Karol Kernberg

Karol Kernberg
Karol Ziarski
	chorąży
Data i miejsce urodzenia	9 października 1896 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 pułk piechoty,; 5 pułk piechoty,; 2 pułk piechoty,; 19 Pułk Piechoty; 6 pułk artylerii ciężkiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; wojna polsko-ukraińska,; II wojna światowa kampania wrześniowa;
	Odznaczenia
	; ;

Karol Kernberg, ps. Karol Ziarski^[1] (ur. 9 października 1896 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – chorąży Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Niepodległości, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Adolfa i Antoniny ze Steningów^[2]. W maju 1914 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego we Lwowie. W sierpniu 1914 zgłosił się do Legionów, przydzielony do 1 plutonu 1. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty. W wyniku odniesionych ran w walkach pod Laskami, wysłany do szpitala w Täplitz-Schönau. 8 grudnia 1914 przebywał w szpitalu zlokalizowanym w szkole męskiej Alleegasse w Cieplicach^[3]. Po wyjściu ze szpitala wcielony do 2 a następnie 5 kompanii uzupełniającej 5 pułku piechoty I Brygady Legionów. 25 marca 1916 włączony do kadry artylerii. 16 kwietnia 1916 wysłany z Kozienic do stacji zbornej w Kowlu i wcielony do artylerii 2 pułku piechoty II Brygady Legionów. Aresztowany za agitację w związku z kryzysem przysięgowym. Wcielony do 2 kompanii odwodowej 2 pułku Polskiego Korpusu Posiłkowego. W trakcie bitwy pod Rarańczą dostał się do niewoli i został internowany w Szeklencze, wstąpił do POW. Jako poddany austriacki, wcielony do c. i k. armii i wysłany na front włoski. Jako członek POW działał wśród Polaków w armii austriackiej^[4]. W sierpniu 1918 przybył do Lwowa a stamtąd udał się do Warszawy. Na rozkaz szefostwa POW zgłosił się do służby w Polskiej Sile Zbrojnej. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, później w walkach z Ukraińcami o Lwów. Uczestniczył w wojnie 1920 r.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1931 roku był sierżantem w 19 pułku piechoty we Lwowie^[5]. Następnie w 6 pułku artylerii ciężkiej.

W kampanii wrześniowej walczył w 6 pułku artylerii ciężkiej. 18 września 1939 w Haliczu dostał się do niewoli radzieckiej. 17 października 1939 przywieziony do obozu przejściowego dla jeńców w Krzywym Rogu. Znajduje się na liście jeńców obozu z 15 grudnia 1939 jako oficer 6 pac. 23 grudnia 1939 wymieniony na liście młodszych oficerów obozu w Krzywym Rogu przeznaczonych do przesłania do obozu w Kozielsku i Starobielsku. 28 stycznia 1940 wysłany do obozu w Kozielsku, dokąd dotarł 14 lutego 1940. Między 28 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD^[6] – lista wywózkowa 052/4, poz.42, nr akt 4906 z 27.04.1940^[7]. Został zamordowany 30 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 02.06.1943^[6]. Przy szczątkach w mundurze chorążego znaleziono: wizytówki z nazwiskiem: Ziarski-Krenberg Karol, chorąży; kieszonkowy kalendarzyk, dwa odznaczenia, dwa medale, pierścień z napisem „Gold gab ich für Eisen(inne języki) 1914”^[8]. Figuruje na liście AM-266-3829. Natomiast na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-137-03829 figuruje jako nierozpoznany oficer, oprócz przedmiotów znalezionych wg listy AM wymieniono: „Krzyż Obrońców Niepodległości i 3 medaliki”^[9].

Postanowieniem nr 112-49-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został pośmiertnie mianowany na stopień podporucznika^[10]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Życie prywatne

Mieszkał we Lwowie. Żonaty z Fryderyką z d. Barnasz (nauczycielka), miał dwoje dzieci^[2] – Krystynę Wandę (ur. 4 grudnia 1920) i Tadeusza. Wielbiciel teatru, zaprzyjaźniony z aktorami i malarzami. Był reżyserem w Kole Dramatycznym 19 pułku piechoty „Odsieczy Lwowa”. Reżyserował m.in. „Komedię o człowieku który redagował gazetę”^[11].

Rodzina została zesłana do Kazachstanu, a następnie wraz z Armią gen. Andersa ewakuowała się do Iranu. Tadeusz Kernberg wstąpił do Wojska Polskiego, a następnie w Wielkiej Brytanii pisał do polonijnej prasy pod pseudonimem Tadeusz Ziarski. Krystyna Wanda, po ukończeniu kursu pielęgniarskiego, pracowała jako pielęgniarka w Iranie i Pakistanie. Wraz z matką w 1947 wyemigrowała do Australii. Wyszła za mąż za żołnierza Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, Mariana Jackiewicza. „Została kierowniczką Polskiego Gimnazjum w Hobart; zorganizowała i prowadziła pierwszy kurs maturalny z języka polskiego. Poza tym sprawowała urząd australijskiego sędziego pokoju i udzielała się jako tłumacz przysięgły. Autorka dziesiątków artykułów w prasie polonijnej i australijskiej, tłumaczka polskich kolęd na język angielski, reżyserka rewii, autorka teatralnych jednoaktówek i wierszy. Jej poezję drukował „Tygodnik Polski” w Melbourne w dodatku kulturalno-literackim „Margines” oraz sydnejskie „Wiadomości Polskie”, „Kurier Polski” i „Przegląd Katolicki”^[12].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13]
Krzyż Walecznych
Brązowy Krzyż Zasługi
Krzyż Obrony Lwowa
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal za Długoletnią Służbę
Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[14]
Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[2]
Odznaka II Brygady Legionów
Odznaka „Za wierną służbę”
Odznaka Pamiątkowa Internowanych na Węgrzech Rarańcza – Huszt
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Odznaka za Rany i Kontuzje

Zobacz też

Przypisy

↑ „Panteon Polski” (R. 5, nr 44), Lwów: Zarząd Okręgu Związku Legjonistów Polskich we Lwowie, 1928, s.6 .
↑ ^a ^b ^c Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 259 .
↑ Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku., Piotrków: Drukarnia Państwowa ; Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego N.K.N., 1915–1916, s. 25 .
↑ MarekM. Gałęzowski MarekM., Spadkobiercy Berka Joselewicza. Żydzi w Legionach Polskich, „Komentarze historyczne”, IPN, s. 30 .
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 375.
↑ ^a ^b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 377 .
↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, Warszawa 1991, s. 713 .
↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 266 .
↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
↑ Łojek 2008 ↓, s. 214.
↑ „Kronika Ilustrowana: dodatek tygodniowy "Wieku Nowego"”, Lwów, 24 maja 1931, s. IV .
↑ Świat Polonii – witryna Stowarzyszenia Wspólnota Polska – Stowarzysze…, „archive.is”, 27 lipca 2016 [dostęp 2018-01-18] .
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia

Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej. W: Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 23: Zbrodnia katyńska między prawdą a kłamstwem. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 2008. ISSN 1426-4064.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].

[1] „Panteon Polski” (R. 5, nr 44), Lwów: Zarząd Okręgu Związku Legjonistów Polskich we Lwowie, 1928, s.6 .

[:0-2] Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 259 .

[3] Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku., Piotrków: Drukarnia Państwowa ; Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego N.K.N., 1915–1916, s. 25 .

[4] MarekM. Gałęzowski MarekM., Spadkobiercy Berka Joselewicza. Żydzi w Legionach Polskich, „Komentarze historyczne”, IPN, s. 30 .

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_8_z_11_listopada_1931_roku,_s._375-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 375.

[:1-6] УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 377 .

[7] JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, Warszawa 1991, s. 713 .

[8] Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 266 .

[9] Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).

[CITEREFŁojek2008214-10] Łojek 2008 ↓, s. 214.

[11] „Kronika Ilustrowana: dodatek tygodniowy "Wieku Nowego"”, Lwów, 24 maja 1931, s. IV .

[12] Świat Polonii – witryna Stowarzyszenia Wspólnota Polska – Stowarzysze…, „archive.is”, 27 lipca 2016 [dostęp 2018-01-18] .

[13] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.

[14] Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]