Przejdź do zawartości

Józef Łęgowski (1852–1930)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Łęgowski
Ilustracja
dr Józef Łęgowski około 1925 r.
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1852
Michorowo

Data i miejsce śmierci

13 listopada 1930
Poznań

dyrektor
Przynależność

Prowincjonalne Kolegium Szkolne w Poznaniu

Okres urzędowania

od 1 lutego 1919
do 28 listopada 1919

prezes
Przynależność

Komisja dla Spraw Wyznaniowych i Szkolnych Województwa Pomorskiego

Okres urzędowania

od 1 stycznia 1920
do 24 stycznia 1921

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Józef Łęgowski ps. „Nadmorski”, „Kozłowski” (ur. 8 stycznia 1852 w Michorowie, zm. 13 listopada 1930 w Poznaniu) – polski historyk, etnograf, językoznawca i nauczyciel.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Józef Łęgowski był synem chłopa Jana i Marianny z domu Kozłowskiej. Uczył się w Pelplinie i Chełmnie w gimnazjum, gdzie w 1875 zdał maturę. Na uniwersytecie we Wrocławiu i Królewcu odbył studia z zakresu historii, geografii oraz języków klasycznych i na podstawie dysertacji o Konradzie Wallenrodzie uzyskał doktorat filozofii. Profesor gimnazjalny kolejno: w latach 1881–1886 w Wejherowie, w latach 1886–1893 w Arnsbergu w Westfalii, w latach 1893–1905 w Wągrowcu i wreszcie od 1905 w Poznaniu. Na emeryturę przeszedł w 1915, a w 1918 włączył się aktywnie do tworzenia szkolnictwa polskiego na terenie zaboru pruskiego. Od 27 listopada 1918 był pełnomocnikiem Rady Żołniersko-Robotniczej przy Prowincjonalnym Kolegium Szkolnym, a od 1 lutego 1919 kierownikiem Prowincjonalnego Kolegium Szkolnego w Poznaniu i od 1 stycznia 1920 prezesem Pomorskiej Komisji dla spraw wyznaniowych i szkolnych w Toruniu. W latach 1920–1923 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Naukowego w Toruniu.

2 maja 1922 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

W latach 1923–1928 mieszkał w Krotoszynie, a następnie w Poznaniu, gdzie 16 grudnia 1930 zmarł i został pochowany na cmentarzu Świętomarcińskim. Podczas wojny grób przeniesiono na cmentarz w Luboniu.

Był autorem pracy „Kaszuby i Kociewie”, w której zawarł pierwszy obszerniejszy obraz etnograficzny obu regionów i zachęcał nie tylko do zwiedzania Gdańska, Sopotu i Helu, ale także tzw. „Szwajcarii Kaszubskiej”. Współpracował m.in. z „Pamiętnikiem Fizjograficznym”, „Wisłą” i „Wszechświatem”, pisał też pod pseudonimem Dr. Nadmorski

Był od 1886 żonaty z Ludwiką Kazimierą Masłowską. Miał dzieci: Stanisława (1887-1939), dyrektor Urzędu Morskiego w Gdyni, zamordowany przez hitlerowców, Wandę Agnieszkę, zamężną Cybichowską (1890-1959), polonistkę, Ludwika Zygmunta (ur. 1892), pułkownika i Witolda (ur. 1905), bankowca.

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]