Jean Mathieu Philibert Sérurier
 Marszałek Jean Mathieu Philibert Sérurier (portret autorstwa Jean-Louis Laneuville) | |
| Marszałek Francji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1755 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Jean Mathieu Philibert Sérurier (ur. 8 grudnia 1742 w Laon, zm. 21 grudnia 1819 w Paryżu) – marszałek armii francuskiej, hrabia Sérurier[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Laon, departamencie Aisne w ubogiej rodzinie szlacheckiej. Służbę wojskową rozpoczął w wieku lat 13, dochodząc wcześnie do stopnia porucznika milicji Laon. Brał udział w kampaniach wojny siedmioletniej m.in. w Hanowerze (1759), Portugalii (1762), a także brał udział w tłumieniu powstania Pasquale Paoli’ego na Korsyce w 1771 roku. Jednak awanse go omijały i po 34 latach służby doszedł jedynie do stopnia majora[1][2].
Po wybuchu rewolucji francuskiej pozostał w armii. W 1792 roku został oskarżony o sprzyjanie Burbonom i w efekcie szybkiego procesu został zdegradowany i aresztowany. Jednak już w tym samym roku na wniosek Barrasa został zrehabilitowany i przywrócono mu stopień majora, i 25 czerwca 1792 został mianowany generałem brygady w Armii Italii i wreszcie dowódcą dywizji. W 1795 roku walczył pod rozkazami Kellermanna oraz w latach następnych pod rozkazami Napoleona Bonaparte w bitwach pod Mondovi, Vico, Castiglione oraz oblężeniu Mantui, której poddanie się 2 lutego 1797 roku przyjął[2][3].
Po zawarciu pokoju w Campo Formio został wyznaczony do ewakuacji dobytku z Wenecji włącznie z dziełami sztuki, a następnie zajął samozwańczą Republikę Lukki[3].
Pozostał w Armii Italii, gdzie w wyniku ofensywy armii rosyjskiej pod dowództwem Suworowa w 1799 roku dostał się do niewoli, skąd został wypuszczony na słowo. W zamachu 18 brumaire’a brał czynny udział dowodząc oddziałem osłaniającym Saint-Cloud od strony Paryża. 19 maja 1804 roku został awansowany przez Napoleona na stopień marszałka Francji. Pełnił też rolę gubernatora Pałacu Inwalidów[1][4].
30 marca 1814 roku, tuż przed wkroczeniem wojsk sprzymierzonych do Paryża, nakazał spalenie wszystkich tj. 1417 sztandarów oddziałów nieprzyjacielskich, jakie zdobyli Francuzi od czasów wojen Ludwika XIV. W dniu następnym przeszedł na stronę Burbonów. Podczas 100 dni Napoleona pozostał wierny Napoleonowi, a po powrocie Burbonów został pozbawiony godności gubernatora. Zmarł w Paryżu, pochowany na cmentarzu cmentarzu Père-Lachaise skąd w 1847 roku przeniesiono jego prochy do Pałacu Inwalidów. Był dowódcą odważnym, jednak nie potrafił utrzymać w ryzach dowodzonych przez siebie oddziałów. W Laon znajduje się jego pomnik[5][6][7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Jean-Mathieu-Philibert SERURIER (1742-1819) [online], napoleon-monuments.eu [dostęp 2024-02-26].
- ↑ a b Jean Mathieu Philibert Sérurier (1742-1819) [online], www.frenchempire.net [dostęp 2024-02-26].
- ↑ a b Marshal Jean Mathieu Philibert, comte Sérurier, 1742-1819 [online], www.historyofwar.org [dostęp 2024-02-26].
- ↑ Marshal Monday: Jean-Mathieu-Philibert Sérurier & Jean-de-Dieu Soult [online], Rachael’s Ramblings, 9 grudnia 2019 [dostęp 2024-02-26] (ang.).
- ↑ Serurier, Jean Matthieu Philibert, 1742-1810 | Dartmouth Libraries Archives & Manuscripts [online], archives-manuscripts.dartmouth.edu [dostęp 2024-02-26].
- ↑ À nos Grands Hommes – La monumentalité en cartes postales: Monument: Monument au maréchal Sérurier [4802] [online], anosgrandshommes.musee-orsay.fr [dostęp 2024-02-26].
- ↑ Career, biography and origin of Jean Mathieu Philibert Serurier [online], Buzz, 8 lutego 2024 [dostęp 2024-02-26] (ang.).
.svg)