Przejdź do zawartości

Jerzy Winkler (ekonomista)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy (Icchak) Winkler
Data urodzenia

?

Data śmierci

1942

Zawód, zajęcie

ekonomista

Jerzy (Icchak) Winkler[1] (ur. ?, zm. 1942) – polski ekonomista pochodzenia żydowskiego, działacz grupy Oneg Szabat w getcie warszawskim[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Przed wojną ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Wiedeńskim[2] i działał w sekcji gospodarczej Żydowskiego Instytutu Naukowego JIWO. Po wybuchu II wojny światowej, pracował w Komisji Pracy Konstruktywnej przy Sekcji Pracy Społecznej.

Po utworzeniu getta warszawskiego przez niemieckie władze okupacyjne, Winkler dzięki znajomości z członkiem Judenratu – Józefem Jaszuńskim, został zatrudniony w Wydziale Statystycznym Rady Żydowskiej. Umozliwiło mu to dostęp zarówno do ważnych dokumnetów Rady jak i korespondencji Judenratu z władzami niemieckimi. W ramach grupy Oneg Szabat, Winkler kopiował potajmnie wybrane dokumenty Rady Żydowskiej (Judenratu) i przekazywał do konspiracyjnego archiwum getta. Winkler tworzył dla Oneg Szabat również teksty o tematyce gospodarczej. Był autorem napisanego w języku polskim, studium pt. Getto walczy z niewolą gospodarczą. Był również autorem analizy dotyczącej więźniów zesłanych do obozów pracy oraz napisanego w języku jidysz tekstu o kondycji zdrowotnej Żydów uwiezionych w warszawskim getcie. Razem z Menachemem Linderem, miał również przygotować część ekonomiczną w opracowaniu pt. Dwa i pół roku wojny[1].

Podczas wielkiej akcji deportacyjnej w getcie warszawskim, został wraz z żoną, deportowany do obozu zagłady w Treblince i tam zamordowany prawdopodobnie w sierpniu 1942. Miał wówczas trzydzieści kilka lat[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Anna Majchrowska: Z czego żyli Żydzi w getcie warszawskim? Jerzy Winkler. jhi.pl. [dostęp 2024-09-28]. (pol.).
  2. a b Aleksandra Bańkowska, Tadeusz Epsztein (opr.) – Archiwum Ringelbluma. Konspiracyjne Archiwum Getta Warszawy, tom 11, Ludzie i prace "Oneg Szabat" (Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa, 2013) str. XXI