Przejdź do zawartości

Juliformia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliformia
Attems, 1926
Okres istnienia: dewon–dziś
419.2/0
419.2/0
Ilustracja
Sagmatostreptus strongylopygus
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

wije

Gromada

dwuparce

Podgromada

Chilognatha

Infragromada

Helminthomorpha

(bez rangi) Eugnatha
Nadrząd

Juliformia

Synonimy
  • Opisthospermophora Verhoeff, 1900

Juliformianadrząd wijów z gromady dwuparców i podgromady Chilognatha.

Dwuparce te mają długie, walcowate ciało. Ich collum zachodzi częściowo na głowę jak i na drugi pierścień tułowia[1][2]. Tergity są pozbawione podłużnego rowka grzbietowego, a sternity są zlane z pleurotergitami, przy czym miejsce łączenia zaznaczone jest szwem. Nie występują u nich narządy Tömösváry’ego[2]. Występują gruczoły obronne wytwarzające wydzielinę zawierającą benzochinon[1][2]. U samców odnóża ósmej i dziewiątej pary przekształcone są w gonopody. Obecność na plemnikach pseudoperforatorium uchodzi za apomorfię grupy[2].

Krocionogi te rozsiedlone są kosmopolitycznie. Występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy, a także na licznych wyspach, również oceanicznych. W Islandii przekraczają swym zasięgiem północne koło podbiegunowe[3].

Takson ten wprowadzony został w 1926 przez Carla Attemsa[4]. Dzieli się go na 3 rzędy[2][1]:

Ponadto zalicza się doń znane z dewonu i karbonu Xyloiuloidea o niepewnej przynależności do podrzędu[5].

Według analiz Enghoffa z 1984 oraz morfologicznej Regiera i innych z 2005 Juliformia są monofiletyczne[6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Jolanta Wytwer: gromada: dwuparce – Diplopoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 29–52.
  2. a b c d e Descriptions and putative apomorphies of millipede clades. [w:] Milli-PEET: Millipede Systematics [on-line]. Field Museum of Natural History, 26 września 2006. [dostęp 2017-10-10].
  3. Rowland M. Shelley, Sergei I. Golovatch. Atlas of myriapod biogeography. I. Indigenous ordinal and supra-ordinal distributions in the Diplopoda: Perspectives on taxon origins and ages, and a hypothesis on the origin and early evolution of the class. „Insecta Mundi”. 158, s. 1–134, 2011. 
  4. William Shear, Class Diplopoda de Blainville in Gervais, 1844, [w:] Animal biodiversity: An outline of higher-level classification and survey of taxonomic richness, „Zootaxa”, 3148, 2011, s. 159–164 [dostęp 2017-10-11].
  5. Heather M. Wilson. Juliformian millipedes from the lower Devonian of Euramerica: implications for the timing of millipede cladogenesis in the Paleozoic. „Journal of Paleontology”. 80 (4), s. 638–649, 2006. DOI: [638:JMFTLD2.0.CO;2. 10.1666/0022-3360(2006)80[638:JMFTLD]2.0.CO;2.]. 
  6. H. Enghoff. Phylogeny of millipedes-a cladistic analysis. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 22 (1), s. 8-26, 1984. 
  7. J.C. Regier, H.M. Wilson, J.W. Shultz. Phylogenetic analysis of Myriapoda using three nuclear protein-coding genes. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 34, s. 147-158, 2005.