Przejdź do zawartości

Kaja Danczowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kaja Danczowska
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1949
Kraków

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna muzyka klasyczna

Zawód

muzyk

Aktywność

od 1959

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Kaja Danczowska (ur. 25 marca 1949 w Krakowie)[1] – polska skrzypaczka i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się jako jedyne dziecko Juliana[1] Tennera[2], lekarza, i Beatrycze[1] Danczowskiej[2], historyczki sztuki. Jest wnuczką Dezyderiusza Danczowskiego[1][2], który był szwagrem Tadeusza Majerskiego[3]. Matka wychowywała ją sama[2].

Jako siedmiolatka rozpoczęła naukę gry na skrzypcach u Jana Stasicy, a od następnego roku życia uczęszczała na lekcje do Eugenii Umińskiej, u której później studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie[4][5]. Krakowską uczelnię ukończyła z wyróżnieniem w 1972. W tymże roku ukończyła również dwuletni kurs mistrzowski w konserwatorium w Moskwie u Dawida Ojstracha[1]. Dwa lata później uczestniczyła w zorganizowanym przez rząd Kanady dwuletnim kursie mistrzowskim prowadzonym przez Ruggiero Ricciego.

Jest laureatką krajowych i międzynarodowych konkursów skrzypcowych. W 1959 zajęła 1. miejsce na Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym we Wrocławiu. W 1967 zdobyła 3. nagrodę na V Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. W 1969 zdobyła 2. nagrodę na Konkursie Skrzypcowym im. A. Curci w Neapolu. W 1970 zdobyła 2. nagrodę na Konkursie Wykonań Muzycznych w Genewie. W 1975 zdobyła 3. nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Radiowym w Monachium. Rok później zdobyła srebrny medal na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Królowej Elżbiety Belgijskiej w Brukseli[4].

W czasie kariery muzycznej Kaja Danczowska współpracowała między innymi z Krystianem Zimermanem, Janem Krenzem, Jerzym Maksymiukiem, Krzysztofem Pendereckim, Stanisławem Skrowaczewskim, Antonim Witem[6], Jerzym Katlewiczem, Heinzem Holligerem, Gidonem Kremerem, Mischą Maiskym.

Jest wszechstronną artystką. Gra niemal wszystkie utwory jakie kiedykolwiek zostały napisane na skrzypce. Krytycy muzyczni[kto?] podkreślają precyzję techniczną, czystość dźwięku, jak i emocjonalne zaangażowanie.

W dorobku artystycznym posiada nagrania płytowe wydawane przez renomowane wytwórnie. Nagrała m.in. Koncert Skrzypcowy A-dur Mieczysława Karłowicza z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie pod batutą Antoniego Wita (Le Chant du Monde, 1992), Koncert Podwójny na Skrzypce i Wiolonczelę „LILA” Konstantego Regameya z Andrzejem Bauerem i Sinfonią Varsovią pod dyrekcją Wojciecha Michniewskiego (Swiss Broadcasting Corporation, 1994), I i II Koncert Skrzypcowy Karola Szymanowskiego z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda (PolyGram, 1997). Posiada również w dorobku ponad 300 archiwalnych nagrań radiowych, przede wszystkim dla Polskiego Radia i rozgłośni RIAS.

Od 1972 Kaja Danczowska prowadzi działalność pedagogiczną w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1997 otrzymała tytuł profesora zwyczajnego[1]. W 1986 była jurorem Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Była też jurorem konkursów skrzypcowych poza granicami Polski, w Tokio (1986), Monachium (1992, 1998), Nowym Jorku (1999), Odense (2000).

3 marca 2012 wraz z córką Justyną, podróżowała pociągiem, który uczestniczył w katastrofie kolejowej pod Szczekocinami. Obie nie doznały obrażeń[7].

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Danczowska Kaja, [w:] Władysław Tyrański, Kto jest kim w Krakowie : lokalne władze, urzędy, instytucje, środowiska : edukacja, zatrudnienie, pozycja zawodowa, działalność polityczna i społeczna, sympatie polityczne, rodzina, rozrywki i upodobania (dane z 1999 roku), Kraków: Krakowska Agencja Informacyjna, 2000, s. 61, ISBN 83-909309-2-7, OCLC 47866363 [dostęp 2023-01-26].
  2. a b c d Kaja. Biografia Kai Danczowskiej - Katarzyna Marczak - ebook + książka [online], www.legimi.pl [dostęp 2023-01-27].
  3. kompozytorzy [online], polmic.pl [dostęp 2023-01-26].
  4. a b Kaja Danczowska | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2023-01-26] (pol.).
  5. prof. dr h.c. Kaja Danczowska [online], Akademia Muzyczna im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie [dostęp 2023-01-26] (pol.).
  6. indeks osób [online], polmic.pl [dostęp 2023-01-26].
  7. Renata Radłowska, Ostatni wagon: o ocalonych z katastrofy pod Szczekocinami [online], Wyborcza.pl, 9 marca 2012 [dostęp 2020-11-02] (pol.).
  8. M.P. z 2002 r. nr 3, poz. 55.
  9. Odznaczenia w Pałacu Prezydenckim. prezydent.pl, 11 listopada 2001. [dostęp 2013-02-23].
  10. M.P. z 2010 r. nr 28, poz. 329.
  11. Odznaczenia za zasługi dla Rzeczypospolitej. prezydent.pl, 21 grudnia 2009. [dostęp 2013-02-23].
  12. prof. Kaja Danczowska [online], Akademia Muzyczna w Krakowie [dostęp 2020-02-06] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Katarzyna Marczak: Kaja. Biografia Kai Danczowskiej. Kraków: Universitas, 2020. ISBN 978-83-242-3580-3.
  • Małgorzata Kosińska: Kaja Danczowska. culture.pl, październik 2009. [dostęp 2013-02-23].
  • Marek Kozubel, Majerski, Tadeusz, [w:] Zostali na Wschodzie. Słownik inteligencji polskiej w ZSRS 1945–1991 (red. nauk. Adam Hlebowicz), Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2021, s. 377