Język tofanma
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
250 (2005)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tlg | ||
| IETF | tlg | ||
| Glottolog | tofa1246 | ||
| Ethnologue | tlg | ||
| BPS | 1134 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język tofanma (a. tofamna[1][2][3][4], tefanma[5]) – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji. Według danych z 2005 roku posługuje się nim 250 osób[1]. Obszar tego języka obejmuje tereny na wschodnim skraju indonezyjskiej Nowej Gwinei, pomiędzy terytoriami języka usku (afra) i języków pauwasi, na południe od molof[3].
Z danych publikacji Ethnologue (wyd. 22, 2019) wynika, że jego użytkownicy zamieszkują wsie Namla, Tofanma Dua i Tofanma Satu w dystrykcie Senggi (kabupaten Keerom). Odnotowano, że tofanma jest używany w środowisku domowym i w sferze religijnej, przez wszystkich członków społeczności[1].
Tofanma jest znany również społeczności Namla, służąc jako język drugi[1][6]. Doniesienia sugerują, że język namla jest wypierany m.in. przez tofanma[7].
Nie został dobrze udokumentowany, sporządzono jedynie listy jego słownictwa[3]. Ethnologue podaje, że nie jest blisko spokrewniony z żadnym innym językiem[1]. William A. Foley (2018) wskazał, że tofanma i namla tworzą małą rodzinę językową[3]. Podobnie postąpili autorzy publikacji Glottolog (4.6), wyróżniając rodzinę namla-tofanma[8]. Timothy Usher umieszcza oba języki w ramach grupy zachodniej rodziny języków pauwasi, wraz z afra i tebi-towe[4]. Wcześniej C.L. Voorhoeve (1975) sklasyfikował tofanma jako izolat w ramach języków transnowogwinejskich[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tofanma, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Tofanma. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- ↑ a b c d Foley 2018 ↓, s. 462.
- ↑ a b Timothy Usher: Namla-Tofanma. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
- ↑ Bahasa Tefanma. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (indonez.).
- ↑ Hammarström 2010 ↓, s. 191.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 463.
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Namla-Tofanma. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 423.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- William A. Foley: The languages of Northwest New Guinea. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 433–568, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-004. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström. The status of the least documented language families in the world. „Language Documentation & Conservation”. 4, s. 177–212, 2010. ISSN 1934-5275. OCLC 1443207034. [dostęp 2024-09-01]. (ang.).
- Clemens L. Voorhoeve: Central and Western Trans-New Guinea Phylum Languages. W: Stephen A. Wurm (red.): New Guinea area languages and language study. T. 1: Papuan languages and the New Guinea linguistic scene. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1975, s. 345–460, seria: Pacific Linguistics C-38. DOI: 10.15144/PL-C38.345. ISBN 978-0-85883-131-5. OCLC 2565788. (ang.).