Przejdź do zawartości

Jerzy Mikołajewicz Zenowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Mikołajewicz Zienowicz
Herb
Zenowicz (Deszpot)
Rodzina

Zenowiczowie herbu Deszpot

Data urodzenia

ok. 1510

Data śmierci

1583

Ojciec

Mikołaj Zenowicz

Żona

Zofia Hlebowicz
Anna Słucka[1]

Dzieci

Krzysztof Zenowicz
Halszka (Zofia), ż. Michała Wiśniowieckiego

Jerzy Mikołajewicz Zenowicz (Jurij Mikołajewicz Zianowiewicz, Jerzy Zienowicz, ok. 15101583) – starosta (tenutariusz) czeczerski i propojski (1547–70), lepelski od 1570 i dziśnieński 1577, kasztelan połocki (15661570) i smoleński (1579). Był uczestnikiem wojen inflanckich (15581583). W okresie postępów reformacji w Rzeczypospolitej przyszedł na kalwinizm.

W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka III Walezego na króla Polski[2].

Działalność wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

W czasie wojen o dominium Maris Baltici w 1559 r. na polecenie Zygmunta II Augusta udał się wraz z Janem Chodkiewiczem do Inflant w celu ochrony granic. Z oddziałem 500 żołnierzy ochraniał Rzeżycę. Brał udział w bitwie pod Czaśnikami (1564), gdzie został ranny w głowę, gdy jego oddziały wraz z oddziałami kniazia Bohdana Iwanowicza Sołomareckiego i wojewody nowogródzkiego Mikołaja Sapiehy zadały pierwszy cios wojskom rosyjskim.

W 1568 roku obronił Leplę, za co został starostą (dzierżawcą) lepelskim.

Działalność religijna i gospodarcza

[edytuj | edytuj kod]

Był właścicielem dóbr ziemskich na Żmudzi, w powiatach oszmiańskim, mińskim, orszańskim i rzeczyckim. Jako pierwszy z prawosławnej dotąd rodziny Zenowiczów przeszedł na kalwinizm i w rodzinnych Smorgoniach ufundował zbór kalwiński, gdzie został pochowany.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny Zenowiczów herbu własnego. Z małżeństwa z Anną Słucką[potrzebny przypis][3] miał dwoje dzieci:

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Henryk Lulewicz (red.). T. 5: Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek. Warszawa: Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk, 2018, s. 102-103. ISBN 978-83-65880-49-9. [dostęp 2024-12-04].
  2. Świętosława Orzelskiego bezkrólewia ksiąg ośmioro 1572-1576, Kraków 1917, s. 150.
  3. Nie wiadomo, która żona była matką jego dzieci.