Kaiserschlacht
| I wojna światowa, front zachodni | |||
| |||
| Czas |
21 marca – 18 lipca 1918 | ||
|---|---|---|---|
| Terytorium |
północna Francja, Zachodnia Flandria, Belgia | ||
| Przyczyna |
ofensywa niemiecka | ||
| Wynik |
taktyczne zwycięstwo niemieckie | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Francji  | |||
| 50°00′10″N 2°39′10″E/50,002778 2,652778 | |||
Kaiserschlacht (z niem. Bitwa Cesarza), inne nazwy: ofensywa wiosenna 1918 oraz ofensywa Ludendorffa – seria ataków wojsk niemieckich na zachodnim froncie I wojny światowej, rozpoczynająca się 21 marca 1918 roku. Celem ofensywy było przełamanie frontu i pokonanie aliantów przed przybyciem wojsk amerykańskich.
Kaiserschlacht podzielony został na cztery operacje o kryptonimach Michael, Georgette, Gneisenau oraz Blücher-Yorck, które miały być wprowadzane w takiej kolejności. Główną operacją był Michael – miał on na celu okrążenie i zniszczenie sił Brytyjczyków, w wyniku czego front od Sommy do kanału La Manche zostałby właściwie pozbawiony obrońców, co umożliwiłoby wdarcie się wojsk niemieckich w głąb terytorium Francji, omijając trzon wojsk francuskich, zajęcie Paryża i zmuszenie Francji do podpisania pokoju. Pozostałe operacje miały na celu odwrócenie uwagi od tej głównej.
Ofensywa rozpoczęła się 21 marca 1918 roku uderzeniem około 750-tysięcznej armii z 6 tysiącami dział na długości 60 kilometrów frontu zachodniego (Operacja Michael)[3]. Początkowo wojska niemieckie odnosiły sukcesy. Posuwano się na zachód dość szybko, brano jeńców i zdobywano dobra materialne[3]. Niektóre oddziały zdobywały nawet 40 kilometrów dziennie. Wyniki podobne do tych zdarzyły się tylko w 1914, na początku wojny. Mimo sukcesów, ofensywa nie osiągnęła żadnego celu[3]. Pod koniec maja Niemcy przystąpiły do ofensywy na froncie francuskim (operacja Blücher-Yorck). I tutaj były sukcesy militarne, ale nie przełożyły się one na konsekwencje polityczne[3]. Ostatnia próba przerwania frontu miała miejsce 15 lipca nad Marną (bitwa nad rzeką Marną). Wstrzymano ją już 17 lipca, a dzień później kontrofensywę rozpoczęły armie pod dowództwem francuskim i amerykańskim[4]. 14 sierpnia 1918 roku dowódca generał Erich Ludendorff doniósł o porażce[4].
Ofensywa skończyła się formalnym sukcesem Niemców, jednak z powodów logistycznych (braki w zaopatrzeniu przez rozciągnięcie linii transportowych) nie zostały zrealizowane cele ostateczne. W sierpniu nastąpiła aliancka kontrofensywa (ofensywa stu dni) przy wsparciu wojsk amerykańskich, co ostatecznie zmusiło Niemcy do rokowań pokojowych.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Churchill i The World Crisis... ↓, s. 963.
- ↑ Bligny, Marne – Italian Great War Cemetery
- ↑ a b c d e Mann 2007 ↓, s. 355.
- ↑ a b Mann 2007 ↓, s. 356.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Golo Mann: Niemieckie dzieje w XIX i XX wieku. tłum. Andrzej Kopacki. Olsztyn: Borussia, 2007. ISBN 978-83-89233-34-9.
- Churchill: The World Crisis, tom 2.