Przejdź do zawartości

Itamar Franco

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Itamar Franco
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1930
Salvador

Data i miejsce śmierci

2 lipca 2011
São Paulo

33. prezydent Brazylii
Okres

od 29 grudnia 1992
do 31 grudnia 1994

Przynależność polityczna

Brazylijski Ruch Demokratyczny

Poprzednik

Fernando Collor de Mello

Następca

Fernando Henrique Cardoso

24. wiceprezydent Brazylii
Okres

od 15 marca 1990
do 29 września 1992

Poprzednik

José Sarney

Następca

Marco Maciel

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sił Zbrojnych (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Marynarki Wojennej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Lotniczej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (Brazylia) Krzyż Wielki (Grã-Cruz) Orderu Zasługi Sądownictwa Wojskowego (Brazylia) Medal Zasługi Mauá 1. stopnia (Brazylia) Wielki Łańcuch Medalu Konspiracji (Minas Gerais-Brazylia) Order Zasługi Pracy (Brazylia) Wielki Łańcuch Orderu Zasługi Sądownictwa Pracy (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Komunikacyjnej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Kulturalnej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi Naukowej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Kartograficznej (Brazylia) Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Zasługi RFN Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna) Krzyż Wielki Orderu Chrystusa

Itamar Augusto Cautiero Franco (ur. 28 czerwca 1930 w Salvadorze, zm. 2 lipca 2011 w São Paulo) – brazylijski polityk, w latach 1990–1992 wiceprezydent, zaś w kadencji 1992–1994 prezydent Brazylii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Franco urodził się na pokładzie statku płynącego po oceanie między Salvadorem a Rio de Janeiro (stąd też jego imię, oznaczające w wolnym przekładzie „na morzu”). Jego rodzina pochodziła z Juiz de Fora w stanie Minas Gerais, gdzie się wychowywał i pracował jako inżynier od 1955, kończąc studia w tym kierunku.

W latach 1967–1971 sprawował funkcję burmistrza Juiz. Ponownie zajmował to stanowisko od 1973 do 1974, kiedy zrezygnował, aby zająć miejsce w Senacie jako wybrany reprezentant Minas Gerais. Szybko stał się czołowym przedstawicielem Movimento Democrático Brasileiro (Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego), opozycji wobec rządzącej w latach 1964–1985 junty. Wybrany ponownie na senatora w 1982. W 1986 przegrał walkę o stanowisko gubernatora Minas Gerais.

W 1989 opuścił Partię Liberalną, do której wówczas należał, przystępując do małej Partii Rekonstrukcji Narodowej, albowiem został mianowany kandydatem na wiceprezydenta u boku Fernanda Collor de Mello. Collor i Franco zostali wówczas wybrani.

W 1992 prezydent Collor był sądzony za korupcję i poddany próbie impeachmentu. We wrześniu, w czasie jego procesu w parlamencie, Franco został pełniącym obowiązki prezydenta, zaś po uznaniu Collora winnym, formalnie objął prezydenturę w grudniu tegoż roku.

Kiedy obejmował urząd szefa państwa, Brazylia znajdowała się w ogromnym kryzysie gospodarczym, a poziom inflacji sięgał aż 1100%, a w 1993 – 6000%. Rząd Franco, postrzeganego powszechnie jako bystry i żywy przywódca, wyprowadził kraj z kryzysu, realizując program powołanego przezeń ministra finansów Fernando Henrique Cardoso. Za prezydentury Franco, w kwietniu 1993, odbyło się referendum w sprawie formy rządów. 66% głosujących opowiedziało się za republiką, podczas gdy 10 za restauracją monarchii. Następnie, za prezydencką formą rządów 55%, z za parlamentarnym 25%.

Cardoso został następcą Franco, który go poparł, w wyborach 1994, obejmując urząd 1 stycznia 1995. Mimo wcześniejszej współpracy były prezydent Franco został szybko jego krytykiem, zwłaszcza programu prywatyzacji.

Na prezydenckiej emeryturze Franco pełnił różne funkcje, także z ramienia rządu Cardoso, m.in. ambasadora w Portugalii, przedstawiciela Brazylii w Organizacji Państw Amerykańskich z siedzibą w Waszyngtonie (do 1998). Wybrano go na gubernatora Minas Gerais w 1998. Franco na tym stanowisku wprowadził moratorium na spłatę długów publicznych. Po odejściu z funkcji szefa stanowej władzy wykonawczej w 2003 został ambasadorem we Włoszech, gdzie przebywał w tym charakterze do 2005.

Zmarł na białaczkę 2 lipca 2011, został pochowany na cmentarzu w Juiz de Fora[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Brazylijskie
Zagraniczne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. MG: corpo de Itamar é cremado em cemitério de Contagem, istoe.com.br z 4 lipca 2011 (port.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Ordem Nacional do Mérito Científico - Itamar Augusto Cautiero Franco. abc.org.br. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-05-16)].. www.abc.org.br
  3. Estrangeiros com Ordens Portuguesas. www.ordens.presidencia.pt

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]