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  44. ↑ t, Znani i lubiani wzięli udział w akcji charytatywnej [online], gdyniarodzinna.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
  45. ↑ K. Figura jako restauratorka. nawidelcu.pl. [dostęp 2020-02-25].
  46. ↑ Gwiazdy za barem [online], Dziennik Polski, 12 czerwca 2002.
  47. ↑ Katarzyna Figura poparła Adamowicza. W honorowym komitecie także Michalczewski, Blanik, Korol, „TVN24.pl” [dostęp 2017-01-20].
  48. ↑ Anna Dobiegała, „Komorowski jest OK”. Katarzyna Figura i Larry Ugwu popierają prezydenta [online], Wyborcza.pl, 2 maja 2015 [dostęp 2017-01-20].
  49. ↑ Maciej Nycz: Bartosz Bielenia zdobywcą Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego!. rmf24.pl, 2019-12-03. [dostęp 2019-12-04]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Polskie Nagrody Filmowe za najlepszą główną rolę kobiecą
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Nagroda FPFF za pierwszoplanową rolę kobiecą
1974–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
2021–2030
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katarzyna_Figura&oldid=75152128”